1Ve den blodige byen!
Han er full av lygn og vald,
aldri held han opp å røva.
2Høyr svepesmell og ramling av hjul,
hestar i tvisprang og slingrande vogner,
3ryttarar som stormar fram.
Lynande sverd og blinkande spyd,
mengder av drepne, haugar av lik,
ingen ende på falne kroppar
– ein snåvar i lik.
4Og dette hender
på grunn av all den utukt ho dreiv,
den fagre og trollkunnige skjøkja.
Ho gjorde folkeslag til trælar med si utukt
og trælbatt heile ætter med si trolldomskunst.
5Sjå, eg kjem over deg,
lyder ordet frå Herren, Allhærs Gud.
Eg lyfter stakken opp for ditt andlet
og viser folka din nakenskap
og rika di skam.
6Eg kastar skit på deg,
vanærar deg og syner deg fram.
7Alle som ser deg, skal røma frå deg
og seia: «Ninive er herja,
kven har medkjensle med henne?»
Kvar skal eg leita
etter trøystarar til deg?
Spottevise om Ninive8Er du betre enn No-Amon,
som låg ved Nilen, med vatn ikring,
som hadde hav til festningsvoll
og vatn til mur?
9Byen fekk sin store styrke
frå Nubia og Egypt.
Put og Libya kom han til hjelp.
10Folket der vart likevel bortført,
det laut fara i fangenskap.
Jamvel småborna deira vart knuste
på alle gatehjørne.
Om adelsmenn vart det kasta lodd,
og alle stormenn vart lagde i lekkjer.
11Du òg skal verta drukken
og gå frå sans og samling.
Du òg må søkja vern mot fienden.
12Alle dine festningar
er som fikentre med tidlegfrukt.
Ved minste risting dett dei ned
i munnen på den som vil eta.
13Sjå, ditt krigsfolk er som kvinner.
Portane i landet ditt
står vidopne for fienden.
Eld har øydt dine portbommar.
14Aus opp vatn før du vert kringsett,
set borgene i stand!
Trakka gjørme, stampa leire,
ta mursteinsforma fram!
15Du skal øydast av eld,
sverdet skal rydja deg ut,
liksom grashoppelarva eta deg opp.
Vert mange som grashoppelarver,
tallause som ein grashoppesverm!
16Dine kjøpmenn er fleire enn stjernene på himmelen.
Larvene kastar hamen og flyg.
17Dine oppsynsmenn er tallause som grashopper,
du har ein sverm av skrivarar.
Dei slår seg ned på muren
når dagen har svalna;
når sola renn, flyg dei bort,
og ingen veit kvar dei er.
18Dine hovdingar blundar, du Assur-konge,
dine stormenn søv.
Ditt folk er spreitt på fjella,
og ingen samlar det inn.
19Det finst ikkje lindring for din skade,
ulækjande er ditt sår.
Alle som får høyra om deg,
skal klappa i hendene.
For kven har ikkje gong på gong
fått smaka din vondskap?
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
