1Av David.
Herren er mitt ljos og mi frelse,
kven skulle eg ottast?
Herren er eit vern for mitt liv,
kven skulle eg skjelva for?
2Når ugjerningsmenn går laus på meg
og vil gløypa meg,
då snåvar og fell dei sjølve,
fiendane som står meg imot.
3Om ein hær vil kringsetja meg,
finst det ikkje redsle i mi sjel.
Går dei til strid imot meg,
er eg likevel trygg.
4Eitt bed eg Herren om,
og det stundar eg etter:
at eg får bu i Herrens hus
alle mine levedagar,
så eg kan sjå hans velvilje
og grunda i hans tempel.
5Han gøymer meg i si hytte
på den vonde dagen.
Han løyner meg i sitt skjermande telt
og tek meg opp på berget.
6No lyfter eg høgt mitt hovud
over mine fiendar rundt ikring meg.
Med jubel vil eg bera fram
takkoffer i Herrens telt
og syngja og spela for han.
*
7Høyr meg, Herre, når eg ropar,
ver meg nådig og svar meg!
8Eg kjem i hug at du har sagt:
«De skal søkja mitt åsyn.»
Herre, eg søkjer ditt åsyn.
9Løyn ikkje ditt andlet for meg!
Vis ikkje din tenar bort i harme,
du som har vore mi hjelp.
Slepp meg ikkje, og forlat meg ikkje,
du Gud som er min frelsar!
10Om far min og mor mi forlèt meg,
vil Herren ta imot meg.
11Herre, lær meg dine vegar,
og før meg på dei rette stigar
for mine fiendar skuld!
12Gjev meg ikkje over til grådige fiendar!
Falske vitne står opp imot meg,
dei frøser og trugar med vald.
13Eg trur for visst at eg skal få sjå
Herrens godhug her i livsens land.
14Venta på Herren, ver frimodig og sterk!
Ja, venta på Herren!
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
