Jesaja 57 - Bibel 1978/1985 - Bibelselskapet(Bibel1978)

Israel er eit trulaust folk

1Dei rettferdige går til grunne,

og ingen bryr seg om det.

Gode menn vert rivne bort,

men ingen ansar det.

Ja, av vondskap vert dei bortrivne,

2dei som ferdast i fred.

No kviler dei i sine graver,

dei som gjekk den rette vegen.

3Men kom hit, de trollkvinnesøner,

du ætt av horkar og skjøkje!

4Kven har de til låtteløye?

Kven geipar de til og retter tunge mot?

Er det ikkje synda som driv dykk,

er ikkje de ei lygnar-ætt?

5De brenn av lyst mellom eiketrea

og under kvart lauvrikt tre,

de slaktar born i dalane,

i skorter og skar.

6Dei håle steinane nede i dalen

er den lut du har valt.

Du renner ut drikkoffer for dei

og ber fram offergåver.

Skulle eg finna meg i det?

7På eit høgt og mektig fjell

stelte du til di lege.

Der steig du opp

og bar fram slaktoffer.

8Bak dør og dørkarm sette du ditt teikn.

Du gjekk bort frå meg og reidde di lege,

du la deg ned og gjorde plass.

Så tinga du med nokre av dei

som du elskar å liggja med,

og du såg dei nakne.

9Du drog til Melek med olje

og hadde med deg mykje salve.

Du sende dine bodberarar langt av stad,

lét dei fara heilt ned i dødsriket.

10Du vart nok trøytt av å fara ikring,

men sa ikkje: «Det er nyttelaust.»

Du samla nye krefter,

difor gav du ikkje opp.

11Kven var du så redd og skjelven for,

sidan du fór med lygn?

Du kom ikkje lenger meg i hug

og brydde deg ikkje om meg.

Fordi eg tagde i lange tider,

hadde du ikkje age for meg.

12Eg vil fortelja om di rettferd

og om dine gjerningar;

dei gagnar deg ikkje.

13Lat dine avgudar berga deg

når du skrik!

Ein storm skal lyfta dei alle opp,

ein vind skal føykja dei bort.

Men dei som flyr til meg, skal arva landet

og ta mitt heilage fjell i eige. Han vekkjer ånda til liv hjå dei bøygde

14Det lydde eit ord:

Bygg, ja bygg og ryd ein veg!

Ta bort kvar støytestein

frå vegen åt mitt folk!

15Så seier han som er høgt opphøgd,

han som tronar evig og heiter Den Heilage:

I det høge og heilage bur eg

og hjå den som er knust og nedbøygd i ånda.

Eg vekkjer ånda til liv hjå dei bøygde

og hjarta til liv hjå dei knuste.

16For eg vil ikkje evig føra klagemål

og ikkje alltid vera harm.

Elles kom deira ånd

til å missa si kraft for mitt åsyn,

deira livsande som eg har skapt.

17Fordi Israel hadde slik syndig lyst,

vart eg harm og slo dei;

så løynde eg meg i min vreide.

Men dei vende seg bort

og valde ein veg etter eigen hug.

18Eg såg dei vegar dei gjekk,

men no vil eg lækja og leia dei

og gje dei ei rikeleg trøyst.

Og dei som syrgde over dei,

19på deira lipper legg eg lovsong.

Så gjev eg fred til den som er nær,

og fred til den som er langt borte.

Eg vil lækja dei, seier Herren.

20Men dei gudlause er som det bårande havet;

det kan aldri falla til ro,

og bylgjene rotar opp gjørme og skit.

21Dei gudlause har ingen fred,

seier Herren.