1Send nokre verlam til landsens herre,
frå Sela i øydemarka
til Sions fjell og by!
2Som flaksande fuglar,
som fugleungar, skræmde or reiret,
skal Moabs døtrer vera
ved Arnons vadestader.
3«Gjev oss råd, og finn ein utveg!
Lat skuggen din verna oss
midt på dagen som var det natt.
Løyn dei bortdrivne,
svik ikkje dei som har rømt!
4Lat dei bortdrivne frå Moab
finna tilhald hjå deg!
Ver ei livd for dei
mot fienden som herjar!»
Når hardferda er til ende
og herjinga slutt,
når dei som trakkar ned for fote,
er borte frå landet,
5då skal ein kongsstol reisast i truskap,
og på den skal det i sanning sitja
ein domar, i Davids telt,
ein som legg vinn på rettferd
og med iver gjer det som er rett.
Moabs hovmod og fall6Vi har høyrt
kor store og stolte moabittane er;
kaute er dei
og hovne og frekke og store i ord.
7Difor jamrar moabittane,
alle jamrar over Moab.
Motlause sukkar dei
over mennene i Kir-Hareset.
8Ja, Hesjbons vingardar har turka bort,
vintrea i Sibma står visne.
Dei raude druene som voks der,
vart slegne til jorda av herrar over folkeslag.
Vintrea nådde heilt til Jaser
og spreidde seg ut i øydemarka.
Rankene strekte seg vidt ikring
og nådde ut over sjøen.
9Difor græt eg med Jaser
over vintrea i Sibma.
Eg vatnar deg med tårene mine,
Hesjbon og El'ale.
For over di frukt og di grøde
lèt fienden krigsropet ljoma.
10Glede og jubel har kvorve frå hagane.
Det er ingen som jublar i vingardane,
der lyder ikkje glederop.
Ingen trakkar druer i vinpressene,
dei glade rop er stilna.
11Difor bivrar mitt bryst
som lyrestrenger for Moab;
mitt hjarta bivrar for Kir-Heres.
12Men når moabittane stig fram
og trøyttar seg ut på offerhaugen,
når dei går til sin heilagdom og bed,
så får dei ingen ting.
13Dette er det ordet som Herren før har tala om Moab.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
