Klagesongane 2 - Bibel 1978/1985 - Bibelselskapet(Bibel1978)

Herren har straffa i sin vreide

1Å, kor Herren i sin vreide

har sveipt Sion i mørke skyer!

Han har kasta Israels prydnad

frå himmelen ned på jorda.

Sin fotskammel kom han ikkje i hug

på sin vreidedag.

2Utan miskunn har Herren øydt

alle Jakobs bustader.

I sin harme reiv han ned

kvar festning for folket i Juda.

Han jamna dei med jorda

og vanæra riket og stormennene.

3I brennande vreide hogg han av

kvart horn i Israel.

Då fienden gjekk på,

tok han til seg si høgre hand.

I Jakob kveikte han ein eld

som loga opp

og øydde rundt ikring.

4Som ein fiende spente han bogen

og lyfte si høgre hand.

Som ein motstandar drap han

alt det som huga vårt auga.

Over teltet åt Sions dotter

auste han ut sin harme som eld.

5Herren synte seg som ein fiende

og gjorde ende på Israel.

Han øydela alle borgene i landet

og jamna festningane med jorda.

Sorg og sut hopa han opp

over Judas dotter.

6Han herja si hytte som ein snøyer ein hage,

gjorde sin samlingsstad til inkje.

Herren lét folket på Sion gløyma både høgtid og sabbat.

I sin harme og vreide

har han vanæra konge og prest.

7Herren vraka sitt altar

og gav opp sin heilagdom.

Borgmurane i byen

gav han i fiendens hand.

Dei ropa høgt i Herrens hus

som på ein høgtidsdag.

8Herren sette seg føre

å øydeleggja muren for Sions dotter.

Han strekte mælesnora ut,

ville riva han ned

og tok ikkje handa til seg.

Han spreidde sorg over voll og mur,

og no har dei sige saman.

9Portane i byen er sokne i jorda,

bommane har han brote og knust.

Konge og stormenn er i framandt land,

det er inga rettleiing å få.

Profetane får ikkje lenger

syner frå Herren.

10Styresmennene på Sion

sit tagale på jorda.

Dei strøyer mold på hovudet

og bind syrgjeplagg om livet.

Dei unge jentene i Jerusalem

bøyer hovudet mot jorda.

11Augo mine forgår av gråt,

det gjærer i min barm.

Eg har mist både mot og kraft,

fordi mitt folk er knust,

for både born og spedborn

sig om på gatene i byen.

12Dei ropar til mødrene sine:

«Kvar får vi brød og vin?»

Dei sig om som såra

på gatene i byen

og dreg sitt siste andedrag

på mors fang.

13Korleis skal eg tala til deg,

kva skal eg likna deg med, du Jerusalems dotter?

Kva slag samanlikning skal eg bruka

til å trøysta deg, Sion, du unge møy?

For stor som havet er din skade,

kven kan lækja deg?

14Lygn og svik var synene

som profetane dine forkynte deg.

Dei synte deg ikkje di skuld,

så dei kunne venda din lagnad.

Nei, tome, vill-leiande spådomsord

fekk dei om deg i synene sine.

15Alle som fer framom på vegen,

slår hendene i hop når dei ser deg.

Dei spottar Jerusalems dotter

og rister på hovudet åt henne:

«Er dette den byen dei kalla

den fullkomne venleik,

ei glede for all verda?»

16Alle dine fiendar

spilar opp gapet mot deg.

Dei pip, skjer tenner og seier:

«Vi har gjort ende på henne.

Ja, dette er dagen vi venta på;

vi fekk då leva og sjå han.»

17Herren har gjort det han tenkte,

han har oppfylt det ordet

som han forkynte for lenge sidan.

Utan miskunn reiv han ned.

Han lét fienden moroa seg over deg

og lyfte hornet åt dine motstandarar.

18Rop av hjarta til Herren,

klag di naud, du Sions dotter!

Lat tårene renna som bekker

dag og natt!

Unn deg ikkje kvile,

lat ikkje auga få ro!

19Stå opp, rop høgt om natta,

når nattevaktene tek til.

Lat det koma fram for Herren,

det som fyller ditt hjarta.

Lyft dine hender til han

og bed om livet for dine småborn,

som utmødde av svolt sig saman på alle gatehjørne.

20Sjå, Herre, og legg merke til

kven du fer så ille med.

Skal kvinner eta sine born,

dei små som dei ber på armen?

Skal prest og profet lata livet

i Herrens heilagdom?

21Unge og gamle ligg på jorda,

midt i gatene.

Mine unge jenter og gutar

har falle for sverd.

Du drap dei på din vreidedag,

då du slakta utan miskunn.

22Som du samlar folket på ein festdag,

så sende du redsler mot meg.

Ingen slapp unna og berga seg

på Herrens vreidedag.

Borna som eg hadde bore og fostra,

dei gjorde fienden ende på.