Jeremia 10 - Bibel 1978/1985 - Bibelselskapet(Bibel1978)

Avgudane og den sanne Gud

1Høyr dette ordet som Herren talar til dykk, Israels ætt.

2Så seier Herren:

Ven dykk ikkje til å gjera som andre folk

og reddast ikkje teikn på himmelen,

endå om andre folk reddast dei.

3For skikkane åt folka er ingenting verde.

Dei høgg eit tre i skogen,

ein treskjerar lagar det til med øks,

4han pryder det med sølv og gull

og fester det med naglar og hamar,

så det står støtt.

5Gudebileta liknar

fugleskræmsla i ein agurkåker;

dei kan ikkje tala,

og dei må berast, for dei kan ikkje gå.

Ver ikkje redde dei!

Dei gjer ingen skade,

men kan heller ikkje gjera noko godt.

6Ingen er som du, Herre.

Stor er du,

stort og mektig er ditt namn.

7Kven må ikkje ottast deg,

som det sømer seg,

du konge over folkeslag.

For mellom alle vismenn hjå folka,

i alle rike er ingen som du.

8Alle saman er dumme som fe,

frå gagnlause tregudar har dei sin lærdom.

9Platesølvet er kome frå Tarsis

og gullet frå Ufas.

Det er eit verk av treskjerar og gullsmed,

kledt i purpur, fiolett og raudt;

alt er laga av kunstnarar.

10Men Herren, han er i sanning Gud,

ein levande Gud og ein evig konge.

Jorda skjelv for hans harme,

folka kan ikkje halda ut hans vreide.

11Så skal de seia til dei:

«Dei gudar som ikkje skapte himmel og jord,

skal kverva frå jorda

og ikkje finnast under himmelen.»

12Herren skapte jorda med si kraft,

han grunnla fastlandet i visdom

og spente ut himmelen med skjøn.

13Når han tornar, brusar vatnet i himmelen,

han lèt skodd stiga opp frå enden av jorda,

han lèt lyna blinka og regnet falla

og sender vinden frå hans opplagsrom.

14Alle menneske er dumme og uvituge.

Kvar gullsmed må skjemmast av sine gudebilete,

dei støypte bileta hans er lygn,

det er ikkje ånd i dei.

15Gagnlause er dei, eit verk til å spotta,

i rekneskapsstunda er det ute med dei.

16Såleis er ikkje han som er Jakobs del,

for det er han som skaper alt.

Israel er hans eiga ætt.

Herren, Allhærs Gud, er hans namn. Teltet mitt er herja

17Pakk sekken, far ut or landet,

du som bur i ein kringsett by!

18For så seier Herren:

Denne gongen slengjer eg bort

dei som bur i landet;

eg fører dei ut i trengsle,

så dei skal finna meg.

19Ve meg, for eit slag!

Ulækjande er mitt sår.

Dette er berre ei liding

som eg må tola, tenkte eg.

20Teltet mitt er herja,

og alle teltsnorer avslitne.

Borna mine har fare frå meg, dei er borte;

det er ikkje lenger nokon

som set opp teltet mitt

og spenner ut teltdukane.

21For gjætarane er dumme som fe,

dei søkjer ikkje Herren.

Difor har dei ikkje lukka med seg,

og heile flokken deira er spreidd.

22Høyr, det kjem ei melding

og eit kraftig drøn frå landet i nord.

Byane i Juda skal gjerast til ei audn,

ein tilhaldsstad for sjakalar. Profetens bøn

23Herre, eg veit at mennesket

ikkje sjølv rår for sin veg,

og at ferdamannen ikkje sjølv

kan styra sine steg.

24Tukta meg, Herre, men med måte,

ikkje i vreide, så du gjer meg til inkjes.

25Renn harmen din ut over folkeslag

som ikkje kjenner deg,

over ætter som ikkje kallar på deg.

For dei har ete opp Jakob,

ete han opp og gjort ende på han

og lagt hans bustad i øyde.