Esekiel 28 - Bibel 1938 - Bibelselskapet(Bibel1938)

Fyrsten i Tyrus gjer seg sjølv til Gud og meiner han er visare enn Daniel. Esekiel forkynner han at han for sitt hovmod skuld skal falle for sverdet åt kaldearane; då skal det syna seg at han er berre eit menneske, 1-10. So skildrar han i ein syrgjesong herlegdomen hans, den store skuldi og den skræmelege undergangen hans, 11-19. Profeten forkynner at Herren skal straffa Sidon, 20-23, og segjer til slutt at alle grannefolki åt Israel, som hev valda det skade og spotta det, skal få sin dom; sjølv skal det førast heim att til landet sitt og bu trygt der, ein lovnad som fær si fulle uppfylling i Messias, 24-26

1Herrens ord kom til meg, og det lydde so:

2Menneskeson, seg til fyrsten i Tyrus: So segjer Herren, Israels Gud: Av di ditt hjarta ovmodar seg, og du segjer: Eg er ein gud, eg sit i eit gudesæte midt uti havet, endå du er eit menneske og ingen gud, men like vel i ditt hjarta tykkjest vera ein gud -

15Ulastande var du i di åtferd frå den dagen du var skapt, til dess urettvisa fanst hjå deg.

16Den store handelen din valda at du var full av urett og tok til synda; so vanhelga eg deg og dreiv deg burt frå gudefjellet, og eg tynte deg, du salva kjerub, so du ikkje lenger fekk vera millom dei logande steinar.

17Ditt hjarta ovmoda seg av din venleik, du spillte din visdom for din glans; so kasta eg deg til jordi, eg la deg framfor augo på kongar, so dei kunde sjå på deg med lyst.