Job 29 - Bibel 1938 - Bibelselskapet(Bibel1938)

Job ser med sorg og lengsel attende på den lukka han naut fyrr. Då kunde han gleda seg i Guds nådige varetekt og det samlaget han hadde med han, han hadde borni sine ikring seg og levde i ovnøgd. Då var han høgvyrd av alle, for di han hjelpte dei som var ulukkelege og einslege og studde dei mot valdsmennene, 1-17. So segjer han at han hadde vona at denne lukka skulde vara so lenge han levde, 18-20, og skildrar so på nytt kor høgvyrd og mektig han var den gongen, 21-25.

1Og Job heldt fram med visdomstalen sin og sa:Job 27,1

2Å hadde eg det som i forne månader, som i den tid då Gud tok vare på meg,

3den gong hans lampa skein yver mitt hovud, og eg ved ljoset hans gjekk gjenom myrkret,Job 18,6

4Ja, slik som i min mogne manndoms dagar, den tid Guds venskap var yver mitt tjeld,Sal 25,14

5då den Allmektige var med meg endå, og eg fekk hava mine born ikring meg,

6då mine føter lauga seg i mjølk, og berget attmed huset mitt let oljebekker strøyma fram!5 Mos 33,24

7Når eg gjekk upp til porten uppi byen og sette meg i sessen min på torget,

8då flutte ungdomen seg undan når dei såg meg, og dei gråhærde reiste seg og stod;

9hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;Job 21,5; 39,37; Ordt 30,32

10røysti åt stormenn tagna då, og tunga kleimde seg til gomen.

11Kvar ein som høyrde um meg, sælka meg, og alle dei som såg meg, gav meg lovord.

12For eg berga armingen som skreik um hjelp, og den som farlaus var og ingen hjelpar hadde.Sal 72,12

13Forkomen mann velsigna meg, og enkje-hjarta fekk eg til å jubla.

14Eg klædde meg i rettferd, ho feste bu i meg; rettvisa var mi kappa og mi huva.

15Den blinde var eg augo for, og føter var eg for den halte.

16Eg var ein far for fatigfolk, og saki åt ukjende granska eg.Job 31,16-23

17Eg knasa kjaken på den urettferdige, reiv fengdi ut or gapet hans.Sal 58,7

18Eg tenkte då: Eg skal få døy i reiret mitt, og talrike som sand skal mine dagar verta.

19Til roti mi skal vatnet kunna koma, og nattedogg skal falla i mi kruna.

20Mi æra held seg alltid ny, og bogen yngjest uppatt i mi hand.

21Meg høyrde alle på, dei venta og lydde stilt når eg gav råd.

22Når talen min var slutt, tok ingen ordet, min tale draup ned yver dei.5 Mos 32,2

23Dei venta på min tale som på regn, dei opna munnen som for vårregn.

24Når dei var modlause, so smilte eg til dei, og ljoset i mi åsyn fekk dei ikkje myrkt.

25Når eg fekk hug å vitja dei, so sat eg der som hovding, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar dei som syrgjer.