Forkynnaren 12 - Bibel 1938 - Bibelselskapet(Bibel1938)

Preikaren legg framleides ungdomen på hjarta at han skal koma i hug skaparen i ungdomsdagane, fyrr alderdomen kjem; med ymse bilete skildrar han dei plagone og ulempone som fylgjer med alderdomen, og dauden, som kjem til slutt, 1-7. Han endar boki med det vitnemålet at alt er fåfengd, med nokre ord um seg sjølv og skrifti si og med ei påminning som samlar alt i dette: Ottast Gud og haldt bodi hans, 8-14.

1Tenk på din skapar i ungdomsdagane, fyrr dei vonde dagane kjem, og det lid til dei åri då du lyt segja: Eg likar dei ikkje,

4og båe gatedørene vert stengde, medan kvernduren spaknar og ikkje stig høgre enn til sporvekvitring, og alle songmøyane vert lågmælte,

5då ein og er redd for kvar bakke, og skremslor lurer på vegen, og mandeltreet blømer, og grashoppen karar seg fram, og kapersbæret dovnar; for menneskja fer til sitt æve-hus, og gråtarane gjeng alt og ventar på gata -

6fyrr sylvsnori slitnar og gullskåli gjeng sund, og krukka brotnar attmed kjelda, og hjulet vert knasa og dett ned i brunnen,

7og moldi fer i jordi att og vert som fyrr ho var, og åndi gjeng attende til Gud, som gav henne.

12Og elles, son min, lat deg vara åt! Det er ingen ende på all bokskrivingi, og mykje gransking armar ut kroppen.

13Endelykti er dette, når du hev høyrt alt: Ottast Gud og haldt hans bod! For det bør alle menneske gjera.