Job 17 - Bibel 1938 - Bibelselskapet(Bibel1938)

Job klagar av di venene hans spottar han, endå makti hans er knekt, og han berre hev gravi att, 1.2. Han bed Gud hjelpa han mot dei, for han er den einaste som kann gjera det. Gud kann ikkje lata dei blinde og svikfulle venene spela herrar; dei hæder han, so han gjeng til av sorg og harm, og alle rettvise folk vert forfærde og harme og held endå meir fast ved si gudlege ferd, 3-9. Han ventar ikkje at han i framtidi heller skal finna nokon visdom i det venene segjer; dei trøystar han med von um ei ljosare framtid, men han hev ikkje noko anna å venta på enn dauden, 10-16.

1Mi ånd er knekt og mine dagar sløkte; no er det gravene som ventar meg.

2Eg møter spott på alle leider, og deira trettekjære ferd lyt auga dvelja ved.

3So set eit pant, gakk god for meg hjå deg! Kven annan skulde gjeva meg sitt handtak?

4For hjarta deira hev du stengt for skyn; difor let du dei ikkje vinna.

5Den som svik vener, so dei vert til rov, på borni hans skal augo tærast burt.

6Til ordtak er eg sett for folk; eg er ein mann dei sputtar beint i syni.