Klagesongane 3 - Bibel 1938 - Bibelselskapet(Bibel1938)

Jeremias klagar i sitt eige og alle andre gudlege sitt namn yver den store jammeren og elegskapen som Herren hev late koma yver dei, so dei held på å gjeva upp voni, 1-20, men trøystar seg med tanken på at det ikkje er slutt med Herrens miskunn, og at han til sist vil frelsa dei som ber hans gagnlege tukt i tolmod og ventar på han; det er ikkje med gleda Herren legg sorg på menneski, men han kann ikkje lata vera å straffa dei for syndene deira, 21-38. Difor manar profeten seg sjølv og dei gudlege til å ikkje mukka mot Herren, men audmjukt ganga ved at dei med syndene sine sjølve er skuld i den store trengsla som no hev råka dei, 39-54. Han bed at Herren, no som fyrr, vil høyra deira bøn um frelsa og gjeva fiendane deira lika for det dei hev gjort mot dei, 55-66.

1Eg er mannen som hev set naud under hans vreide-ris.

2Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.

3Berre mot meg vender han si hand uppatt og uppatt heile dagen.

4Han let mitt hold og mi hud tærast upp, han krasa mine bein.

29at han luter seg med munnen mot moldi og segjer: Kann henda det endå er von -

30at han snur kinni til den som slær han, let seg metta med hæding.