Postulasagan 27 - Biblían (2007)

Páll siglir til Rómar

1Þegar ákveðið var að við skyldum sigla til Ítalíu voru Páll og nokkrir bandingjar aðrir seldir í hendur hundraðshöfðingja, er Júlíus hét, úr hersveit keisarans.

2Við stigum á skip frá Adramýttíum sem átti að sigla til hafna í Asíu og létum í haf. Aristarkus, makedónskur maður frá Þessaloníku, var okkur samferða.

3Á öðrum degi lentum við í Sídon. Júlíus sýndi Páli þá mannúð að leyfa honum að fara á fund vina sinna og þiggja umönnun þeirra.

4Þaðan létum við í haf og sigldum undir Kýpur því að vindar voru andstæðir.

5Þá sigldum við yfir hafið undan Kilikíu og Pamfýlíu og komum til Mýru í Lýkíu.

6Þar fann hundraðshöfðinginn skip frá Alexandríu er sigla átti til Ítalíu og kom okkur á það.

7Siglingin gekk tregt allmarga daga. Komumst við með herkjum móts við Knídus en þar bægði vindur okkur. Þá sigldum við undir Krít við Salmóne.

8Við beittum þar hjá með naumindum og komumst á stað einn, sem kallast Góðhafnir, í grennd við borgina Laseu.

9Enn leið drjúgur tími og sjóferðir voru orðnar hættulegar enda komið fram yfir föstu. Páll vildi því vara þá við

10og sagði við þá: „Það sé ég, góðir menn, að sjóferðin muni kosta hrakninga og mikið tjón, ekki einungis á farmi og skipi heldur og á lífi okkar.“

11En hundraðshöfðinginn treysti betur skipstjóra og skipseiganda en því er Páll sagði.

12Höfnin var óhentug til vetrarlegu. Því var það flestra ráð að halda þaðan ef þeir mættu ná Fönix og hafa þar vetrarlegu. Sú höfn er á Krít og veit til útsuðurs og útnorðurs.

Í ofviðri

13Nú rann á hægur sunnanvindur. Hugðust þeir þá hafa ráð þetta í hendi sér, léttu akkerum og sigldu fram með Krít nærri landi.

14En áður en langt leið skall á af landi ofan fárviðri, hinn illræmdi landnyrðingur.

15Skipið hrakti og varð því ekki beitt upp í vindinn. Slógum við undan og létum reka.

16Við hleyptum undir litla ey sem nefnist Káda. Þar gátum við með naumindum bjargað skipsbátnum.

17Þeir náðu honum upp og gripu til þeirra ráða sem helst máttu til bjargar verða og reyrðu skipið köðlum. Þeir óttuðust að þá mundi bera inn í Syrtuflóa; því felldu þeir segl og létu reka.

18Daginn eftir hrakti okkur mjög undan ofviðrinu. Þá tóku þeir að ryðja skipið.

19Og á þriðja degi vörpuðu þeir fyrir borð með eigin höndum búnaði skipsins.

20Dögum saman sá hvorki til sólar né stjarna og ekkert lát varð á ofviðrinu. Tók þá að þrjóta öll von um að við kæmumst af.

21Nú höfðu menn lengi einskis matar neytt. Þá stóð Páll upp meðal þeirra og mælti: „Góðir menn, þið hefðuð átt að hlíta mínu ráði og leggja ekki út frá Krít. Þá hefðuð þið komist hjá hrakningum þessum og tjóni.

22En nú hvet ég ykkur til að vera vonglaðir því enginn ykkar mun lífi týna en skipið mun farast.

23Því að á þessari nóttu stóð hjá mér engill þess Guðs sem ég heyri til og þjóna og mælti:

24Óttast þú eigi, Páll, fyrir keisarann átt þú að koma. Guð hefur gefið þér alla þá sem þér eru samskipa.

25Verið því vonglaðir, góðir menn. Ég treysti Guði, að svo muni fara sem við mig hefur verið mælt.

26Okkur mun bera upp á einhverja eyju.“

27Á miðnætti, þegar við höfðum hrakist um Adríahaf í hálfan mánuð, þóttust skipverjar verða þess varir að land væri í nánd.

28Þeir vörpuðu grunnsökku og reyndist dýpið tuttugu faðmar. Aftur vörpuðu þeir grunnsökku litlu síðar og reyndist dýpið þá fimmtán faðmar.

29Þeir óttuðust að okkur kynni að bera upp í kletta og köstuðu því fjórum akkerum úr skutnum og þráðu nú mest að dagur rynni.

30En hásetarnir reyndu að strjúka af skipinu. Þeir settu bátinn útbyrðis og þóttust vera að færa út akkeri úr framstafni.

31Þá sagði Páll við hundraðshöfðingjann og hermennina: „Ef þessir menn eru ekki kyrrir í skipinu getið þið ekki bjargast.“

32Hermennirnir hjuggu þá festar bátsins og létu hann fara.

33Undir dögun hvatti Páll alla til að neyta matar og sagði: „Þið hafið nú þraukað hálfan mánuð fastandi og matarlausir.

34Það er nú mitt ráð að þið matist. Þess þurfið þið ef þið ætlið að bjargast. En enginn ykkar mun einu hári týna af höfði sér.“

35Að svo mæltu tók hann brauð, gerði Guði þakkir í allra augsýn, braut það og tók að eta.

36Urðu nú allir hressari og fóru líka að matast.

37Alls vorum við á skipinu tvö hundruð sjötíu og sex manns.

38Þá er þeir höfðu etið sig metta léttu þeir á skipinu með því að kasta kornfarminum í sjóinn.

Skipbrot

39Þegar dagur rann kenndu þeir ekki landið en greindu vík eina með sandfjöru. Varð það ráð þeirra að reyna að hleypa þar upp skipinu.

40Þeir losuðu akkerin og létu þau eftir í sjónum, leystu um leið stýrisböndin, undu upp framseglið og létu berast undan vindi til strandar.

41Þeir lentu á rifi, skipið strandaði, stefnið festist og hrærðist hvergi en skuturinn tók að liðast sundur í hafrótinu.

42Hermennirnir ætluðu að drepa bandingjana svo að enginn þeirra kæmist undan á sundi.

43En hundraðshöfðinginn vildi forða Páli og kom í veg fyrir ráðagerð þeirra. Bauð hann að þeir sem syndir væru skyldu fyrstir varpa sér út og leita til lands

44en hinir síðan ýmist á plönkum eða braki úr skipinu. Þannig komust allir heilir til lands.