Fjórða Mósebók 11 - Biblían (2007)

Þjóðin möglar í Tabera

1Einhverju sinni tók fólkið að kvarta hástöfum við Drottin yfir mótlæti sínu. Þegar Drottinn heyrði þetta blossaði reiði hans upp og eldur Drottins kviknaði og eyddi ysta hluta herbúðanna.

2Þá hrópaði fólkið til Móse og Móse bað til Drottins og dvínaði þá eldurinn.

3Þessi staður var nefndur Tabera því að eldur Drottins hafði kviknað vegna þeirra.

4Flakkararnir, sem höfðu safnast að þeim, fylltust græðgi. Þá tóku Ísraelsmenn aftur að barma sér og sögðu: „Hver getur gefið okkur kjöt?

5Nú munum við eftir fiskinum sem við fengum fyrir ekkert í Egyptalandi, gúrkunum, melónunum, blaðlaukunum, laukunum og hvítlaukunum.

6En nú erum við að örmagnast, ekkert er til. Manna er það eina sem við komum auga á.“

7Manna líktist kóríanderfræi og leit út eins og bedolakkvoða.

8Fólkið gekk um til að safna því saman og malaði það í handkvörn eða steytti það í morteli. Síðan sauð fólkið það í potti og gerði úr því kökur sem voru á bragðið eins og olíukökur.

9Þegar dögg féll yfir herbúðirnar um nætur féll einnig manna.

10Móse heyrði fólkið gráta, hvern ættbálk og hvern mann við dyr tjalds síns. Þá reiddist Drottinn mjög og féll Móse það illa.

11Þá sagði Móse við Drottin: „Hvers vegna leikur þú þjón þinn svo grátt? Hvers vegna finn ég ekki náð í augum þínum svo að ég rísi undir byrði alls þessa fólks.

12Er ég sá sem var þungaður af öllu þessu fólki? Bar ég það í heiminn? Úr því að þú segir: Berðu þá í faðmi þér eins og fóstra ber brjóstmylking inn í landið sem þú sórst feðrum þeirra.

13Hvaðan á ég að fá kjöt til að gefa öllu þessu fólki? Því að það grætur frammi fyrir mér og heimtar: Gefðu okkur kjöt að eta.

14Einn rís ég ekki undir öllu þessu fólki því að það er of þungt fyrir mig.

15En ef þú ætlar að fara svona með mig, deyð mig þá, finni ég náð í augum þínum svo að ég þurfi ekki að sjá böl mitt lengur.“

16Drottinn sagði við Móse: „Veldu fyrir mig sjötíu menn úr hópi öldunga Ísraels sem þú veist að eru öldungar þjóðarinnar og eftirlitsmenn hennar. Þú skalt leiða þá að samfundatjaldinu og þar skulu þeir taka sér stöðu með þér.

17Þá stíg ég niður og tala þar við þig og tek dálítið af andanum sem er yfir þér og legg yfir þá. Síðan skulu þeir bera þunga þjóðarinnar með þér svo að þú þurfir ekki að bera hann einn.

18En þú skalt segja við þjóðina: Helgið ykkur fyrir morgundaginn. Þá skuluð þið fá kjöt að eta því að þið hafið kveinað í eyru Drottins og spurt: Hver gefur okkur kjöt að eta? Okkur leið vel í Egyptalandi. Drottinn mun því gefa ykkur kjöt að eta.

19Þið skuluð ekki aðeins neyta þess einn dag eða tvo, fimm daga eða tíu eða tuttugu

20heldur heilan mánuð þangað til þið þolið ekki lyktina af því og ykkur býður við því. Því að þið hafið hafnað Drottni sem býr mitt á meðal ykkar, grátið frammi fyrir augliti hans og spurt: Hvers vegna fórum við frá Egyptalandi?“

21Móse svaraði: „Þjóðin, sem ég dvel með, er sex hundruð þúsund fótgangandi menn og þú hefur sagt: Ég skal gefa þeim kjöt að eta í heilan mánuð.

22Er hægt að slátra handa þeim sauðfé og nautfé sem nægi þeim? Er hægt að safna saman öllum fiskum í sjónum handa þeim svo að það nægi?“

23Drottinn sagði við Móse:

„Er hönd Drottins of stutt? Nú muntu komast að raun um hvort orð mitt rætist eða ekki.“

24Móse gekk þá út og flutti fólkinu boðskap Drottins. Síðan valdi hann sjötíu af öldungum þjóðarinnar og lét þá taka sér stöðu umhverfis tjaldið.

25Þá steig Drottinn niður í skýinu, ávarpaði hann og tók af andanum sem var yfir honum og lagði hann yfir öldungana sjötíu. Um leið og andinn hvíldi yfir þeim komust þeir í spámannlegan guðmóð en aðeins þetta eina sinn.

26Tveir menn urðu eftir í herbúðunum. Hét annar Eldad en hinn Medad. Andinn hvíldi einnig yfir þeim enda voru þeir meðal þeirra sem höfðu verið skráðir en höfðu ekki yfirgefið tjaldið. Þeir komust í spámannlegan guðmóð í herbúðunum.

27Þá hljóp unglingur nokkur til, skýrði Móse frá þessu og sagði: „Eldad og Medad eru í spámannlegum guðmóði í herbúðunum.“

28Jósúa Núnsson, sem hafði þjónað Móse frá því í æsku, sagði: „Móse, herra minn, komdu í veg fyrir þetta.“

29Þá sagði Móse við hann: „Ertu afbrýðisamur mín vegna? Ég vildi að öll þjóð Drottins væri spámenn og að Drottinn legði anda sinn yfir hana.“

30Síðan hélt Móse aftur til herbúðanna ásamt öldungum Ísraels.

Lynghænsn

31Þá tók vindur frá Drottni að blása og hrakti á undan sér lynghænsni frá hafinu og varpaði þeim yfir herbúðirnar, dagleið í allar áttir frá búðunum og mynduðu þau um það bil tveggja álna þykkt lag á jörðinni.

32Fólkið safnaði lynghænsnunum saman allan þann dag, alla nóttina og allan næsta dag. Sá sem minnstu safnaði safnaði tíu kómerum. Fólkið dreifði úr lynghænsnunum umhverfis herbúðirnar.

33En á meðan kjötið var enn milli tanna þess, áður en fólkið hafði tuggið það, blossaði reiði Drottins upp gegn því og laust Drottinn það þungri plágu.

34Þessi staður var nefndur Kibrót-Hattava því að þar voru hinir gráðugu grafnir.

35Fólkið hélt frá Kibrót-Hattava til Haserót og var um kyrrt í Haserót.