Jesaja 42 - Biblían (2007)

Þjónn Drottins

1Sjá þjón minn sem ég styð,

minn útvalda sem ég hef velþóknun á.

Ég legg anda minn yfir hann,

hann mun færa þjóðunum réttlæti.

2Hann kallar ekki og hrópar ekki

og lætur ekki heyra rödd sína á strætunum.

3Brákaðan reyrinn brýtur hann ekki sundur

og dapran hörkveik slekkur hann ekki.

Í trúfesti kemur hann rétti á.

4Hann þreytist ekki og gefst ekki upp

uns hann hefur grundvallað rétt á jörðu

og fjarlæg eylönd bíða boðskapar hans.

5Svo segir Drottinn Guð

sem skapaði himininn og þandi hann út,

sem breiddi út jörðina með öllu sem á henni vex,

sá er andardrátt gaf jarðarbúum

og lífsanda þeim sem á jörðinni ganga:

6Ég, Drottinn, kallaði þig í réttlæti

og held í hönd þína.

Ég móta þig,

geri þig að sáttmála fyrir þjóðirnar

og að ljósi fyrir lýðina

7til að opna hin blindu augu,

leiða fanga úr varðhaldi

og úr dýflissu þá sem í myrkri sitja.

8Ég er Drottinn, það er nafn mitt,

og dýrð mína gef ég ekki öðrum

né lof mitt úthöggnum líkneskjum.

9Sjá, hið fyrra er fram komið

en nú boða ég nýtt

og áður en það vex upp

kunngjöri ég það.

Nýr lofsöngur

10Syngið Drottni nýjan söng,

syngið lof hans frá endimörkum jarðar,

hafið fagni og allt sem í því er,

fjarlægar eyjar og íbúar þeirra.

11Eyðimörkin og borgir hennar hrópi

og þorpin þar sem Kedar býr,

íbúar Sela syngi af gleði

og hrópi frá fjallatindunum.

12Þeir gefi Drottni dýrðina

og kunngjöri lof hans á fjarlægum eyjum.

13Drottinn heldur af stað sem hetja,

glæðir hugmóð eins og bardagamaður,

hann lýstur upp herópi

og ber sigurorð af fjandmönnum sínum.

14Ég hef þagað frá öndverðu,

verið hljóður og ekki hafst að.

Nú mun ég hljóða eins og kona í barnsnauð,

stynja og standa á öndinni.

15Ég mun láta fjöll og hálsa skrælna

og svíða allan gróður á þeim,

gera árnar að þurrlendi

og tjarnirnar þurrka ég upp.

16Ég leiði blinda um braut sem þeir rata ekki,

læt þá ganga vegi sem þeir þekkja ekki,

ég geri myrkrið fyrir augum þeirra að birtu

og ójöfnur sléttar.

Þessi verk vinn ég

og læt það ekki ógert.

17Þeir sem treysta skurðgoðunum

skulu hörfa og verða sér til skammar,

þeir sem segja við steypt líkneski:

„Þér eruð guðir vorir.“

Blind og heyrnarlaus þjóð

18Hlustið, þér heyrnarlausir,

lítið upp, blindir, svo að þér sjáið.

19Hver er blindur ef ekki þjónn minn

og heyrnarlaus ef ekki sendiboði minn?

Hver er svo blindur sem boðberi minn

eða svo blindur sem þjónn Drottins?

20Margt sér hann en gefur því engan gaum,

hefur eyrun opin en hlustar ekki.

21Vegna réttlætis síns þóknaðist Drottni

að gera lögmál sitt mikið og vegsamlegt.

22En þeir eru rænd og rupluð þjóð,

allir fjötraðir í dýflissum eða fangelsum,

þeir urðu herfang og enginn bjargaði,

ránsfengur og enginn segir: „Látið þá lausa.“

23Hver af yður vill hlýða á þetta,

gefa því gaum og hlusta vegna framtíðarinnar?

24Hver ofurseldi Jakob ránsmönnum

og Ísrael þjófum?

Var það ekki Drottinn sem vér syndguðum gegn?

Þeir vildu ekki ganga á vegum hans

og ekki hlýða lögum hans.

25Þess vegna jós hann glóandi reiði sinni

og stríðsógnum yfir þá.

Reiðin brann umhverfis þá

en þeir skildu það ekki

og hún sveið þá

en þeir gáfu því ekki gaum.