Síðari kroníkubók 18 - Biblían (2007)

Jósafat og Akab

1Jósafat hlaut bæði mikinn auð og virðingu og mægðist við Akab.

2Nokkrum árum síðar fór hann niður eftir til Akabs í Samaríu og lét Akab þá slátra fjölda fjár og nauta handa honum og fylgdarliði hans. Því næst taldi Akab hann á að fara með sér upp til Ramót í Gíleað.

3Akab Ísraelskonungur sagði þá við Jósafat Júdakonung: „Vilt þú koma með mér til Ramót í Gíleað?“ Jósafat svaraði: „Ég fer með þér í stríðið, mín þjóð með þinni þjóð.“

4Jósafat sagði við Ísraelskonung: „Leitaðu nú í dag svara frá Drottni.“

5Ísraelskonungur safnaði þá saman spámönnunum, fjögur hundruð mönnum, og spurði: „Eigum við að halda gegn Ramót í Gíleað og herja á hana eða ekki?“ Þeir svöruðu: „Far þú. Guð mun selja borgina í hendur konungi.“

6En Jósafat spurði: „Er enginn annar spámaður Drottins hér sem við getum leitað frétta hjá?“

7Ísraelskonungur svaraði: „Jú, enn er einn eftir. Hjá honum getum við leitað úrskurðar. En ég forðast hann af því að hann spáir mér aldrei góðu heldur illu einu. Hann heitir Míka Jimlason.“ Þá sagði Jósafat: „Þetta ætti konungur ekki að segja.“

8Ísraelskonungur kallaði þessu næst á hirðmann og sagði: „Sæktu Míka Jimlason þegar í stað.“

9Konungur Ísraels og Jósafat, konungur Júda, sátu nú hvor í sínu hásæti, klæddir skikkjum, á þreskivelli við borgarhlið Samaríu. Allir spámennirnir fluttu spádómsorð frammi fyrir þeim.

10Sedekía Kenaanason hafði gert sér horn úr járni og sagði: „Svo segir Drottinn: Með þessum hornum munt þú stanga Aramea þar til þú hefur gereytt þeim.“

11Allir hinir spámennirnir fluttu sömu boð: „Þú skalt ráðast á Ramót í Gíleað og þú munt sigra. Drottinn mun selja borgina í hendur konungi.“

12Sendiboðinn, sem hafði farið til að sækja Míka, sagði við hann: „Orð spámannanna eru öll sem eitt konungi í vil. Hafðu orð þín samhljóða orðum einhvers þeirra og vertu vilhallur konungi.

13En Míka svaraði: „Svo sannarlega sem Drottinn lifir mun ég einungis flytja konungi það sem Guð minn býður mér.“

14Þegar Míka kom til konungs sagði konungurinn við hann: „Míka, eigum við að ráðast gegn Ramót í Gíleað eða eigum við ekki að gera það?“ Hann svaraði: „Farðu og þú munt sigra. Drottinn mun selja borgina í hendur konungi.“

15En konungur svaraði: „Hversu oft þarf ég að láta þig heita að segja mér einungis sannleikann í nafni Drottins?“

16Þá sagði Míka: „Ég sá allan Ísrael tvístraðan um fjöllin eins og hjörð án hirðis, og Drottinn sagði: Þeir hafa enga leiðtoga lengur. Þeir skulu, hver um sig, fara heim til sín heilir á húfi.“

17Þá sagði Ísraelskonungur við Jósafat: „Var það ekki sem ég sagði? Hann spáir mér aldrei góðu heldur illu einu.“

18Þá sagði Míka: „Heyrið þá orð Drottins. Ég sá Drottin sitja í hásæti sínu og allan her himinsins standa honum til hægri og vinstri handar.

19Drottinn spurði: Hver vill tæla Akab Ísraelskonung til að fara upp eftir svo að hann falli við Ramót í Gíleað? Þá stakk einn upp á þessu en annar hinu.

20Að lokum gekk andi nokkur fram, nam staðar frammi fyrir Drottni og sagði: Ég skal tæla hann. Hvernig? spurði Drottinn.

21Hann svaraði: Ég fer og gerist lygiandi í munni allra spámanna hans. Þá sagði Drottinn: Þú skalt tæla hann, þú getur gert það. Farðu og gerðu þetta.

22Þannig hefur Drottinn nú lagt lygianda í munn öllum þessum spámönnum þínum því að hann hefur ákveðið að valda þér böli.“

23Nú gekk Sedekía Kenaanason fram og laust Míka kinnhest og sagði: „Með hvaða hætti á andi Drottins að hafa yfirgefið mig til þess að tala við þig?“

24Míka svaraði: „Þú munt komast að raun um það sama dag og þú flýrð úr einu húsi í annað til þess að fela þig.“

25En konungur Ísraels skipaði: „Grípið Míka og farið með hann til Amons, hershöfðingja borgarinnar, og Jóasar konungssonar

26og segið: Svo segir konungurinn: Varpið manni þessum í fangelsi. Gefið honum ekkert annað en brauð og vatn af skornum skammti þar til ég kem aftur heill á húfi.“

27Þá sagði Míka: „Komir þú aftur heill á húfi hefur Drottinn ekki talað af munni mínum.“ Hann sagði enn fremur: „Heyrið það, allir.“

Akab deyr

28Ísraelskonungur og Jósafat, konungur í Júda, héldu nú upp til Ramót í Gíleað.

29Ísraelskonungur sagði þá við Jósafat: „Ég ætla að dulbúast áður en ég fer til orrustu en þú skalt bera þín eigin klæði.“ Konungur Ísraels dulbjóst síðan og þeir héldu til orrustu.

30Konungur Arams hafði skipað vagnstjórum sínum svo fyrir: „Ráðist ekki á neinn, hvorki háan né lágan, nema Ísraelskonung einan.“

31Þegar vagnstjórarnir sáu Jósafat hugsuðu þeir með sér: „Þetta er vafalaust konungur Ísraels.“ Þeir umkringdu hann því þegar og réðust á hann. Þegar Jósafat hrópaði á hjálp kom Drottinn honum til hjálpar og Guð tældi þá frá honum.

32En þegar vagnstjórarnir sáu að hann var ekki konungur Ísraels hurfu þeir frá honum.

33Maður nokkur spennti boga, skaut af handahófi og hitti Ísraelskonung milli brynbeltis og pansara. Konungur sagði þá við vagnstjóra sinn: „Snúðu við og farðu með mig úr bardaganum því að ég er sár.“

34Þó að orrustan magnaðist þennan dag stóð konungurinn uppréttur í vagninum allt til kvölds. Við sólarlag andaðist hann.