Fyrsta Makkabeabók 7 - Biblían (2007)

Demetríus I tekur við konungdómi

1Árið eitt hundrað fimmtíu og eitt fór Demetríus Selevkusson frá Róm og sté á land með nokkrum lagsmanna sinna í borg einni við hafið. Þar tók hann sér konungstign.

2Þegar hann svo var á leiðinni til konungshallar feðra sinna tóku liðssveitir hans þá Antíokkus og Lýsías höndum til að fara með þá til Demetríusar.

3Þegar honum var skýrt frá þessu sagði hann: „Ég kæri mig ekki um að sjá þá.“

4Þá tóku hermennirnir þá af lífi en Demetríus settist í hásæti ríkis síns.

5Til hans komu allir lögmálslausir og guðlausir Ísraelsmenn. Fyrir þeim fór Alkímus sem stefndi að því að verða æðsti prestur.

6Þeir kærðu þjóð sína fyrir konunginum og sögðu: „Júdas og bræður hans hafa drepið alla vini þína og hrakið okkur úr landi okkar.

7Sendu nú einhvern sem þú treystir til að fara og sjá allt það tjón sem Júdas hefur bakað okkur og landi konungs. Lát þú hann refsa Júdasi og öllum sem veita honum lið.“

Bakkídes og Alkímus herja á Júdeu

8Konungur tilnefndi Bakkídes, sem var einn af vinum hans, mikils metinn maður í ríkinu og trúr konungi og landstjóri handan fljótsins.

9Sendi hann þennan mann ásamt hinum guðlausa Alkímusi, sem hann veitti æðstaprestsembættið, og gaf honum fyrirmæli um að refsa Ísraelsmönnum.

10Fóru þeir af stað og komu með mikinn her til Júdeu. Bakkídes sendi boðbera til Júdasar og bræðra hans með friðmæli en svik bjuggu undir.

11Þeim þóttu orð hans lítt traustvekjandi enda sáu þeir að Bakkídes var kominn með mikinn her.

12Hópur fræðimanna sameinaðist um að fara til Alkímusar og Bakkídesar og leita réttlátra skilmála.

13Voru Hasídear fyrstir Ísraelsmanna til að friðmælast við þá.

14Sögðu þeir sem svo: „Með hernum er kominn prestur af Arons ætt. Ekki mun hann vinna okkur mein.“

15Alkímus lét líka friðarvilja í ljós við þá og lagði eið að: „Ekki munum við reyna að gera ykkur eða vinum ykkar illt,“ sagði hann.

16Þeir treystu honum en hann tók sextíu þeirra höndum og drap þá á einum og sama degi eins og segir í ritningunni:

17„Þeir úthelltu blóði þinna heilögu og dreifðu þeim umhverfis Jerúsalem og enginn var til að jarða þá.“

18Öll þjóðin óttaðist þá og varð gripin skelfingu. „Þeir vanvirða sannleika og réttlæti,“ var sagt, „því að þeir rufu bæði samninginn og eiðinn sem þeir sóru.“

19Bakkídes fór síðan frá Jerúsalem og setti herbúðir við Bet Said. Hann sendi menn til að handtaka marga af liðhlaupunum sem gengið höfðu honum á hönd og auk þess fjölda annarra landa þeirra. Slátraði hann þeim öllum og varpaði ofan í brunninn mikla.

20Bakkídes fól Alkímusi stjórn landsins, skildi eftir herlið honum til varnar og sneri aftur til konungsins.

21En Alkímus varð að berjast fyrir æðstaprestsembættinu.

22Að honum söfnuðust allir þeir sem hrellt höfðu þjóð sína. Brutu þeir Júdeu undir sig og urðu hin mesta plága í Ísrael.

23Júdas sá að öll sú ógæfa sem Alkímus og menn hans bökuðu Ísraelsmönnum tók þeirri fram sem heiðingjarnir höfðu valdið.

24Hélt hann af stað og fór víða um byggðir Júdeu. Kom hann fram hefndum á liðhlaupum og gerði þeim ókleift að fara frjálsir ferða sinna á landsbyggðinni.

25En þegar það rann upp fyrir Alkímusi að lið Júdasar efldist varð honum ljóst að hann gæti ekki staðist þá. Sneri hann aftur til konungs og bar menn Júdasar þungum sökum.

Níkanor í Jerúsalem

26Konungur sendi þá Níkanor, einn dáðasta herforingja sinn og hatramman fjandmann Ísraels, og fól honum að afmá þjóðina.

27Níkanor kom til Jerúsalem með mikið lið og sendi boð til Júdasar og bræðra hans og bauð frið þvert um hug sér.

28„Milli mín og ykkar skal enginn ófriður vera,“ sagði hann. „Þess vegna skal ég koma fáliðaður til fundar við ykkur svo að við getum ræðst við friðsamlega og augliti til auglitis.“

29Kom hann til Júdasar og skiptust þeir vinsamlega á kveðjum en óvinirnir biðu tilbúnir að grípa Júdas.

30Júdas komst að því að Níkanor var kominn með sviksamlegum ásetningi. Varð hann óttasleginn og fékkst ekki framar til að hitta hann.

31Níkanor varð þá ljóst að komist hafði upp um ráðagerð hans og fór til að mæta Júdasi í bardaga við Kafar Salama.

32Féllu um fimm hundruð manns af liði Níkanors en hinir flýðu til borgar Davíðs.

33Eftir þessa atburði fór Níkanor upp á Síonfjall. Komu nokkrir af prestunum til móts við hann út úr helgidóminum og nokkrir öldunganna. Ætluðu þeir að heilsa Níkanor vinsamlega og sýna honum brennifórnina sem færð var konungi til heilla.

34En hann gerði gys að þeim, hæddi þá og saurgaði, talaði drambsamlega

35og sór í bræði: „Ef Júdas og her hans verður ekki seldur mér í hendur nú þegar, þá mun ég brenna þetta hús þegar ég kem aftur heill á húfi.“ Fór hann síðan hamslaus af bræði.

36Prestarnir gengu inn, tóku sér stöðu frammi fyrir fórnaraltarinu og musterinu og sögðu grátandi:

37„Þú útvaldir hús þetta til að bera nafn þitt og vera hús bæna og ákalls fyrir lýð þinn.

38Refsa þú manni þessum og her hans. Lát þá falla fyrir sverði. Minnstu guðlasts þeirra og gefðu þeim engin grið.“

Ósigur Níkanors

39En Níkanor fór frá Jerúsalem og setti herbúðir í Bet Horon þar sem sýrlenskur her kom til liðs við hann.

40Júdas setti herbúðir í Asada ásamt þrjú þúsund manna liði. Og Júdas bað þessarar bænar:

41„Einu sinni, þegar konungsmenn guðlöstuðu, fór engill þinn og deyddi hundrað áttatíu og fimm þúsund í her þeirra.

42Eyð þú her þessum á sama hátt í árás okkar í dag. Lát þá sem af komast skilja að það var óhæfa af Níkanor að smána helgidóm þinn með orðum og refsa honum eins og hann á skilið.“

43Herjunum laust saman þrettánda dag adarmánaðar og beið her Níkanors ósigur. Sjálfur féll hann fyrstur í orrustunni.

44Þegar liðsmenn hans sáu að Níkanor var fallinn fleygðu þeir vopnum sínum og flýðu.

45Menn Júdasar eltu þá eina dagleið frá Asada alla leið að Geser og þeyttu herlúðra á eftirförinni.

46Menn þustu þá út úr öllum þorpum Júdeu þar umhverfis og umkringdu flóttaliðið og hröktu það aftur í fangið á þeim sem veittu eftirför. Féll liðið allt fyrir sverði og enginn komst af.

47Ísraelsmenn tóku vopn og vistir óvinanna. Þeir hjuggu höfuðið af Níkanor og hægri höndina sem hann hafði lyft í ofurdrambi og fóru með hvort tveggja og hengdu upp fyrir utan Jerúsalem.

48Þjóðin gladdist stórum og hélt daginn hátíðlegan með miklum fögnuði.

49Var ákveðið að halda þennan dag hátíðlegan árlega þrettánda dag adarmánaðar.

50Ríkti nú friður í Júdeu skamma hríð.