Barúksbók 4 - Biblían (2007)

1Spekin er bók boðorða Guðs,

lögmálið sem varir að eilífu.

Allir sem halda sér fast við hana munu lifa,

hinir sem yfirgefa hana munu deyja.

2Snú við, Jakob, og gríp hana,

gakk inn í ljómann sem leggur af ljósi hennar.

3Gef engum öðrum sæmd þína

né framandi þjóð það sem þér er til heilla.

4Sælir erum vér, Ísraelsmenn,

því að vér vitum hvað Guði er þóknanlegt.

Huggun Jerúsalem til handa

5Ver hughraust, þjóð mín,

sem heldur minningu Ísraels við lýði.

6Þér voruð seldir heiðingjunum

en það var ekki til þess að þér glötuðust.

Þér voruð ofurseldir óvinum

sakir þess að þér vöktuð reiði Guðs.

7Þér vöktuð gremju Guðs sem skapaði yður

er þér færðuð illum öndum fórnir en ekki honum.

8Þér gleymduð eilífum Guði, sem ól önn fyrir yður,

og olluð sorg Jerúsalem sem fóstraði yður.

9Hún sá hegningu Guðs koma yfir yður

og sagði: „Heyrið, grannkonur Síonar,

Guð hefur látið mikla hryggð koma yfir mig.

10Því að ég hef séð herleiðingu sona minna og dætra

sem hinn eilífi leiddi yfir þau.

11Ég ól þau upp með fögnuði

en lét þau með gráti og harmi frá mér fara.

12Enginn hlakki yfir mér, ekkjunni,

sem mátt hefur sjá svo mörgum á bak.

Ég er yfirgefin því að börn mín syndguðu

og viku frá lögmáli Guðs.

13Þau virtu ekki réttlætiskröfur hans,

fylgdu ekki boðorðum Guðs

og fóru ekki þann veg

sem réttlæti hans benti þeim.

14Komið, grannkonur Síonar.

Minnist herleiðingar sona minna og dætra

sem Hinn eilífi leiddi yfir þau.

15Hann stefndi gegn þeim þjóð úr fjarska,

blygðunarlausum lýð sem talar annarlega tungu,

virðir aldraða einskis

og miskunnar ekki barni.

16Þeir höfðu brott með sér elskaða syni ekkjunnar

og sviptu einmana konuna dætrum sínum.

17Hvernig ætti ég að geta hjálpað yður?

18Hann einn, sem leiddi ógæfuna yfir yður,

getur frelsað yður úr höndum óvina yðar.

19Farið, börn mín, farið

því að ég er auð og yfirgefin.

20Ég hef afklæðst velsældarskikkju

og íklæðst hærusekk mínum til bænarákalls.

Ég mun hrópa til Hins eilífa alla daga mína.

21Verið hughraust, börnin mín, ákallið Drottin,

hann mun frelsa yður undan ofbeldi

og úr höndum óvinanna.

22Von mín er að Hinn eilífi frelsi yður

og að mér hlotnist fögnuður frá Hinum heilaga

vegna miskunnarinnar sem hann mun brátt auðsýna yður,

hann, eilífur frelsari yðar.

23Ég lét yður frá mér með sorg og kveini

en Guð mun gefa mér yður aftur

með gleði og fögnuði sem varir að eilífu.

24Eins og grannkonur Síonar sáu herleiðingu yðar

munu þær brátt sjá frelsun yðar frá Guði

sem mun koma til yðar með mikilli dýrð og ljóma Hins eilífa.

25Börnin mín, berið þolgóð reiði Guðs sem er yfir yður komin.

Óvinur þinn ofsótti þig

en brátt muntu sjá tortímingu hans

og setja fótinn á háls honum.

26Börnin mín, sem ég dekraði, urðu að ganga grýttar brautir,

þau voru hrifin burt eins og búfé sem óvinir ræna.

27Verið hugrökk, börnin mín, og ákallið Guð.

Hann sem leiddi ógæfuna yfir yður hefur ekki gleymt yður.

28Því að eins og þér hneigðust til að villast frá Guði

skuluð þér nú snúa við og leita hans tífalt ákafar.

29Því að sá hinn sami og leiddi ógæfuna yfir yður

mun senda yður frelsun og eilífa gleði.“

Jerúsalem fullvissuð um hjálp

30Vertu hughraust, Jerúsalem.

Sá mun hugga þig sem gaf þér nafn.

31Vei þeim sem léku þig illa

og fögnuðu yfir falli þínu.

32Vei þeim borgum sem þrælkuðu börn þín.

Vei borginni sem tók syni þína.

33Eins og hún fagnaði yfir falli þínu

og hlakkaði yfir hruni þínu,

þannig mun hún hryggjast yfir eyðingu sjálfrar sín.

34Ég mun svipta hana stolti af íbúafjölda sínum

og snúa hroka hennar í hryggð.

35Eldur frá Hinum eilífa mun brenna hana langa hríð

og hún mun byggð illum öndum um langt skeið.

36Lít til austurs, Jerúsalem,

sjáðu fögnuðinn sem kemur til þín frá Guði.

37Þar koma synir þínir sem þú þurftir að senda burt,

þeir koma úr austri og vestri

í fylkingu að boði Hins heilaga

og fagnandi yfir dýrð Guðs.