Síraksbók 23 - Biblían (2007)

1Drottinn, faðir, hertogi lífs míns,

gef mig ekki lausmælgi á vald,

lát mig ei lenda í ógæfu vegna tungu og vara.

2Ó, að einhver legði svipu á lund mína

og hirtingarvönd á hjarta mitt

svo að eigi verði þyrmt syndum þeirra

né aumkaðar yfirsjónir þeirra.

3Ella mun yfirsjónum mínum fjölga

og syndir mínar hlaðast upp

uns fall mitt blasir við andstæðingum mínum

og fjendur mínir hlakka yfir falli mínu.

4Drottinn, faðir, lífs míns Guð,

haltu mér frá hroka,

5vernda mig gegn girndum.

6Veit að græðgi og losti nái eigi tökum á mér,

gef að óskammfeilni fái ekki vald á sálu minni.

Um að stjórna tungunni

7Hlýðið, börn, á orð mín um taumhald á tungu,

sá sem þess gætir fellur eigi í gildru.

Af orðum sínum

8er syndarinn fangaður

og hrokafullum lastara verða þau til falls.

9Tem þér ei að sverja

né að hafa nafn Hins heilaga títt á vörum.

10Því að sá þræll sem stöðugt eru gefnar gætur

kemst vart hjá sárum af svipuhöggum.

Eins mun sá vart komast hjá að syndga

sem sífellt sver við nafn Drottins.

11Sá sem svardaga iðkar mun syndga stórum,

hús hans mun eigi við hegningu sleppa.

Rjúfi hann eið verður hann sekur

og syndgar tvöfalt sé það viljandi gert.

Ef eiðurinn var orðin tóm mun honum ekki fyrirgefið

og ógæfa dynur á heimili hans.

Um ljótan munnsöfnuð

12Til eru orð sem varða dauða,

megi þau aldrei heyrast í arfleifð Jakobs.

Allt slíkt er fjarri guðhræddum,

þeir munu eigi ánetjast syndum.

13Tem þér eigi gróft og léttúðugt tal

því að í slíkum orðum er syndin.

14Minnstu föður þíns og móður

er þú situr meðal áhrifamanna

svo að þú gleymir þér ekki í augsýn þeirra

og gerir þig að fífli með slæmum vana.

Þá munt þú óska að þú hefðir aldrei orðið til

og formæla þínum fæðingardegi.

15Sá maður sem temur sér slæman munnsöfnuð

verður ósiðaður ævina á enda.

Um syndir holdsins

16Tvær gerðir manna syndga stórum,

sú þriðja bakar sér bræði Guðs.

Brennandi girnd er sem blossandi bál,

slokknar eigi fyrr en út er brunnin.

Sá maður sem gefur líkama sinn að óskírlífi

mun því ekki hætta fyrr en hann brennur upp.

17Allt er flagaranum fullgott,

hann verður að til æviloka.

18Sá maður sem vanvirðir hjónasæng sína

segir við sjálfan sig: „Hver sér mig?

Það er myrkur kringum mig, veggir hylja mig,

enginn sér mig, hvað hef ég að óttast?

Ekki minnist Hinn æðsti synda minna.“

19Hann óttast aðeins augu manna

en skilur ekki að augu Drottins

eru tíu þúsund sinnum bjartari en sólin.

Þau sjá alla vegu mannsins,

líta inn í leyndustu fylgsni.

20Drottinn þekkti alheim áður en hann skóp hann,

einnig eftir að hann varð til.

21Þvílíkum manni mun hegnt á borgarstrætum,

hann mun gripinn þar sem hann síst varir.

22Svo er og um konu sem er manni sínum ótrú

og lýsir barn annars manns erfingja hans.

23Í fyrsta lagi brýtur hún lögmál Hins hæsta,

í öðru lagi svíkur hún mann sinn,

í því þriðja hefur hún í hórdómi og lausung

alið manni sínum barn sem annar á.

24Hún mun færð fram fyrir söfnuðinn

og sök hennar mun bitna á börnum hennar.

25Börn hennar munu rótlaus verða,

greinar hennar ekki ávöxt bera.

26Hún lætur eftir sig minningu er bölvað mun,

smán hennar mun aldrei afmáð verða.

27Þeim sem hana lifa mun lærast

að ekkert er betra en að óttast Drottin,

né neitt ljúfara en að hlýða boðorðum hans.

28Það er mikil vegsemd að fylgja Guði

og langlífi að vera honum þekkur.