Speki Salómons 14 - Biblían (2007)

1Svo er annar sem hyggur á sjóferð. Þegar hann leggur til hafs um ýfðar öldur, þá ákallar hann sér til hjálpar feysknari við en farið sem ber hann.

2Farið hefur gróðafíknin hugsað upp en listin sem smíðaði það var spekin.

3Forsjón þín, faðir, stýrir för þess. Þú hefur jafnvel lagt veg um hafið og öruggan stíg um öldurnar.

4Þannig sýnir þú að þú megnar að bjarga úr hverjum háska svo að einnig sá sem ekki kann að sigla áræði um borð.

5Þú vilt ekki að verk speki þinnar séu ekki nýtt. Þess vegna treysta menn vesælustu fleytum fyrir lífi sínu og hafa komist af þó að þeir færu um sollinn sæ á fleka.

6Í fyrndinni, þegar dramblátu risarnir fórust, sást þú til þess að von heimsins komst undan á fleyi og lét framtíðinni eftir afkomendur.

7Blessaður er sá viður sem stuðlar að réttlæti þínu

8en bölvaður er viðurinn, sem gerður er af manna höndum, og sá sem gerði hann. Hann telgdi myndina og hið forgengilega var kallað guð.

9Guð hefur sömu andstyggð á guðleysingjanum og guðvana verkum hans.

10Báðum verður refsað, smíðinni og smiðnum.

11Hegning mun koma yfir skurðgoð heiðingjanna. Þau heyrðu til sköpun Guðs en urðu viðurstyggð og ásteytingarsteinn sálum manna og snara um fætur fávísra.

Upphaf hjáguðadýrkunar

12Upphaf hjáguðadýrkunar var að menn hugsuðu upp skurðgoð. Þegar þau urðu til spilltu þau lífi manna.

13Enda voru þau hvorki frá upphafi né munu þau vara um aldur.

14Fyrir tóma ímyndun komu þau í heiminn og þess vegna er þeim búinn skjótur endir.

15Faðir, sem bugaðist af sorg yfir ótímabærum missi barns síns, lét gera mynd af því og tók nú að tigna hinn látna sem guð. Síðan setti hann hjúum sínum launhelgar og vígslusiði.

16Með tímanum festist þessi guðlausi siður og var haldinn sem lög.

Einvaldar buðu dýrkun á skurðlíkneskjum

17þar sem þeir voru sumir hverjir svo fjarri. Menn gátu ekki auðsýnt einvaldinum sjálfum lotningu sína. Þess vegna gerðu þeir þekkjanlega mynd af konunginum, sem tigna bar, til þess að þeir gætu kappsamlega smjaðrað fyrir honum fjarstöddum eins og hann væri nærstaddur.

18Metnaðargirnd listamannsins laðaði jafnvel fávísa til ákafrar þátttöku í dýrkuninni,

19enda neytti hann hæfni sinnar og fegraði myndina, vísast til þess að þóknast valdhafanum.

20Yndisþokki myndarinnar hreif menn svo að þeir álitu þann heilagan sem litlu fyrr hafði verið tignaður sem maður.

21Þannig beygðu þeir sig undir ógæfu eða harðstjórn með því að gefa stokkum og steinum það nafn sem aðeins einum ber. Þetta varð mönnum til falls.

Afleiðing hjáguðadýrkunar

22Ekki sat við það að þeir færu villir vegar um þekkinguna á Guði. Vanþekking þeirra leiddi af sér friðvana líferni en samt nefna þeir slíkt böl frið.

23Þegar þeir iðka barnamorð við helgihald og launhelgar eða halda tryllingslegar og annarlegar óhófsveislur,

24þá er hvorki líferni þeirra né hjúskapur framar óflekkaður. Hver myrðir annan með svikum og svívirðir hann með hjúskaparbroti.

25Alls staðar veður uppi blóð og morð, þjófnaður og vélabrögð, spilling, sviksemi, róstur, meinsæri,

26áreitni við góða menn, vanþakklæti, saurgun sálna, kynvilla, hjónabandsriftingar, hórdómur og saurlífi.

27Dýrkun skurðgoða, sem ekki eru nefnandi á nafn, er upphaf alls ills, orsök og takmark.

28Annaðhvort æða menn í ofsakæti, fara með upplogna spádóma, lifa ranglátlega eða tvínóna ekki við að fremja meinsæri.

29Þeir treysta lífvana goðum og búast ekki við endurgjaldi fyrir ranga eiða.

30En réttláta refsingu munu þeir hljóta fyrir hvort tveggja, bæði rangar hugmyndir um Guð og fyrir að aðhyllast skurðgoðin, sverja meinsæri með svikum og fyrirlíta hið heilaga.

31Enda er það ekki máttur þeirra sem svarið er við sem ætíð kemur niður á misgjörðum ranglátra, heldur réttvís dómur yfir þeim sem syndga.