Harmljóðin 1 - Biblían (2007)

Harmar Jerúsalem

1Ó, hversu einmana er nú borgin

sem áður var svo mannmörg,

orðin eins og ekkja,

sú er voldug var meðal þjóðanna,

drottningin meðal héraðanna

orðin kvaðarkona.

2Hún grætur sáran um nætur

og tárin streyma ofan vanga hennar.

Af öllum ástmönnum hennar

er enginn til að hugga hana.

Allir vinir hennar brugðust henni,

þeir eru orðnir óvinir hennar.

3Eftir neyð og þunga ánauð

er Júda útlægur orðinn.

Hann dvelst meðal heiðingjanna

og finnur engan hvíldarstað.

Allir ofsækjendur hans eltu hann uppi

í þrengingum hans.

4Vegirnir til Síonar syrgja

því að engir koma til hátíðanna.

Öll hlið hennar eru auð,

prestar hennar andvarpa,

meyjar hennar eru harmþrungnar

og sjálf er hún angistarfull.

5Fjandmenn hennar hrósa sigri,

óvinir hennar hlakka yfir hlut sínum.

Því að Drottinn þjakaði hana

vegna hennar mörgu synda,

börn hennar voru herleidd,

rekin á undan óvininum.

6Frá dótturinni Síon

er allt skart horfið.

Höfðingjar hennar eru eins og hirtir

sem ekkert haglendi finna,

magnþrota flýðu þeir

undan ofsækjandanum.

7Á dögum eymdar sinnar og hraknings

minnist Jerúsalem

allra kjörgripa sinna

er hún átti forðum daga.

Þegar þjóð hennar féll í hendur kúgarans

og enginn hjálpaði henni

horfðu óvinirnir á hana

og hlökkuðu yfir hrakförum hennar.

8Jerúsalem syndgaði stórlega,

sökum þess varð hún að viðurstyggð.

Allir þeir er dáðu hana fyrirlíta hana

af því að þeir hafa séð nekt hennar.

Sjálf andvarpar hún

og snýr sér undan.

9Saurugleiki hennar loðir við klæðafald hennar,

hún leiddi ekki hugann að því sem hennar beið.

Hún féll undradjúpt,

enginn varð til að hugga hana.

Lít, Drottinn, á eymd mína

því að óvinirnir hrósa sigri.

10Óvinurinn rétti út hönd sína,

seildist eftir dýrgripum hennar.

Hún sá að heiðingjarnir

gengu inn í helgidóm hennar

en þeim hafðir þú bannað

að ganga í söfnuð þinn.

11Allur lýður hennar andvarpar,

leitar sér viðurværis,

lætur dýrgripi sína fyrir matbjörg

til þess að draga fram lífið.

Sjá þú, Drottinn, og lít á

hversu ég er fyrirlitin.

12Skiptir þetta engu yður sem fram hjá farið?

Skyggnist um og sjáið,

finnst sú kvöl sem jafnast á við

þá sem á mig var lögð,

mig sem Drottinn þjakaði

á degi sinnar brennandi reiði?

13Af hæðum sendi hann eld

niður í bein mín,

lagði net fyrir fætur mér,

rak mig á bak aftur.

Hann gerði mig að auðn,

máttvana daginn langan.

14Syndir mínar eru hnýttar í ok,

tvinnaðar saman af hendi hans.

Þær eru lagðar mér á háls,

hann hefur lamað þrótt minn.

Drottinn seldi mig í hendur þeirra

er ég fæ eigi staðist í móti.

15Drottinn forsmáði hetjur mínar

sem í mér voru.

Hann stefndi liði gegn mér

til þess að yfirbuga æskumenn mína.

Í vínlagarþró

tróð Drottinn á meyjunni Júdadóttur.

16Yfir þessu græt ég,

augu mín fljóta í tárum.

Því að huggarinn er mér fjarri,

sá er hressti sál mína.

Börn mín eru yfirgefin

því að óvinurinn bar hærri hlut.

17Síon fórnar höndum

en enginn huggar hana.

Drottinn bauð út óvinum Jakobs

til að umkringja hann.

Jerúsalem er orðin

að viðurstyggð meðal þeirra.

18Drottinn er réttlátur,

ég óhlýðnaðist boði hans.

Heyrið, allar þjóðir,

horfið á kvöl mína.

Meyjar mínar og yngismenn

fóru burt herleidd.

19Ég hrópaði á ástmenn mína

en þeir brugðust mér.

Prestar mínir og öldungar

fórust í borginni

er þeir leituðu matar

til að draga fram lífið.

20Sjá, Drottinn, ég er í nauðum stödd

og ólga hið innra.

Hjartað berst í brjósti mér

því að ég var svo uppreisnargjörn.

Úti fyrir sviptir sverðið mig börnum,

inni ríkir dauðinn.

21Þeir heyrðu andvörp mín

en enginn huggaði mig.

Allir óvinir mínir spurðu ógæfu mína,

glöddust af því að þú gerðir þetta.

Lát daginn koma sem þú hefur boðað,

þá verða þeir jafningjar mínir.

22Lát alla illsku þeirra koma fyrir auglit þitt

og far með þá

eins og þú fórst með mig

sökum allra synda minna.

Því að andvörp mín eru mörg

og hjarta mitt sjúkt.