Jôba 33 - Malagasy Catholic Bible

Be hambo ianao, ry Jôba

1Koa ankehitriny, ry Jôba, henoy ny teniko,

mampandria sofina amin’izay rehetra alahatro.

2Indro aho miloa-bava,

mamoron-teny ato am-bavako ny lelako,

3hivoaka amin’ny fo mahitsy ny teniko,

ny marina tsy misy fitaka no hotononin’ny molotro.

4Ny fanahin’Andriamanitra nahary ahy;

ny fofon’ain’ny Tsitoha no manome ahy ny aina,

5raha hainao atao, valio aho hoe:

Alaharo izay porofonao eo anatrehako, miarena amin-kasahiana.

6Eo anatrehan’Andriamanitra dia mitovy aminao aho,

fa natao tamin’ny fotaka tahaka anao koa aho.

7Ka ny tahotra ahy tsy hampiraika anao;

ary ny lanjan’ny fahalehibeazako tsy hitambesatra aminao.

8Eny, efa nilaza teo amin’ny sofiko ianao,

sady reko tsara ny feon’ny teninao hoe:

9‹Madio afaka amin’ny fahotana rehetra aho,

tsy manan-tsiny aho, tsy misy haratsiana ato amiko:

10kanefa manao izay hahitany antony hankahalany ahy Andriamanitra,

ka ataony toy ny fahavalony aho.

11Nataony am-boloky hazo ny tongotro;

tsikiloviny avokoa ny diako rehetra›.

12Ny valy ataoko aminao, dia tsy marina ny anao amin’izany;

fa lehibe noho ny olombelona Andriamanitra.

13Ka nahoana no mifanditra aminy,

noho Izy tsy mamoaka izay ataony na amin’iza na amin’iza?

14Miteny ihany anefa Andriamanitra, mbetika toy izao,

mbetika toy izao, saingy tsy tandreman’ny olona izany.

15Miteny amin’ny nofy, na amin’ny fahitana amin’ny alina Izy,

raha ilay sondrian-tory mafy iny ny olona;

ka matory eo am-pandriany.

16Amin’izany no anokafany ny sofin’ny olona,

ka ny fananarany dia ataony voatombokase ao,

17mba hampialany ny olona amin’ny asany tsy mety

sy hanesorany azy amin’ny avonavony,

18mba hamonjeny ny fanahiny amin’ny fahafatesana,

sy ny ainy tsy ho voan’ny zana-tsipìka.

19Ny fijaliana koa no fananarana ny olombelona eo am-pandriany

raha mampikotrana ny taolany ny ady lalandava.

20Boboky ny mofo izy amin’izany,

ny nahandro fy, tsy tiany mainty.

21Ny nofony mihena hita maso;

ny taolany izay tsy hita teo dia mitranitrany;

22Mandroso manatona ny lavaka izy,

ny ainy efa azon’ny halozan’ny fahafatesana.

23Raha mahita ho mpanalalana anefa izy,

anjely iray amin’ny arivo

izay hampahalala ny olombelona ny tsy maintsy ataony,

24dia hamindra fo aminy Andriamanitra, ka hanao amin’ny Anjely hoe:

‹Afaho tsy hidina any an-davaka izy,

fa efa nahita ny avotry ny ainy Aho.›

25Amin’izay ny nofony dia mandina noho ny an’ny tanora kely,

fa miverina amin’ny andron’ny fahatanorany izy.

26Mivavaka amin’Andriamanitra izy, ary Andriamanitra manambina azy;

mibanjina ny tavany amim-piravoravoana izy,

ary ny Tsitoha mamerina aminy ny fahamarinany.

27Mihira izy eo amin’ny olona, manao hoe:

‹Efa nanota aho, nandika ny rariny,

kanefa tsy novalian’Andriamanitra araka ny heloko.

28Notsimbininy tsy hidina any an-davaka ny fanahiko;

ary mivelatra eo amin’ny hazavana ny aiko›.

29Izany, ataon’Andriamanitra daholo izany rehetra izany,

indroa, intelo, ho an’ny olombelona,

30mba hampiverina azy amin’ny fahafatesana,

sy hanazava azy amin’ny fahazavan’ny velona.

31Mitandrema, ry Jôba, ka mihainoa ahy,

mangina ihany hitenenako.

32Raha manan-kalahatra ianao, valio aho;

mitenena fa satriko mahita anao ho marina.

33Raha tsy manan-kalahatra kosa, mihainoa ahy;

mangina fa hampianariko fahendrena ianao».