II. Corinthiaid 7 - Welsh Translation by Thomas Briscoe 1894 (New Testament, Job, Psalms, Proverbs and Isaiah, and selections from Genesis and Exodus)

1Gan fod, gan hyny, a’r addewidion hyn genym, anwylyd, glanhawn ein hunain oddiwrth bob halogrwydd cnawd ac yspryd, gan berffeithio sancteiddrwydd yn ofn Duw.

2Gwnewch le i ni yn eich calonnau. I neb ni wnaethom gam: nid oes neb a lygrasom;

3ar neb nid ennillasom. Nid er eich condemniad yr wyf yn dywedyd, canys dywedais o’r blaen mai yn ein calonnau yr ydych, i gyd-farw a chyd-fyw â chwi.

4Llawer o hyfder ymadrodd sydd genyf wrthych; llawer o ymffrost sydd genyf am danoch; llawn wyf o ddiddanwch; tros fesur tra-chyflawn wyf o lawenydd yn ein holl orthrymder.

5Canys wedi dyfod o honom i Macedonia, nid oedd dim gorphwysfa i’n cnawd, eithr o bob parth gorthrymmid ni;

6oddi allan yr oedd ymladdau, oddi fewn ofnau. Eithr yr Hwn sy’n diddanu y rhai gostyngedig, sef Duw, a’n diddanodd trwy ddyfodiad Titus;

7ac nid yn unig trwy ei ddyfodiad, eithr hefyd trwy’r diddanwch â’r hwn y diddanwyd ef ynoch wrth fynegi o hono i ni eich hiraeth, eich galar, eich sel chwi tuag attaf, fel y bu i mi lawenychu yn fwy: canys er i mi eich tristau chwi â’m hepistol,

8nid yw’n edifar genyf, er y bu’n edifar genyf; canys gwelaf y bu i’r epistol hwnw, er ond am ryw amser, eich tristau chwi.

9Yn awr llawenychaf, nid am eich tristau, eithr am eich tristau i edifeirwch; canys tristawyd chwi yn ol Duw, fel na chaech golled mewn dim genym ni;

10canys tristwch yn ol Duw, edifeirwch i iachawdwriaeth, o’r hon nid oes edifeirwch, a weithia efe; ond tristwch y byd, marwolaeth a weithia efe.

11Canys wele, y peth hwn ei hun, eich tristau yn ol Duw, pa faint o astudrwydd a weithiodd efe ynoch, ïe o ymddiffyn, ïe o sorriant, ïe o ofn, ïe o hiraeth, ïe o sel, ïe o ddial. Ymhob peth y dangosasoch eich hunain yn bur yn y matter.

12Felly, er ysgrifenu o honof attoch, nid oblegid yr hwn a wnaeth y cam yr oedd, nac oblegid yr hwn a gafodd y cam, eithr fel yr amlyger eich astudrwydd am danom i chwi eich hunain ger bron Duw.

13O achos hyn y’n diddanwyd; ac yn ein diddanwch, mwy tros fesur y llawenychasom am lawenydd Titus, o herwydd dadebru ei yspryd ef genych oll.

14Canys os ymffrostiais ddim wrtho am danoch, ni’m cywilyddiwyd; eithr fel mewn gwirionedd y llefarasom bob peth wrthych, felly ein hymffrost hefyd wrth Titus a gafwyd yn wirionedd.

15A’i ymysgaroedd ef sydd fwy tros fesur tuag attoch, wrth adgofio o hono ufudd-dod yr oll o honoch, y modd gydag ofn a dychryn y derbyniasoch ef.

16Llawenychaf gan mai ymhob peth yr hyderaf ynoch.