Effesiaid 5 - University of Wales Guild of Graduates Translation 1945 (NT, Hosea, Amos)

1Byddwch, felly, efelychwyr Duw, fel plant annwyl,

2a rhodiwch mewn cariad, fel y carodd Crist chwithau a’i roddi ei hunan drosom yn offrwm ac yn aberth i Dduw, yn aroglau peraidd.

3Ond puteindra a phob aflendid neu drachwant, nac enwer chwaith yn eich plith, fel y mae’n weddus i saint,

4a budreddi ac ynfyd siarad neu goegni, pethau sy’n annheilwng, — ond, yn hytrach, diolch.

5Canys yr ydych yn gwybod hyn, a chwi’n deall am bob puteiniwr neu aflan neu drachwantus, — hynny yw, eilunaddolwr, — nad oes iddo gyfran yn nheyrnas Crist a Duw.

6Na thwylled neb chwi â gwag eiriau; canys oherwydd y pethau hyn y mae digofaint Duw yn dyfod ar feibion yr anufudd-dod;

7na fyddwch, felly, gyd-gyfranogion â hwy,

8canys tywyllwch oeddech gynt, ond, yn awr, goleuni yn yr Arglwydd. Rhodiwch fel plant goleuni,

9canys y mae ffrwyth y goleuni mewn pob ewyllys da ac uniondeb a chywirdeb,

10gan ddyfalchwilio beth sydd yn rhyngu bodd yr Arglwydd.

11Ac na foed gennych ran yng ngweithredoedd di-ffrwyth y tywyllwch, ond yn hytrach argyhoeddwch hwynt, —

12oherwydd cywilyddus yw hyd yn oed enwi’r pethau a wneir yn ddirgel ganddynt;

13gwneir popeth, wrth ei argyhoeddi, yn amlwg gan y goleuni, canys pob peth sydd yn dyfod i’r amlwg, goleuni yw.

14Am hynny y dywed,

Deffro, gysgadur,

a chyfod o feirw,

a Christ a dywynna arnat.

15Edrychwch, felly, yn graff sut yr ydych yn rhodio, nid fel annoethion ond fel doethion,

16gan brynu’r amser, gan fod y dyddiau’n ddrwg.

17Am hynny na fyddwch ddisynnwyr, ond deellwch beth yw ewyllys yr Arglwydd.

18Ac na feddwer chwi ar win, — canys yn hyn y mae afradlonedd, — ond llanwer chwi â’r ysbryd,

19gan ymddiddan â’ch gilydd mewn salmau ac emynau a cherddi ysbrydol, a chanu a phyncio yn eich calon i’r Arglwydd,

20a diolch bob amser am bopeth yn enw ein Harglwydd ni, Iesu Grist, i Dduw a’r Tad,

21gan ymddarostwng i’ch gilydd yn ofn Crist, —

22y gwragedd i’w gwŷr eu hunain fel i’r Arglwydd.

23Canys y gŵr yw pen y wraig fel y mae’r Crist yntau yn ben yr eglwys, yntau’n iachawdwr y corff.

24Ond fel y mae’r eglwys yn ddarostyngedig i’r Crist, felly hefyd y gwragedd i’r gwŷr ym mhopeth.

25Y gwŷr cerwch eich gwragedd fel y carodd y Crist yntau yr eglwys ac y rhoes ef ei hun drosti,

26er mwyn ei santeiddio ar ôl ei glanhau â’r olchfa ddŵr ynghyd â’r gair,

27fel y gosodai yr eglwys ger ei fron yn ogoneddus, heb arni frycheuyn na chrychni, na dim o’r fath, ond ei bod yn santaidd a difai.

28Felly y dylai’r gwŷr hefyd garu eu gwragedd eu hunain fel eu cyrff eu hunain. Y mae’r hwn sy’n caru ei wraig ei hun, yn ei garu ei hunan,

29oherwydd ni chasaodd neb erioed ei gnawd ei hun ond y mae’n ei feithrin a’i anwesu, fel Crist hefyd yr eglwys,

30canys aelodau ydym o’i gorff ef.

31Am hyn y gedy dyn ei dad a’i fam, ac yr ymlŷn wrth ei wraig, a bydd y ddau yn un cnawd.

32Mawr ydyw’r dirgelwch hwn, — cyfeirio yr wyf at Grist ac at yr eglwys.

33Beth bynnag, chwithau hefyd, cared pob un ohonoch ei wraig megis ef ei hun, a’r wraig, ofned ei gŵr.