Handelingen 27 - Dutch Revised Bible 2010-2017(HSVU)

Paulus als gevangene naar Rome

1En toen besloten was dat wij naar Italië zouden varen, gaven zij Paulus en enkele andere gevangenen over aan een hoofdman over honderd, van wie de naam Julius was, van de keizerlijke afdeling.

2En omdat wij langs de kustplaatsen van Asia wilden varen,

19En op de derde dag wierpen wij met onze eigen handen het scheepstuig overboord.

20En doordat er gedurende vele dagen geen zon en geen sterren verschenen, en geen kleine storm ons teisterde, werd ons verder alle hoop op redding ontnomen.

21En toen men lange tijd zonder eten geweest was, ging Paulus in hun midden staan en zei: O mannen, u had naar mij moeten luisteren en niet van Kreta weg moeten varen en zo deze hinder en schade moeten voorkomen.

22Maar nu roep ik u ertoe op goede moed te hebben, want er zal geen verlies van iemands leven onder u zijn, maar alleen van het schip.

23Want deze nacht stond er bij mij een engel van God, van Wie ik ben en Die ik ook dien;

24die zei: Wees niet bevreesd, Paulus, u moet voor de keizer terechtstaan; en zie, God heeft u allen die met u varen, geschonken.

25Heb daarom goede moed, mannen, want ik geloof God, dat het zo zal zijn als het mij gezegd is.

26Wij moeten echter op een of ander Hand. 28:1eiland terechtkomen.

27Toen nu de veertiende nacht aangebroken was, terwijl wij in de Adriatische Zee heen en weer gedreven werden, vermoedden de zeelieden midden in de nacht dat er land dichter bij hen kwam.

28En zij wierpen het dieplood uit en peilden twintig vadem, en na iets verder gevaren te zijn, wierpen zij weer het dieplood uit en peilden vijftien vadem.

29En omdat zij vreesden dat zij ergens op rotsachtige plaatsen terecht zouden komen, wierpen zij vanaf het achterschip vier ankers uit, en wensten dat het dag werd.

30Maar toen de zeelieden probeerden van het schip te vluchten en de sloep in zee neerlieten, met als voorwendsel dat zij de ankers uit het voorschip zouden uitwerpen,

31zei Paulus tegen de hoofdman en de soldaten: Als zij niet in het schip blijven, kunt u niet gered worden.

32Toen kapten de soldaten de touwen van de sloep en lieten hem in zee vallen.

De schipbreuk en de redding

33En toen het dag begon te worden, spoorde Paulus hen allen aan om voedsel tot zich te nemen en hij zei: Het is vandaag de veertiende dag dat u blijft afwachten zonder te eten en zonder iets tot u te nemen.

34Daarom spoor ik u aan voedsel tot u te nemen, want dat dient tot uw redding; want bij niemand van u Matt. 10:30zal een haar van het hoofd vallen.

35En toen hij dit gezegd had en brood genomen had, 1 Sam. 9:13; Joh. 6:11; 1 Tim. 4:3dankte hij God in aanwezigheid van allen, en na het gebroken te hebben begon hij te eten.

36En zij vatten allen moed en namen ook zelf voedsel tot zich.

37Wij waren nu in het schip met in totaal tweehonderdzesenzeventig zielen.

38En toen zij allen met voedsel verzadigd waren, maakten zij het schip lichter door het koren in zee te werpen.

39En toen het dag werd, herkenden zij het land niet, maar zij merkten dat er een inham was met een strand. Het leek hun raadzaam het schip, als zij konden, daarop te laten lopen.

40En nadat zij de ankers losgemaakt hadden, gaven zij die prijs aan de zee, terwijl zij meteen de touwen van de roeren losmaakten; en na het razeil gehesen te hebben, hielden zij vóór de wind op het strand aan.

41 2 Kor. 11:25 Maar zij kwamen terecht op een plaats waar aan weerskanten zee was, en lieten het schip daarop lopen; het voorschip bleef onbeweeglijk vastzitten, maar het achterschip brak door het geweld van de golven.

42Het voornemen van de soldaten was de gevangenen te doden, opdat niemand door weg te zwemmen zou ontsnappen.

43Maar de hoofdman, die Paulus wilde behouden, belette hun dat voornemen en gaf bevel dat zij die konden zwemmen, eerst van boord moesten springen en aan land moesten gaan;

44en daarna de anderen, of op planken, of op enkele stukken van het schip. En zo gebeurde het dat zij allen behouden aan land kwamen.