1Unya didto sa tiyan sa isda, nag-ampo si Jonas sa Ginoo nga iyang Dios. Miingon siya:
2“Sa akong kalisdanan, O Ginoo, nagsangpit ako kanimo,
ug gitubag mo ako.
Didto sa kalibotan sa mga patay,
nagpakitabang ako ug gidungog mo ako.
3Gitambog mo ako sa kahiladman sa dagat,
mitidlom ako sa katubigan,
ug mitabon kanako ang gamhanan mong mga balod.
4Nagdahom ako nga nahilayo na ako kanimo
ug dili na ako makakita pag-usab sa balaan mong Templo.
5Mitikyop ug miputos kanako ang katubigan;
sa hingpit mitabon kanako ang kadagatan
ug naputos ang akong ulo sa mga sagbot sa dagat.
6Miadto ako sa kinahiladman sa kabukiran,
sa dapit nga ang mga ganghaan dili na mabukas hangtod sa kahangtoran,
apan gidala mo ako nga buhi gikan sa kahiladman, O Ginoo nga akong Dios!
7Sa dihang gibati ko nga nag-anam nag kahanaw ang akong kinabuhi,
nag-ampo ako kanimo, O Ginoo,
ug gidungog mo ako didto sa balaan mong Templo.
8Sila nga nagsimba sa mga diosdios nga walay pulos
wala na mag-alagad kanimo.
9Apan ako magdayeg ug maghalad kanimo
ug tumanon ko ang akong mga panaad.
Ang kaluwasan naggikan sa Ginoo!”
10Unya gimandoan sa Ginoo ang isda nga iluwa si Jonas didto sa baybayon. Ug gituman kini sa isda.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
