Lyfr y Psalmau 37 - Welsh Metrical Psalms by Morris Williams 1850

1Na flina ’th galon o ran bai

Na llwydd y rhai drygionus;

Na chynfigenned chwaith dy fron

Wrth ddynion anwireddus.

2Fe ’u torrir hwynt i lawr i’r bedd

Yn unwedd a’r glaswelltyn;

A gwywa ’u harddwch, cyn bo hir,

Fel tegwch îr lysieuyn.

3Gobeithia yn yr Arglwydd Rhi,

A gwna ddaioni ’n ddiwyd;

Felly y trigi yn y tir,

A thi a borthir hefyd.

4Bydded yr Arglwydd nos a dydd

I ti ’n llawenydd dibaid;

Ac Yntau rhydd i tithau ’n glau

Holl ddymuniadau ’th enaid.

5Dy ffordd a’th helynt yn y byd

Ar Dduw i gyd os treigli,

Efe a’u dwg i ben yn glau

I’w gorphen a’u cyflawni.

6Os ymddiriedi yn Nuw Ner,

Dwg E’ ’th gyfiawnder allan

Fel golau ’r haul; a’th farn a fydd

Fel hanner dydd ei hunan.

7Yn ddistaw disgwyl wrth Dduw Ner,

Heb ddigter wrth y dynion

A lwyddant yn eu ffyrdd di‐ras

Gan wneud eu cas amcanion.

8Paid â digofaint, cilia draw,

Gad ymaith ddigiaw gormod;

Oddi wrth gynddaredd cofia ffoi,

Rhag iddo droi yn bechod.

9Torrir y dynion drwg cyn hir

Yn llwyr o’r tir heb alar;

A’r rhai sy ’n disgwyl wrth Dduw cu,

Cânt hwy feddiannu ’r ddaear.

10Ni weli ’r anwir uchel frig

Ym mhen ychydig etto;

Ac os edrychi am ei le,

Ni bydd efe ddim yno.

11Yr isel rai trwy ddwyfol ras,

Y ddaear las meddiannant;

Diddanol gan dangnefedd llawn,

A llawen iawn a fyddant.

YR AIL RAN

12Yn erbyn gwaed y cyfiawn ddyn

Yr anwir sy ’n bygythio,

Ac ysgyrnyga ’n ddig ei wedd

Ei ffyrnig ddannedd arno.

13Yr Arglwydd uchod yn y nen

Sydd am ei ben yn chwerthin;

Canys o bell mae ’n gweled fod

Ei ddydd yn d’od yn ddiflin.

14A’u bwa tynn a min eu cledd,

Mewn sarrug wedd yn greulon,

Y cais yr anwir ladd mewn bâr

Y tlodion a’r uniawnion.

15A llafn eu cledd trywenir hwy

Eu hunain trwy eu calon;

Eu bwa cryf a dyr yn ddau,

A phyla ’u saethau llymion.

16Gwell ydyw yr ychydig iawn

Sy gan y cyfiawn ddynion,

Na ’r golud mawr a fyddo ’n rhan

I lu o annuwiolion.

17Yr Arglwydd yn ei nef yn glau

Tyr freichiau ’r annuwiolion;

Ond am y cyfiawn, pan fônt wan,

Fe ’u cynnal dan eu cwynion.

18Yr Arglwydd yn ei drigfa sydd

Yn adwaen dydd y perffaith;

Trag’wyddol fydd eu rhan ddi‐lyth,

Ac nid â byth yn anrhaith.

19Ni ’s gwaradwyddir hwy am hyn,

Y pryd y disgyn drygfyd;

Bydd Duw, mewn newyn, yn eu plaid,

A rhydd i’w henaid fywyd.

20Ond collir yr annuwiol ryw,

Gelynion Duw a gwympant;

Fel brasder ŵyn gan wres y tân,

Neu fwg, yn lân diflannant.

Y DRYDEDD RAN

21Echwyna ’r gwr drygionus ffol,

Ac nid yw ’n ol yn talu;

Y cyfiawn sydd i’r tlawd a’r gwael

O’i eiddo ’n hael gyfrannu.

22Pawb a fendigo Duw â’i ras,

Y ddaear las meddiannant;

Ond pawb fo dan felldithion Duw

I eigion distryw cwympant.

23Gwr da sydd hoff gan Arglwydd nef,

Hyfforddia Ef ei rodiad;

A da fydd ganddo ffordd ddi‐fai

Ei lwybrau a’i gerddediad.

24Er iddo ’n fynych gwympo ’n fawr,

Yn llwyr i lawr ni ’s bwrir;

Ei ddidwyll ffordd a’i rodiad ef

Yn nwylaw Nef cynhelir.

25Bum ieuangc gynt, ’rwy ’n awr yn hen,

Ar orphen taith fy ngyrfa;

Ni welais adu ’r cyfiawn ddyn,

Na ’i had yn gofyn bara.

26Bob dydd ac awr trugarog yw,

Rhydd fenthyg i’w gymmydog;

Daw felly fynych fendith fad

Ar ben ei had heppilog.

Y BEDWAREDD RAN

27Oddi wrth y drwg encilia draw,

A gwnaed dy law ddaioni;

Ac felly byth mewn llad â llwydd

Yn ddedwydd y preswyli.

28Duw a gâr farn; ni ad ei Saint,

Dros fyth eu braint a gedwir;

Ond had yr anwir, mab ac ŵyr,

O’r tir yn llwyr a dorrir.

29Y cyfiawn byth, mewn hedd a gras,

Y ddaear las meddiannant;

Eu hetifeddiaeth yw ’n ddi‐lyth,

Ac ynddi byth y trigant.

30Doethineb, pwyll a synwyr clau

A draetha genau ’r cyfiawn;

Am farn y sonia ’i dafod gwir

Mewn geiriau cywir ffyddlawn.

31Argraphwyd glanaf ddeddf ei Dduw

Ar lechau byw ei galon;

Ac er ymdeithio mewn byd gau,

Ni lithra camrau ’r cyfion.

32Yr anwir fore a phrydnawn

Ar lwybr y cyfiawn, gwylia;

Ac wrth ei gynllwyn yn ei drais,

Ei ladd a gais, a’i ddifa:

33Nis gad ei Dduw y cyfryw ddyn

Yn llaw ei elyn diriaid;

Ni’s gad i’r anwir bradus fron

Gondemnio ’i wirion enaid.

34Cred yn dy Dduw, a chadw ei wir,

Rhydd it’ y tir yn feddiant;

A phan ddistrywir y gwŷr gau,

Y llygaid tau â’i gwelant.

Y BUMMED RAN

35Gwelais yr anwir ddyn yn gryf,

Mewn balch a hyf fawrhydri,

Yn uchel frigog yn ei ffyrdd,

Fel lawryf gwyrdd y gerddi.

36Er hyn i gyd diflannai ’n chwim,

Ac nid oedd dim o hono;

A phan edrychais am ei le,

Nid oedd efe ddim yno.

37Ystyr y perffaith, gwel ei ddrych,

Ac edrych ar yr uniawn;

Ei ddiwedd ef tu draw i’r bedd,

Fydd byd o hedd helaethlawn.

38Ond y troseddwŷr oll o’r tir

Ynghyd a dorrir ymaith;

A chosp eu bai tu draw i’r bedd

Wna ’u diwedd yn ddïobaith.

39Oddi wrth eu Duw daw iechyd llawn

I’r cyfiawn yn eu hadfyd;

Eu hiachawdwriaeth yw Duw Ner,

A’u nerth yn amser blinfyd.

40Yr Ion a’u cymmorth yn ei ras,

Ni ad i’w cas eu blino;

Fe’u ceidw hwynt am roi eu cred

A’u holl ymddiried ynddo.