1 Samuël 14 - EBV24 een eigentijdse Bijbelvertaling(EBV24)

Het moedige optreden van Jonathan

1Op een dag kwam het zover dat Jonathan, de zoon van Saul, tegen de knecht die zijn wapens droeg, zei: “Kom, laten we naar de wachtpost van de Filistijnen oversteken die zich daar aan de overkant bevindt!”, maar hij vertelde het niet aan zijn vader.

2Saul zat aan de rand van Gibea onder de granaatappelboom die in Migron stond en het volk dat bij hem was, telde ongeveer zeshonderd man.

3Ahia, de zoon van Ahitub, de broer van Ikabod, de zoon van Pinehas, de zoon van Eli, was de priester van de HEERE in Silo. Hij droeg de priestertuniek. Het volk wist niet dat Jonathan was weggegaan.

4Tussen de bergpassen waarlangs Jonathan naar de wachtpost van de Filistijnen probeerde over te steken, was aan deze kant een scherp uitstekende rots en ook een scherp uitstekende rots aan de andere kant. De naam van de ene was Bozes en de naam van de andere was Sene.

5Het ene rotspunt lag noordelijk tegenover Michmas en het andere zuidelijk tegenover Geba.

6Jonathan zei tegen de knecht die zijn wapens droeg: “Kom, laten we naar de wachtpost van deze onbesnedenen oversteken, misschien zal de HEERE iets voor ons doen, want voor de HEERE is er geen belemmering om te redden, of het nu door velen of door weinigen is.”

7Zijn wapendrager zei tegen hem: “Doe alles wat je hart je ingeeft, ga erop af, zie, ik ben één van hart met jou.”

8Jonathan zei: “Zie, wij zullen naar die mannen oversteken en ons aan hen laten zien.

9Als zij tegen ons zeggen: ‘Sta stil totdat wij bij jullie gekomen zijn’, dan zullen wij op onze plaats blijven staan en niet naar hen opklimmen.

10Maar als zij zeggen: ‘Klim naar ons op!’, dan zullen wij opklimmen want dan heeft de HEERE hen in onze hand gegeven. Dat is het teken voor ons.”

11 Toen zij zich beiden aan de wachtpost van de Filistijnen lieten zien, zeiden de Filistijnen: “Kijk, de Hebreeën zijn uit de holen gekomen waarin zij zich verstopt hadden.”

12De mannen van de wachtpost zeiden tegen Jonathan en zijn wapendrager: “Klim naar ons op, dan zullen wij jullie een lesje leren!” Jonathan zei tegen zijn wapendrager: “Klim achter mij omhoog want de HEERE heeft hen overgeleverd in de handen van Israël.”

13Toen klom Jonathan op zijn handen en op zijn voeten omhoog en zijn wapendrager kwam achter hem aan en de wachten vielen voor Jonathan neer en achter hem doodde zijn wapendrager hen.

14Deze eerste slag, waarbij Jonathan en zijn wapendrager ongeveer twintig man neersloegen, vond plaats op een akker half zo groot als een span ossen op één ochtend kon ploegen.

15Er kwam vrees in het legerkamp op het veld en onder heel het volk. De mannen van de wachtpost en ook de plunderaars zelf werden bevreesd, ja, de aarde beefde. Het was een verschrikking van GOD.

16De wachters van Saul in Gibea in Benjamin stonden op de uitkijk en zagen dat de menigte uiteenviel en met elkaar slaags raakte.

17Toen zei Saul tegen het volk dat bij hem was: “Ga na en kijk wie van ons zijn weggegaan.” En zij gingen het na en zie, Jonathan en zijn wapendrager waren er niet.

18Daarop zei Saul tegen Ahia: “Breng de Kist van GOD hierheen!” Want de Kist van GOD was in die dagen bij de zonen van Israël in het kamp.

19Terwijl Saul nog tot de priester sprak, werd de menigte in het legerkamp van de Filistijnen steeds onrustiger. Toen zei Saul tegen de priester: “Trek je hand in!”

20Saul en al het volk dat bij hem was, werden bijeengeroepen en zij kwamen bij het slagveld aan en zie, het zwaard van de één was tegen de ander. Er was een heel grote verwarring.

21Er waren ook Hebreeën die al lange tijd bij de Filistijnen waren en verspreid over het leger met hen mee optrokken. Ook zij sloten zich aan bij de Israëlieten die bij Saul en Jonathan waren.

22Toen alle mannen van Israël, die zich in het bergland van Efraïm verscholen hadden, hoorden dat de Filistijnen op de vlucht geslagen waren, sloten ook zij zich bij hen aan voor de achtervolging in de strijd.

23Op die dag redde de HEERE Israël en de strijd sloeg over naar Beth-Aven.

24De mannen van Israël werden op die dag tot het uiterste gedreven, want Saul had het volk bezworen en gezegd: “Vervloekt is de man die enig voedsel eet, voordat het avond is en ik mij op mijn vijanden heb gewroken!” Daarom nam heel het volk geen voedsel.

25Heel het volk van het land kwam bij een bos aan en daar lag honing op het veld.

26Toen het volk bij het bos aankwam, zie, daar was honing in overvloed, maar niemand bracht het met zijn hand naar zijn mond, want het volk was bang voor de eed.

27 Maar Jonathan had het niet gehoord, toen zijn vader het volk had laten zweren. Hij stak de punt van de staf in zijn hand uit en doopte die in een honingraat. Toen hij zijn hand aan zijn mond bracht, zagen zijn ogen weer helder.

28Een man uit het volk nam daarop het woord en zei: “Je vader heeft het volk ernstig laten zweren en gezegd: ‘Vervloekt is de man die vandaag brood eet!’ Daarom is het volk uitgeput.”

29Toen zei Jonathan: “Mijn vader heeft het land in het ongeluk gestort. Zie toch hoe mijn ogen oplichten, omdat ik een beetje van deze honing heb geproefd.

30Het was beter geweest als het volk vandaag volop van de op zijn vijanden behaalde buit gegeten zou hebben, want nu is de slag die aan de Filistijnen toegebracht is niet zo groot.”

31Op die dag versloegen zij de Filistijnen van Michmas tot Ajalon, maar het volk was erg uitgeput.

32Het volk maakte zich meester van de buit en zij namen schapen en geiten en runderen en jonge kalveren en slachtten die op de grond en het volk at ze op met bloed en al.

33Men vertelde dit aan Saul en hij zei: “Zie, het volk zondigt tegen de HEERE door van het bloed te eten.” Hij zei: “Jullie zijn ontrouw geweest. Wentel nu een grote steen naar mij toe.”

34Saul zei ook: “Verspreiden jullie je onder het volk en zeg tegen hen: ‘Laat iedere man mij zijn rund en iedere man zijn lam brengen. Slacht die hier en eet ervan en zondig niet tegen de HEERE door ze met het bloed erbij te eten.” Toen bracht iedere man van heel het volk ’s nachts zijn rund aan zijn hand mee en zij slachtten het daar.

35Toen bouwde Saul een altaar voor de HEERE. Dit was het eerste altaar dat hij voor de HEERE bouwde.

36 Daarop zei Saul: “Laten we vannacht achter de Filistijnen aan afdalen en laten we hen beroven, totdat het ’s morgens licht wordt. We moeten geen man van hen in leven laten.” Zij zeiden “Doe alles wat goed is in je ogen.” Maar de priester zei: “Laten we hier tot GOD naderen.”

37Toen vroeg Saul aan GOD “Zal ik achter de Filistijnen aan afdalen? Zult U ze in handen van Israël overleveren?” Maar op die dag gaf Hij hem geen antwoord.

38Daarop zei Saul: “Kom hierheen, alle leiders van het volk, kom aan de weet en kijk wie deze zonde vandaag heeft begaan.

39Want zowaar de HEERE leeft, die Israël redt, al was de zonde door mijn zoon Jonathan begaan, hij moet zeker sterven.” Niemand van heel het volk reageerde op hem.

40 Ook zei hij tegen heel Israël: “Jullie moeten aan de ene kant gaan staan en ik en mijn zoon Jonathan zullen aan de andere kant gaan staan.” En het volk zei tegen Saul: “Doe, wat goed is in je ogen.”

41Saul sprak tot de HEERE, de GOD van Israël “Schenk toch volstrekte duidelijkheid!” Toen werden Jonathan en Saul aangewezen en het volk ging vrijuit.

42Saul zei: “Werp het lot tussen mij en mijn zoon Jonathan.” Toen werd Jonathan aangewezen.

43Saul zei tegen Jonathan: “Vertel mij wat je hebt gedaan!” Toen vertelde Jonathan het aan hem en zei: “Ik heb alleen maar een beetje honing geproefd met de punt van de staf die ik in mijn hand had. Zie, hier ben ik, moet ik sterven?”

44Toen zei Saul: “Mag GOD zo met mij doen en nog erger, want jij, Jonathan, moet zeker sterven.”

45Maar het volk zei tegen Saul: “Zou Jonathan die deze grote uitredding in Israël heeft bewerkt, moeten sterven? Geen sprake van! Zowaar de HEERE leeft, als er ook maar één haar van zijn hoofd ter aarde zou vallen! Hij heeft dit immers vandaag met GOD gedaan.” Zo bracht het volk uitkomst voor Jonathan en hoefde hij niet te sterven.

46Saul gaf de achtervolging van de Filistijnen op en de Filistijnen gingen naar hun eigen woonplaats terug.

47Saul nam het koningschap over Israël op zich en streed rondom tegen al zijn vijanden, tegen Moab, tegen de zonen van Ammon, tegen Edom, tegen de koningen van Zoba en tegen de Filistijnen. Overal waarheen hij zich wendde, trof hij hen met het oordeel.

48Hij trad strijdvaardig op, versloeg de Amalekieten en deed Israël ontkomen aan zijn plunderaars.

49De zonen van Saul waren Jonathan en Jisvi en Malchi-Sua. Wat betreft de namen van zijn beide dochters: de naam van de eerstgeborene was Merab en de naam van de jongste Michal.

50De naam van de vrouw van Saul was Ahinoam, een dochter van Achimaäz. De naam van zijn legerbevelhebber was Abner, een zoon van Ner, de oom van Saul.

51Kis, de vader van Saul, en Ner, de vader van Abner, waren zonen van Abiël.

52Alle dagen dat Saul leefde was er hevige strijd tegen de Filistijnen. Iedere heldhaftige man en iedere dappere man die Saul zag, nam hij bij zich.