Salmau 106 - New Metrical Psalms 2008 (Gwynn ap Gwilym)

SALM 106Israel anniolchgarLobe den Herren 14.14.4.7.8

1-3Molwch yr Arglwydd, cans da yw; ei gariad a bery.

Diolchwch iddo; ei wyrthiau ni all neb eu traethu.

Mor wyn eu byd

Y rhai sy’n uniawn o hyd

Ac sydd yn gyfiawn wrth farnu.

4-5Cofia fi, Arglwydd, pan ddoi at dy bobl â’th ffafriaeth.

Ymwêl â mi pan estynni dy fawr waredigaeth,

A gweld a gaf

Lwyddiant dy bobl; llawenhaf

Pan lawenha d’etifeddiaeth.

6-8Yr ydym ni, fel ein tadau gynt, wedi troseddu.

Yn yr Aifft, gwadent dy wyrthiau a’th gariad a’th allu.

Wrth y Môr Coch,

Gwrthryfelasant yn groch;

Ond mynnodd Duw eu gwaredu.

9-12Sychodd y môr, ac arweiniodd hwy trwy ei ddyfnderau.

Gwaredodd hwy o law’r gelyn a’u harbed rhag angau.

Llyncodd y dŵr

Eu gwrthwynebwyr, bob gŵr.

Yna credasant ei eiriau.

13-15Buan yr aeth ei weithredoedd yn angof llwyr ganddynt.

Profasant Dduw yn yr anial, pan ddaeth eu blys drostynt.

Rhoes iddynt hwy

Bopeth a geisient, a mwy,

Ond gyrrodd nychdod amdanynt.

16-18Roedd eu cenfigen at Foses ac Aaron yn wenfflam.

Caeodd y ddaear am Dathan a chwmni Abiram.

Cyneuodd tân:

Llosgodd ei fflamau yn lân

Y rhai drygionus a gwyrgam.

19-22Yn Horeb, delw a wnaethant o lo, a’i haddoli:

Newid gogoniant eu Duw am lun eidion yn pori;

Anghofio Duw,

A’u dygodd o’r Aifft yn fyw,

A gwyrthiau mawr ei ddaioni.

23-25Felly, dywedodd y byddai’n eu difa yn ebrwydd

Oni ddôi Moses i’r bwlch i droi’n ôl ei ddicllonrwydd.

Mawr oedd eu brad;

Cablent hyfrydwch y wlad,

Heb wrando ar lais yr Arglwydd.

26-27Fe gododd yntau ei law yn eu herbyn, a thyngu

Y byddai’n peri eu cwymp yn yr anial, a chwalu

Eu plant i gyd

I blith cenhedloedd y byd –

Trwy’r gwledydd oll eu gwasgaru.

28-31Yna fe aethant dan iau’r duw Baal Peor, a bwyta

Ebyrth y meirw, a digio yr Arglwydd â’u hyfdra.

Daeth arnynt bla,

Nes barnodd Phinees hwy’n dda;

Cofir am byth ei uniondra.

32-33Wrth ddyfroedd Meriba hefyd, digiasant yr Arglwydd,

Ac fe aeth Moses ei hun i drybini o’u herwydd,

Canys fe aeth

Chwerwder i’w enaid, a gwnaeth

Bethau a fu iddo’n dramgwydd.

34-37Nid ufuddhasant ychwaith a dinistrio’r paganiaid,

Ond ymgymysgu â hwy, dysgu ffyrdd yr anwariaid:

Plygu o flaen

Delwau o goed ac o faen,

Aberthu’u plant i’r demoniaid.

38-39I dduwiau Canaan aberthent eu meibion a’u merched,

Ac fe halogwyd y ddaear â gwaed y diniwed.

Trwy hyn i gyd

Aethant yn aflan eu bryd

Ac yn buteiniaid gwargaled.

40-43Yna cythruddodd yr Arglwydd eu Duw yn eu herbyn,

A darostyngodd ei bobl dan lywodraeth eu gelyn.

Droeon bu’n gefn

Iddynt, ond pechent drachefn,

A darostyngai hwy wedyn.

44-46Ond, wrth eu clywed yn llefain am gymorth, fe gofiodd

Ei hen gyfamod â hwy, ac fe edifarhaodd.

O’i gariad hael

Rhoes ei drugaredd ddi-ffael

Yng nghalon pawb a’u caethiwodd.

47-48Gwared ni, Arglwydd, a’n cynnull ni o blith y gwledydd,

Inni gael diolch i’th enw, a’th foli di beunydd.

Byth y bo’n ben

Arglwydd Dduw Israel. Amen.

Molwch yr Arglwydd tragywydd.