1-4O dial, Arglwydd Dduw, ti farnwr byd,
Rho’u haeddiant i’r rhai beilchion. Am ba hyd
Y caiff y drwg, â’u parabl trahaus,
Barhau i ymfalchïo mor sarhaus?
5-7Y maent yn sigo d’etifeddiaeth di,
Yn lladd ein gweddwon a’n hamddifaid ni.
Llofruddiant yr estroniaid yn ein plith,
Cans dweud y maent, “Ni sylwa’r Arglwydd byth”.
8-11Deallwch hyn, chwi ffyliaid: Oni chlyw
Yr un a blannodd glust, ac onid yw
Lluniwr pob llygad yn gweld drosto’i hun?
Fe ŵyr yr Arglwydd holl feddyliau dyn.
12-15Gwyn fyd y sawl y dysgi iddo, O Dduw,
Dy gyfraith, a’i ddisgyblu. Diogel yw
Rhag ing. Caiff eto d’etifeddiaeth di
Farn deg, a’r uniawn yn ei dilyn hi.
16-18Pwy a saif drosof rhag y rhai a wna
Weithredoedd drwg? Mi fyddwn, Arglwydd da,
Yn nhir y bedd ond am dy gymorth di.
Pan lithrwn, daliai dy ffyddlondeb fi.
19-21Er bod pryderon mawr yn fy nhristáu,
Mae dy gysuron di’n fy llawenhau.
A wnei di gynghrair gyda barnwyr sy’n
Condemnio’r cyfiawn, ac yn elwa’u hun?
22-23Ond craig a lloches imi ydyw Duw.
Am y rhai drwg, fe’u tyrr o dir y byw.
Fe’u llwyr ddiddyma’r Arglwydd, ac fe ddwg
Arnynt eu hunain eu gweithredoedd drwg.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.