Salmau 142 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM CXLII.8.7.4.Maschil Dafydd; Gweddi pan oedd efe yn yr ogof.

1Gwaeddais, llefais ar yr Arglwydd,

Pan y’m curid dan y dòn,

2A thywelltais fy myfyrdod

A’m holl gystudd ger ei fron:

3Pallodd f’ ysbryd,

Ti adwaenost ffordd dy was,

Yn y ffordd y rhodiwn cuddiai

Fy ngelynion fagl i’m traed;

4Deliais sylw ar y ddeheu —

Cynnorthwywr, un ni chaed:

Pallodd nodded,

Nid oedd help i’m henaid tlawd.

5Llefais innau arnat, Arglwydd,

A dywedais, Ti, fy Nuw,

Yw fy rhan a’m hetifeddiaeth

I o hyd yn nhir y byw:

6Ystyr dithau,

Wrth fy ngwaedd, can’s truan wyf.

Gwared fi oddi wrth f’ erlidwyr,

Maent yn llawer trech na mi;

7Dwg fy enaid o’i garchardy,

Minnau a’th foliannaf di:

A’r rhai cyfiawn,

Ddont o’m cylch, a llawenhânt.

Nodiadau.

Hysbysa teitl y salm hon i ni yn mha le y cyfansoddwyd hi; sef, pan oedd Dafydd yn ymguddio yn ogof Adulam. Yr oedd efe yn troi pob lle yr elai iddo yn dŷ gweddi. Nid oes nemawr i fynydd, na bryn, na glyn, nac ogof, yn ngwlad Palestina, na bu Dafydd yn gweddïo ynddynt. Rhoddwyd genedigaeth i salm yn mhob cẁr o honi, a hawdd i ni gredu ei fod ef etto yn cofio yn dda am bob un o’r manau hyny. Yr oedd efe newydd ddiangc o Gath, lle y buasai mewn perygl dirfawr yn llys Achis, pan y cymmerodd efe arno ynfydu yn ei ddychryn. Yr amser hwnw, am y waredigaeth o’r perygl hwnw, y canodd efe Salm xxxiv. Arferai bob dyfais a moddion diogelwch a allai, ond ei Dduw oedd ei graig a’i noddfa yr ymddiriedai ynddo. “Llefais arnat, O Arglwydd! a dywedais, Ti yw fy ngobaith a’m rhan yn nhir y rhai byw,” medd efe. Nid oes un ogof na chilfach yn nhir y rhai byw, nad oes ffordd i weddi y cyfiawn at Dduw o honi, nac un cyfyngder na pherygl nas gall efe waredu ei bobl o honynt. “Y rhai cyfiawn a’m cylchynant, canys ti a fyddi dda wrthyf,” medd efe:— pan oedd yn ogof Adulam, daeth tua phedwar cant o wŷr o Iudah ato i ymlynu wrtho fel eu tywysog a’u blaenor: 1 Sam ii. 1-3. At hyny, y mae yn debygol, y cyfeiria yn yr ymadrodd a goffawyd ar ddiwedd y salm. Yr oedd y gwŷr hyny wedi blino ar lywodraeth orthrymus Saul; ac yn ddiau, yn gwybod fod Samuel, wrth orchymyn Duw, wedi eneinio Dafydd i deyrnasu ar Israel; ac wrth weled mor rhyfedd yr oedd yr Arglwydd wedi ei gadw a’i waredu o law Saul laweroedd o weithiau, barnasant mai doeth a da fuasai iddynt ei wneyd yn gyfaill, drwy gydgyfranogi o’i drallodion, fel y dyrchefid hwy ganddo pan ddeuai i’r orsedd:— a diau iddo gofio a gwobrwyo eu caredigrwydd a’u ffyddlondeb hwy. Fel yr oedd hi gyda’r rhai hyny a ymgyssylltent â Dafydd yn ei drallodion, ac a ddyrchafwyd i anrhydedd pan ddaeth efe i’r orsedd, y bydd hi yn nheyrnas mab Dafydd hefyd:— “Os dioddefwn, ni a deyrnaswn gydag ef; ond os gwadwn ef, yntau hefyd a’n gwâd ninnau;” 2 Tim. 2. 12.