Salmau 46 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM XLVI.I’r Pencerdd o feibion Corah, cân ar Alamoth.

1Ior a’i nerth sy’n dŵr i ni,

Ei nawdd cawn yn nydd cyni:

2Am hyn ni ’n dychryn, ni ’n dawr,

Un terfysg na brad dirfawr.

Daear gron pe dirgrynai

Hyd ei chryf waelod, a’i chrai:

Pe teflid, pe hyrddid hi

Ar chwal oddi ar ’i hecheli:

A tharfu drwy wyrth erfawr

Fynyddoedd i’r moroedd mawr:

3Er rhuo gan gyffro gwyllt

O’r eigion cynddeiriogwyllt,

Nes b’ai seiliau bannau ’r byd

Fel yn ymddadafaelyd —

4Llifo ’n araf mae afon

Yn ei sedd drwy ddinas Iôn,

Hoff redeg mae ei ffrydiau,

Llawn o hyd, i’w llawenhau.

5Trig Iôr glân yn ei chanol — ni syfla

Hi o’i safle ’n dragwyddol;

Ef a ry’ help foreuol,

Ef erioed ni fu ar ol.

6Y cenhedloedd cynnadlant

Yn wyllt, a therfysgu wnant;

Teyrnasoedd enwog ysgogant

I lawr oll yn wael yr ant;

Iehofah o’r nef a lefa,

Y ddaear oll ar dawdd yr ä.

7O’n tu mae Iôr y lluoedd,

Duw Iago i ni, digon oedd.

8Dewch i weled gweithredoedd — Iehofah,

Mae ’n rhyfedd ei nerthoedd;

9Gwna yn dawel ryfeloedd,

Tỳr eu blin antur a’u bloedd.

Cilia addysg y cleddyf,

Na b’o cred mewn bŵa cryf;

Na ffydd yn y waewffon;

Y dalch wna ef yn deilchion;

Milain gerbydau Moloch,

Llidiog certh, wna ’n lludw coch.

O’n tu mae Iôr y lluoedd,

Duw Iago, i ni digon oedd;

Duw Iago, i ni digon yw —

Byw blaid i’w bobl ydyw.

10-11Ust! ddynion llwydion y llawr,

A’ch terfysg, a’ch rhoch taerfawr,

Sylwch, a chofiwch hefyd,

Mai Iehofah bïau y byd;

Ei enw mad fydd ofnadwy

Y’mysg y cenhedloedd mwy.

Nodiadau.

“Cân ar Alamoth:” — naill ai tôn, neu offeryn cerdd o’r enw. Y gred gyffredin yw, mai Dafydd a gyfansoddodd y gân; ac mai ei fuddugoliaethau ar y Moabiaid a’r Syriaid, a goffeir yn 2 Sam viii., oedd yr achlysur. Beth bynag am hyny, ni chyfododd ei ffydd ef, na neb arall, erioed yn uwch nag yn y gân hon. Y mae megys yn herio y digwyddiadau mwyaf ofnadwy a dychrynadwy a allant gymmeryd lle byth i beri iddo ofni nac arswydo:— terfysg cenhedloedd, cwymp teyrnasoedd, symmudiad y ddaear, hyrddiad y mynyddoedd oddi ar eu sylfeini i’r môr, dattodiad a chwaliad natur oll oddi wrth ei gilydd. “Nid ofnwn,” medd efe, canys “Duw sydd noddfa a nerth i ni.” Edrycha ar, ac ymlawenycha yn sefydlogrwydd a diogelwch yr eglwys (y ffyddloniaid) yn nghanol yr holl derfysgoedd a gythryblent y cenhedloedd, a ysgogent y teyrnasoedd, ïe, yn nghanol dattodiad a dinystr elfenau y greadigaeth, dan nawdd gallu a ffyddlondeb Duw. Pan fyddai pethau yn ymddangos yn dywyll a bygythiol iawn ar achos y Diwygiad Protestanaidd, fel y buont lawer gwaith yn ei dymmor boreuol; a phan fyddai cyfeillion y Diwygiad ar dori eu calonau mewn anobaith, dywedai Luther bob amser yn wyneb amgylchiadau felly — “Wel, gadewch i ni ganu y chweched salm a deugain.” Y mae hon, yn wir, wedi bod yn un o hoff ganiadau yr eglwys bob amser. Ystafell y Cristion i lechu ynddi, “hyd onid êl y llid heibio,” lle y “cedwir ef mewn tangnefedd heddychol — yn nirgelwch y Goruchaf, dan gysgod yr Hollalluog.”