Salmau 42 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM XLII.8.7.I’r Pencerdd, Maschil. i feibion Corah.

1Fel y brefa ’r hydd lluddedig

Am afonydd dyfroedd byw,

Felly yr hiraetha f’ enaid

I am danat ti, O Dduw!

2Am y bywiol Dduw mae ’m calon

Yn sychedu ’r funyd hon —

Bryd caf ddyfod? bryd caf ddyfod,

I ymddangos ger dy fron?

3Dagrau heilltion oedd fy ymborth

Tra dywedent wrthyf fi,

Ddydd a nos fel hyn yn wastad,

P’le mae’th Dduw? — anghofiodd di.

4Ymdywalltai ’m henaid ynof

Wrth adgofio amser fu,

Pan awn gyda ’r gynnulleidfa

I’th foliannu yn dy dŷ.

Rhan

II.

8.7.

5Pa’m y’th ddarostyngir, f’ enaid?

Pa’m terfysgi dan fy mron?

Yn dy Dduw gobeithia etto,

Er mor gref yw ’r dymmestl hon;

Etto, ti gei ei foliannu

Gydag adnewyddol flas,

Am yr iachawdwriaeth hyfryd

Sy’n ngwynebpryd pur ei ras.

6F’enaid ymddarostwng ynof;

Ac am hyny cofiaf di,

Yma o diroedd yr Iorddonen,

Acw o fryn Misar fry;

7Dyfnder glywa’i ’n galw ar ddyfnder,

Wrth bistylloedd gwlaw y nen,

Dy holl donau a’th lifeiriaint,

Arglwydd, aethant dros fy mhen.

Rhan

III.

8.7.

8Etto ’r Arglwydd a orchymyn

Ei drugaredd im’ liw dydd,

A lliw nos fy nghân a’m gweddi

’N esgyn at Dduw f’ einioes fydd;

9D’wedaf, Duw fy nghraig a’m nodded,

Pa’m ’r anghofiaist fi, dy was?

Pa’m y rhodiaf yn alarus

Dan orthrymder gelyn câs?

10Fel â chleddyf yn fy esgyrn

Mae’m gelynion i’n sarhau,

Pan y d’wedant beunydd wrthyf,

I ble’r aeth dy Dduw? — p’le mae?

11Pa’m y’th ddarostyngir, f’ enaid?

Pa’m terfysgi? — cred yn Nuw:

Canys etto cei ’i foliannu —

Duw dy iachawdwriaeth yw.

Nodiadau.

Y mae y salm hon yn dechreu yr ail o’r pump dosbarth‐ran o’r Salmau, yn ol yr hen ddosbarthiad Hebreaidd, a’r ail dan y teitl ‘Maschil,’ neu salm er addysg; a chyflwynir hi i feibion Corah — dosbarth o gantorion y cyssegr. Mae y tebygolrwydd yn gryf iawn mai pan yr oedd wedi ffoi dros yr Iorddonen, yn amser gwrthryfel Absalom, y cyfansoddodd Dafydd y gân doddedig hon:— y trallod trymaf a chwerwaf o’i holl drallodau. Yr ydym yn ei weled yma fel un ar foddi yn ymdrechu am ei fywyd:— weithiau yn suddo o’r golwg yn y dyfnder, ac yn codi i’r wyneb drachefn, ac yn y diwedd yn cael y lan yn ddihangol. Ei hiraeth angerddol am y cyssegr ac ordinhadau y cyssegr oedd ei deimlad dwysaf o’r cwbl yn ei absennoldeb hwn o Ierusalem. Nid yw yn cwyno dim ar ol mwynderau ei lys, pan yr oedd wedi ei yru yn alltud o hono; ond am y mwynhâd o Dduw yn ei dŷ y sychedai ei enaid, fel yr hydd am yr afonydd dyfroedd. Gall yr enaid duwiol fyw heb bob peth, ond heb ei Dduw.