Salmau 101 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM CI.9.8.Salm Dafydd.

1Mi ganaf am farn a thrugaredd:

O Arglwydd! i ti canu wnaf.

2Ar berffaith ffordd byddaf ddeallus,

Pa bryd deui ataf, fy Naf?

Mi rodia ’n mherffeithrwydd fy nghalon

O fewn fy nhŷ ’n ffyddlawn o hyd,

3Ni ddodaf ddim anwir i’w hoffi,

O flaen fy ngolygon un pryd.

Câs genyf fi waith y rhai cildyn,

A hwnw ni lŷn wrthyf fi:

4Y cyndyn ei galon a gilia

Oddi wrthyf yn isel ei fri:

Ni fynaf un amser gydnabod

Yr adyn drygionus ei fryd:

5’R hwn ddirgel enllibio ’i gymmydog,

A doraf fi ymaith o’r byd.

Yr uchel a’r ffrom ei olygon,

A’r coegfalch ei galon, yn wir,

Ni allaf eu dioddef:

6mae ’m llygaid

Ar gywir ffyddloniaid y tir:

Y rhei’ny gânt drigo ’n fy mhabell:

A’r hwn rodio ’n berffaith ei fryd

A fynaf fi gael i’m gwasanaeth,

Caiff hwnw fy hyder o hyd.

7Ni thrig yn fy nhŷ ’r un a wnelo

Ddichellwaith i dwyllo mewn dig;

Na ’r un ddwedo gelwydd hygoelus,

Hwn byth yn fy ngolwg ni thrig:

8Yn foreu y toraf fi ymaith

Yr holl annuwiolion o’r tir;

Diwreiddiaf weithredwyr anwiredd

O ddinas yr Arglwydd cyn hir.

Nodiadau.

Y mae enw Dafydd wrth y salm hon, a llais Dafydd yn amlwg i’w adnabod ynddi. Cyfansoddodd hi, mae’n debyg, yn fuan wedi iddo sefydlu eisteddle ei lywodraeth yn Ierusalem, yn y cyfwng rhwng yr amser yr aeth i gyrchu yr arch ato i Ierusalem o Ciriath‐iearim, pan y tarawyd Uzza am estyn ei law i ddal yr arch, wrth i’r ychain oedd yn ei dwyn ei hysgwyd, ac y trowyd hi i mewn i dŷ Obededom, a’r amser y cyrchodd efe hi oddi yno i’r babell a barotoisai efe iddi ger llaw ei dŷ ei hun, ar fynydd Seion: gwel 2 Sam vi. Bu ysbaid o dri mis rhwng y ddau dro. Dybygaf fi fod Dafydd yn cyfeirio at yr amgylchiad gofidus yn mherthynas i Uzza yn ngeiriau cyntaf y salm. “Canaf am drugaredd a barn” — gan gydnabod cyfiawnder Duw yn ei waith yn taraw Uzza â barn am ei ryfyg, a’i drugaredd yn ei arbed ef a’i weision ar yr amgylchiad hwnw, pan yr oeddynt wedi troseddu y gyfraith drwy osod yr arch i’w dwyn gan ychain, yn lle ar ysgwyddau y Lefiaid. Yr oedd yn awyddus uwch law pob peth am gael Duw a’i arch ato, i drigo ger llaw ei dŷ. “Pa bryd y deui ataf?” medd efe. Adduneda gadw ei dŷ yn lân i’w dderbyn — y rhodiai yn mherffeithrwydd ei galon; na ddioddefai ddim anwiredd yn ei luest; y gofalai am weinyddu holl achosion ei dŷ ac achosion ei lywodraeth mewn cyfiawnder, a chadw llaw drom ar ddynion celwyddog, maleisus, a drygionus, & c., modd y gallasai efe, yr hwn a gâr gyfiawnder a barn, sefydlu ei orseddfaingc (yr arch a’r drugareddfa) yn ymyl ei orseddfaingc ef (Dafydd). Yr oedd Dafydd wedi gweled cymmaint o ddrygedd ac ysgelerder dynion gwenieithus a chelwyddog, a chynghorwyr maleisus ac anwir yn llys Saul, ac wedi dioddef cymmaint oddi wrthynt ei hun, fel y penderfynai na chai neb o’r cyfryw ddynion drigo yn ei dŷ, nac yn ei olwg ef; ond y mynai eu tori ymaith o ddinas yr Arglwydd, sef Ierusalem, i’r hon yr oedd efe yn awr yn gwahodd Iehofah ato, i drigo. Ni rydd y Duw sanctaidd a glân ei bresennoldeb mewn eglwys, na thŷ, na chalon halogedig ac aflan. Y mae pob anwiredd ac aflendid yn ei yru ef yn mhell oddi wrth ei gyssegr: Esec. viii. 6.