Salmau 39 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM XXXIX.M. S.Salm Dafydd, i’r Pencerdd, sef i Ieduthun.

1Dywedais, Cadwaf fy ffyrdd mau,

Rhag pechu ’n frau â’m tafod;

Mi gadwaf ffrwyn i’m genau ’n dỳn,

Tra’r annuw yn fy ngwyddfod.

2Ac felly ’n hir drwy ddyfal gais,

Mi dewais â daioni;

A dolur f’ ysbryd cyffroi wnaeth,

A’m calon aeth i ferwi.

3Tra ’roeddwn yn myfyrio, tân

A dorodd allan ynof;

Lleferais wedi hyny, aeth

F’adduned gaeth yn anghof.

4Pâr i mi, Arglwydd, wybod hyn,

Sef diwedd sỳn fy nyddiau;

A beth yw mesur hyd fy oes,

Yn myd y groes a’r drygau.

5Fy nyddiau wnaethost fel dwrnfedd,

Daw iddynt ddiwedd ebrwydd;

A diddim yw fy einioes i,

Ger dy fron di, O Arglwydd!

Rhan

II.

M. S.

Diau mai cwbl wagedd yw,

Pob dyn byw ar y gorau;

6Mewn cysgod rhodia, ac yn llwyr

Drafferthus hwyr a borau.

Fe dyra olud fwy na mwy,

Heb wybod pwy ’i meddianna;

Ac felly ei fywyd byr ei hyd

Ef yn y byd a dreulia.

7Yn awr, O Arglwydd! beth a wnaf?

Beth a ddisgwyliaf hefyd —

Fy ngobaith ynot ti y sydd,

Ti ’n unig rydd im’ iechyd.

8Gwared, O Dduw! yr enaid mau

O’i holl gamweddau dybryd;

Na âd im’ fyn’d, trwy syrthio i fai,

Yn w’radwydd i’r rhai ynfyd.

9Mi aethum ger dy fron yn fud,

Heb air i’w ddwedyd; canys

Tydi, O Arglwydd! wnaethost hyn,

A thewi ’n sỳn oedd weddus.

Rhan

III.

M. S.

10Oddi wrthyf tỳn, O Dduw! ’r awr hon

Dy bla — ’rwyf bron a darfod;

Gan ddyrnod dy law gadarn di,

Mae ’m natur i ’n ymddattod.

11Pan gospit egwan ddyn mewn barn,

Cyfiawn‐farn, am anwiredd,

Dattodit fel na bo i’w gael,

Fel pryfyn gwael, ei fawredd.

Diau mai gwagedd yw pob dyn,

A hyny sy’n wirionedd,

Selah: mi ail ddywedaf hyn —

Nad yw pob dyn ond gwagedd.

12O! gwrandaw, Arglwydd, doed fy llef,

Fry hyd y nef, i’th glustiau;

Na thaw wrth fy wylofain trist,

A dagrau f’ athrist ruddiau.

Ymdeithydd ydwyf yn y byd,

Ac alltud, fel fy nhadau;

13O! paid â mi — gâd im’ gryfhau,

Cyn myn’d i bau yr angau.

Nodiadau.

Gelwir hon, yn bur briodol, y salm angladdol. Darllenir hi fel rhan o wasanaeth claddedigaeth y marw yn mysg Cristionogion yn gyffredinol er amser boreuol iawn. Y mae llais un cystuddiol a gofidus mewn corph a meddwl i’w glywed ynddi. Rhydd y Salmydd yma hanes un o frwydrau ei ryfel ysbrydol — yr ymdrech caled y buasai ynddo i gadw llywodraeth ar ei ysbryd ac ar ei eiriau yn awr y brofedigaeth; teimlai yn awr pa mor anhawdd oedd ymddwyn yn ol y cynghorion a roddasai efe ei hun i ereill yn Salm xxxvii. — pa fodd i ymddwyn yn deilwng mewn amgylchiadau cyffelyb i’r rhai yr oedd efe ynddynt yn awr; ac felly, fod yn llawer haws i un gynghori ereill na gwneyd yn ol y cynghor pan ddelo i’r prawf, fel y nodwyd, ar y salm hono. Arweiniai ei gystudd a’i drallod feddwl y Salmydd i ystyried freued ac ofered yw einioes dyn, ac i weddïo am gael o hono ei addysgu i gadw yr ystyriaeth hono ar ei galon. Nid oes un ystyriaeth yn fwy priodol er ein dysgu yn y ddoethineb o iawn brisio pethau y byd a’r bywyd hwn, ac i dawelu y meddwl yn wyneb croesau a phrofedigaethau, na’r ystyriaeth o freuder a byrder ein heinioes, ac anwadalwch pob peth daearol, ac i’n dwyn i ddewis ac ymofyn am y “rhan dda, yr hon ni ddygir oddi arnom.”