Salmau 141 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM CXLI.7.6.Salm Dafydd.

1Yr wyf yn galw arnat,

O Arglwydd! clyw fy llef,

2Fel arogldarth cyfeiriaf

Fy ngweddi tua ’r nef;

Dyrchafu wnaf fy nwylaw

Fel offrwm y prydnawn,

Ac wrthyt y disgwyliaf

Yn ddyfal, ddyfal iawn.

3A gosod di gadwraeth

O flaen fy ngenau o hyd,

A dysg fi wylio geiriau

Fy nhafod ar bob pryd;

4Fy nghalon cadw ’n wastad

Rhag syrthio dan dy ŵg,

Drwy fod yn gydgyfranog

A’r euog ddynion drwg.

5Y cyfiawn, pan fo achos,

Rhoed im’ garedig sên:

Na foed i’w holew penaf,

Un amser dori ’m pen;

Fy ngweddi a fydd etto,

Dros fy ngelynion drwg

Pan fyddo drygau arnynt,

Er im’ fod dan eu gŵg.

Rhan

II.

7.6.

6Pan syrthio i lawr eu barnwyr,

Mewn lleoedd creigiog cras,

Hwy glywant sain fy ngeiriau,

Can’s melus yw eu blas;

7Ar fin y bedd truenus

Mae’n hesgyrn ar wahân,

Yn wael eu drych — yn debyg

I goed holltedig mân.

8Ond arnat ti, O Arglwydd!

Y mae fy llygaid i,

Bydd i mi ’n graig a tharian,

Gobeithiais ynot ti;

Na âd fy enaid gwerthfawr

Yn ddiymgeledd fod,

Fel canwyf fi yn wastad,

D’ ogoniant a dy glod.

9O! cadw’m traed o’r maglau

Guddiasant hwy i mi,

Hoenynau dynion enwir

Sy’n aml iawn eu rhi’;

10Cydgwymped annuwiolion

Oll yn eu rhwydau ’u hun,

Tra ’r elwyf finnau heibio

Yn waredigol ddyn.

Nodiadau.

Salm berthynol i’r un tymmor a’r un o’r blaen yw hon etto:— fel yr oedd profedigaethau a thrallodion Dafydd yn y tymmor hwnw yn aml ac yn fawrion, yr oedd ei weddïau yn aml ac yn daerion iawn hefyd. Gweddïa yn y salm hon ar iddo gael ei gadw rhagddo ei hun, yn gystal a rhag ei elynion; am ras i gadw gwyliadwriaeth ar ei enau a’i eiriau, rhag iddo ddywedyd dim yn anweddus a phechadurus dan ei brofedigaethau; ac am i’w galon gael ei chadw rhag drwg feddyliau a drwg fwriadau, ac iddo fod felly yn debyg i, ac yn gydgyfranog â’r rhai drygionus yr oedd efe yn achwyn arnynt.

Wrth weddïo rhag maglau a drygau ei elynion, arwydda ei ddymuniad ar fod i ddynion da (y cyfiawnion) ei gynghori a’i geryddu yn onest, pan wnelai ar fai — y byddai hyny yn garedigrwydd iddo, fel tywallt olew tyner ar ei ben. Yna try ei olwg at ei elynion — Saul, a’i swyddogion — gan gyfeirio, y mae yn debygol, at y digwyddiad pan y cafodd efe ef a’i wŷr wedi syrthio mewn trwmgwsg mewn “lleoedd caregog,” wrth yr ogof yn Engedi, pan dorodd efe gẁr mantell Saul, ac y galwodd ar ol y brenin, gan ddangos cẁr ei fantell iddo, fel prawf o’i ddiniweidrwydd, gan y buasai mor hawdd iddo dori ei ben ef a thori cẁr ei fantell. Effeithiodd ymddygiad a geiriau Dafydd ar yr achlysur ar Saul fel y dyrchafodd ei lef ac y wylodd, ac y bendithiodd efe Dafydd, gan gydnabod ei hun ar fai: 1 Sam xxiv. Yr oedd appeliad Dafydd, a’r prawf a roddodd o’i ddiniweidrwydd, yn effeithiol ac yn felus i Saul a’i weision ar y pryd:— enghraifft nodedig o “bentyru marwor tanllyd ar ben gelyn,” ac o orchfygu drygioni trwy ddaioni.

Yn yr ymadroddion nesaf, cwyna Dafydd o herwydd ei gyflwr truenus ef a’i wŷr, oeddynt megys â’u hesgyrn ar wasgar fel coed holltedig ar fin y bedd, yn cael eu gyru i ffoi ac i ymguddio o fan i fan am eu bywyd; a chyflwyna eu hachos i Dduw — “noddfa y gorthrymedig yn amser trallod.”