Salmau 65 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM LXV.8.4.I’r Pencerdd, Salm a Chân Dafydd.

1Mawl a’th erys di yn Seion,

O Arglwydd Dduw!

Telir addunedau’r cyfion,

I ti, O Dduw!

2Ti, yr hwn wrandewi weddi,

Atat daw pob cnawd mewn cyni

Am ymwared o galedi,

O Arglwydd Dduw!

3Pethau anwir a’n gorchfygai —

Ein beiau câs;

Ti ’n glanhei o’n holl gamweddau,

O’th ryfedd ras;

4Gwyn fyd hwnw o’th diriondeb,

A nesaech i’th bresennoldeb,

I gael byw yn ngwedd dy wyneb,

Yn nhemlau ’th ras.

Fe ’n digonir â daioni,

Dy sanctaidd dŷ,

Sef dy deml lle preswyli,

O Arglwydd cu!

5Ti attebi i ni weithiau,

Drwy ofnadwy ymweliadau,

Ond cyfiawnder yw dy lwybrau,

O Arglwydd cu!

Duw ein hiachawdwriaeth hawddgar,

Wyt, Arglwydd Iôr;

Gobaith byw holl gyrau ’r ddaear,

A’r pell ar fôr;

6’R hwn a sicrhâ ’r mynyddoedd

Drwy ’i ddoethineb fawr a’i nerthoedd,

Mawr a chedyrn yw ’th weithredoedd,

O Arglwydd Iôr!

7’R hwn ostega dwrf y moroedd,

Drwy rym ei air,

Twrf eu tonau, a therfysg pobloedd,

Drwy rym ei air;

8A phreswylwyr pell eithafion

Byd, a ofnant dy arwyddion,

Gwena boreu a hwyr yn dirion

Wrth drefn dy air.

Rhan

II.

8.4.

9Hael ymweled ’rwyt â’r ddaear,

O bryd i bryd,

Gan ei dyfrhau yn dringar,

O bryd i bryd;

Dirfawr gwnei ei chyfoethogi,

Afon Duw sy’n ei ffrwythloni;

Mor ryfeddol yw ’th ddaioni

I ni o hyd.

Yd yn fwyd i’r bobl a drefni,

O’th dirion rad,

Pan ddarperaist felly iddi,

O’th dirion rad;

10Gan ddyfrhau ei sychion gefnau,

Disychedu ’i dyfnion rychau,

Gwnei ei mwydo â chafodau,

O’th dirion rad.

11Hardd goroni ’r wyt y flwyddyn,

Clod, clod i Dduw,

O’th ddaioni maith diderfyn,

Clod, clod i Dduw;

Brasder a ddyfera ’th lwybrau

12Ar borfeydd yr anial fanau,

Gwisg hyfrydwch am y bryniau,

Clod, clod i Dduw.

13Hilia defaid lon’d y doldir,

Clod, clod i Dduw;

Yd orchuddia y dyffryndir,

Clod, clod i Dduw;

Pobl y ddaear orfoleddant

Mewn daioni dedwydd fyddant,

Felly y bloeddiant ac y canant,

Clod, clod i Dduw.

Nodiadau.

Ceisiodd rhai ladrata y salm fwynber hon oddi ar Dafydd, a’i rhoddi, naill ai i Ieremiah neu Ezeciel, heb rith o sail, ni dybiwn — dim ond ysfa dychymyg: canys nid oes dim o ddelw salm wedi ei chyfansoddi yn amser y caethiwed yn Babilon arni. Yn 2 Sam xxi., cawn hanes am dair blynedd o newyn neu brinder yn nyddiau Dafydd, yr hwn a achosid gan sychder, y mae yn debygol, fel y profodd Israel yn Ngwlad Canaan lawer gwaith. Ar ddychweliad y gwlaw ar ol tri thymmor o’r sychder mawr hwnw y cyfansoddodd Dafydd ei gân hon, y mae yn bur debygol. Yr oedd y brenin a’i bobl wedi bod yn gweddïo am y gwlaw, ac efe, “yr hwn a wrendy weddi,” wedi eu hatteb yn raslawn; ac y maent hwythau drachefn yn ei foliannu yn Seion am hyny. Cydnabyddir yn y gân y pethau anwir oedd ynddynt hwy yn galw am i Dduw weinyddu y cerydd — eu hatteb drwy bethau ofnadwy, a chyfiawnder Duw yn yr oruchwyliaeth hono; wedi hyny y mae y gân yn troi yn llawen, ac yn llafar ddiolchgarwch iddo am droi y cerydd heibio, ac ail ymweled â daear eu gwlad, gan ei mwydo â chawodau, ei chyfoethogi âg afon Duw — parotoi ŷd i’r bobl, porthiant i’r anifail, coroni y flwyddyn â’i ddaioni, gwregysu y mynyddoedd â hyfrydwch, gwisgo y dolydd â defaid, gorchuddio y dyffrynoedd âg ŷd, & c. Y mae hon yn un o’r caniadau mwyaf prydferth a gyfansoddodd Dafydd, na neb arall, erioed. Dysgir ni ynddi i gydnabod Duw fel unig ffynnon ein holl gysuron tymmorol yn gystal ag ysbrydol; i deimlo ein hollol ddibyniaeth arno am bob peth a berthyn i fywyd, yn gystal ag i dduwioldeb; ac i aberthu mawl a diolchgarwch iddo am fendithion ei ragluniaeth, fel am fendithion ei iachawdwriaeth.