Salmau 26 - Welsh Metrical Psalms by William Rees 1875

SALM XXVI.M. S.Salm Dafydd.

1Barn fi, O Dduw! hyn yw fy nghais,

Can’s rhodiais mewn perffeithrwydd;

Ni lithia’m troed, mi roddais gred,

Fy ’mddiried yn yr Arglwydd.

2Hola, a chwilia’r galon hon,

Hyd ei dirgelion dyfnaf;

3Ar dy drugaredd, Arglwydd mâd,

Yn wastad yr edrychaf.

Yn dy wirionedd, o iawn fryd,

Yn wir o hyd y rhodiaf;

4A chyda dynion gweigion byd,

Myfi ni chydeisteddaf.

5Caseais dyrfa ’r anwir ffol

Oddi wrth ’r annuwiol ciliaf;

6Golchaf fy nwylaw ’n lân, fy Iôr,

A’th allor a gylchynaf.

7I ddadgan mewn cyhoeddus iaith

Dy ryfedd waith, a’th foliant;

8Yn hoffus drigfa ’th dŷ, O Dduw!

Preswylfan wiw d’ogoniant.

Rhan

II.

M. S.

9Na chasgl f’enaid gyda phlaid

Y pechaduriaid euog;

Na’m bywyd gwerthfawr chwaith ynghyd

A’r dynion gwaedlyd halog.

10Y rhai mae ’u dwylaw, foreu a nawn,

Yn llawn ysgelerderau;

A’r un modd eu deheulaw hwy

Yn llawn o lwgr‐wobrau.

11Ond mi a rodiaf gyda phwyll,

Fy nghalon ddidwyll, Arglwydd

O! gwared fi, a thrugarhâ,

I’m cynnal â’th radlonrwydd.

12Fy nhroed sy’n sefyll ar yr iawn,

Ar hyd ffordd uniawn rhodiaf;

Yn nghynnulleidfa’r bobl yn rhwydd,

O Arglwydd! y’th fendithiaf.

Nodiadau.

Yma, fel mewn amryw o’i salmau, cyflwyna Dafydd ei hun a’i achos i Dduw, i’w chwilio, i’w brofi, a’i farnu; a hyny mewn hyder yn niniweidrwydd a didwylledd egwyddorion a bwriadau ei galon. Yr oedd dynion — Saul, ac ereill — yn ei gamgyhuddo a’i gamfarnu, ond yr oedd ei gydwybod ei hun yn ei ryddhau oddi wrth yr hyn a roddent hwy yn ei erbyn; ac felly, yr oedd ganddo hyder ar Dduw, ac i roddi ei hunan i fyny i’w farn ef ar ei fater. Yna cawn ef yn proffesu ei adgasrwydd at bechod a drygioni, ac at y dynion oedd yn caru ac yn gwneuthur pechod, na fynai rodio yn eu ffyrdd, ac eistedd yn eu cymdeithas. Dengys, o’r tu arall, yn mha bethau yr ymhyfrydai ynddynt; sef, allor, cyssegr, gwasanaeth, a phobl Dduw. Y mae gwir nodwedd moesol dyn i’w adnabod oddi wrth gymmeriad moesol y rhai a wna efe yn gyfeillion iddo, y lleoedd yr arfera efe gyrchu iddynt, a’r gwaith yr ymhyfryda ynddo. Gweddïa y Salmydd ar iddo gael ei waredu rhag i’w enaid byth gael ei gyfrif a’i gasglu gyda phechaduriaid a gelynion Duw. Yr oedd y diweddar Williams, o’r Wern, ar ei daith mewn lle dyeithr yn Lloegr un tro, lle y galwai am luniaeth mewn gwestty. Yr oedd yno liaws o’r annuwiolion a ddisgrifia y Salmydd yma, yn bwyta anwiredd a chableddau fel y bwytaent fara. Wrth adrodd am yr amgylchiad i nifer o gyfeillion wedi hyny, dywedai:— “Yr wyf yn meddwl i mi weddïo yr adeg hono yn fwy difrifol a thaer nag y gweddïaswn erioed weddi y Salmydd, ‘Na chasgl fy enaid gyda phechaduriaid.’ Meddyliwn pa mor ofnadwy fuasai i mi fyw byth gyda dynion felly, y rhai yr oedd eu cymdeithas am bum munyd yn ymddangos fel yn gyhyd a blwyddyn o uffern; ac yr wyf yn meddwl i mi deimlo sicrwydd ar y pryd na chawn fy mwrw yn y byd a ddaw i fod byth yn gydgyfranog â dynion yr oedd eu cymdeithas mor annioddefol boenus i mi am ychydig funydau yn y byd hwn.”

Yn ddiweddaf, adduneda y Salmydd y byddai iddo, yn nghymmhorth ei Dduw, barhau i rodio fel yr oedd wedi gwneuthur hyd yn hyn, “yn ei berffeithrwydd,” i wasanaethu a chlodfori yr Arglwydd.