Psalmy 78 - BIBLIA to jest Pismo ?wi?te Starego i Nowego Przymierza(SNPD4)

Przestroga przed niewiarą

1Maskil Asafa.

Słuchaj, mój ludu, mego Prawa,

Skłońcie ucho ku słowom moich ust!

2Do przypowieści otworzę moje usta,

Sprawię, że trysną zagadki sprzed wieków

O czym opowiadali nam nasi ojcowie,

4Nie zataimy przed ich synami!

Przyszłemu pokoleniu opowiemy

o przejawach chwały JHWH i o Jego mocy,

Oraz o cudach, których On dokonał.

5Utwierdził świadectwo w Jakubie

I ustanowił w Izraelu Prawo,

Które nadał naszym ojcom,

Aby w nie wprowadzali swoich synów,

6Tak, aby je znało następne pokolenie,

A synowie, którzy zostaną zrodzeni,

Powstali i przekazali je swoim dzieciom,

7Aby złożyli nadzieję w Bogu

I nie zapominali o Bożych dziełach,

Ale strzegli Jego przykazań;

8Żeby nie byli, jak ich ojcowie,

Pokoleniem upartym i zbuntowanym,

Pokoleniem niestałego serca,

Niewiernym Bogu w swoim duchu.

9Synowie Efraima, zbrojni łucznicy,

Uciekli w dniu bitwy.

10Nie dotrzymali przymierza z Bogiem

I odmówili postępowania według Jego Prawa.

11Zapomnieli o Jego czynach

I o cudach, które im ukazał.

12Wobec ich ojców dokonał cudu

W ziemi egipskiej, na polach Soanu.

13Rozdzielił morze i ich przeprowadził,

Ustawił wody niczym ścianę.

14Za dnia prowadził ich w obłoku,

A całą noc w świetle ognia.

15Rozłupał skały na pustyni

I dał im pić niczym z wielkich głębi.

16Sprawił, że ze skały popłynęły strumienie

I spłynęły niczym potoki wód.

17Lecz oni wciąż mnożyli grzech wobec Niego,

Buntując się przeciw Najwyższemu na pustyni.

18Poddawali Boga próbie w swoim sercu,

Domagając się pożywienia dla swojej duszy.

19Mówili przeciw Bogu tymi słowy:

Czy Bóg może zastawić stół na pustyni?

20Owszem, uderzył w skałę,

Trysnęły wody i popłynęły rzeki –

Ale czy może dać również chleb?

Czy przygotuje mięso swojemu ludowi?

21Dlatego JHWH to usłyszał i rozgniewał się,

Ogień został rozniecony przeciw Jakubowi,

Gniew wybuchł również przeciw Izraelowi,

22Ponieważ nie uwierzyli

25Człowiek jadł chleb anielski –

Zesłał im na prowiant chleba w obfitości.

26Wzbudził na niebie wiatr wschodni

I swoją mocą sprowadził południowy.

27Spuścił na nich mięso

I dokonał zniszczenia między najtęższymi spośród nich,

I powalił młodzież Izraela.

32Ale mimo tego wszystkiego nadal grzeszyli

I nie uwierzyli Jego cudom.

33Dlatego doprowadził do końca ich dni jak tchnienie,

A ich lata – w trwodze.

34Gdy ich zabijał, szukali Go,

Nawracali się i pragnęli znaleźć Boga.

35Przypominali sobie, że Bóg jest ich opoką,

Że Bóg Najwyższy jest ich Odkupicielem.

36Schlebiali Mu ustami

I okłamywali Go językiem,

37Ich serce nie było szczere wobec Niego

I nie byli wierni Jego przymierzu.

38Lecz On, miłosierny, przykrywał ich winę i nie zniszczył.

Często powstrzymywał swój gniew i nie rozniecał swej zapalczywości.

39Pamiętał, że są tylko ciałem,

Duchem, który wychodzi i nie wraca.

40Ile razy buntowali się przeciw Niemu na pustyni

I sprawiali Mu ból na pustkowiu!

41Wciąż na nowo poddawali Boga próbie

I prowokowali Świętego Izraela.

42Nie pamiętali Jego ręki –

Dnia, w którym ich wyzwolił od ciemięzcy,

43Kiedy to czynił w Egipcie swoje znaki

I swoje cuda na polach Soanu,

44Kiedy przemienił w krew ich potoki

Oraz kanały – tak, że nie mogli pić.

45Zesłał na nich roje, które ich pożerały,

I żaby, które ich niszczyły.

46Wydał chrząszczom ich plony

I owoce ich trudu – szarańczy.

47Zniszczył gradem ich winnice,

A ich sykomory szronem.

48Wydał na pastwę gradu ich bydło,

A ich stada – błyskawicom.

49Spuścił na nich żar swego gniewu,

Złość, oburzenie i udrękę,

Oddział złych aniołów.

50Zrobił ścieżkę swojemu gniewowi,

Nie ochronił od śmierci ich duszy,

A ich życie wydał zarazie.

51Pobił wszystkich pierworodnych

52Następnie wyprowadził jak owce swój lud

I prowadził jak stado po pustyni.

53Prowadził ich bezpiecznie – i nie bali się,

A ich wrogów przykryło morze!

54Wprowadził ich w swoje święte granice,

Do góry, którą nabyła Jego prawa ręka.

55Wypędził przed nimi narody,

Przydzielił im sznurem dziedzictwo

I osadził w ich namiotach plemiona Izraela.

56Lecz oni prowokowali i lekceważyli Boga, Najwyższego,

I nie przestrzegali Jego świadectw,

57Raczej odstępowali i postępowali zdradliwie jak ich ojcowie;

Zawiedli jak łuk z obwisłą.

58Drażnili Go swoimi wzgórzami

i swoimi bożkami budzili Jego zazdrość.

59Bóg usłyszał to i rozgniewał się –

I całkowicie odrzucił Izraela.

60Porzucił siedzibę w Szilo,

Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi.

61Oddał w niewolę swą siłę,

Swą wspaniałość w ręce nieprzyjaciela.

62Wydał swój lud na pastwę miecza

I rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

63Jego młodzieńców pochłonął ogień,

A jego dziewic nie podziwiano.

64Jego kapłani padli od miecza,

A wdowy po nich ich nie opłakiwały.

65Lecz Pan obudził się jakby ze snu,

Niczym wojownik

66I uderzył na tył swoich nieprzyjaciół,

Ściągnął na nich wieczną hańbę.

67Wzgardził namiotem Józefa

I nie wybrał plemienia Efraima.

68Wybrał natomiast plemię Judy

I górę Syjon, którą pokochał.

69Zbudował sobie świątynię niczym wysokość,

Niczym ziemię, którą posadowił na wieki.

70Wybrał też Dawida,

71Sprowadził go od za karmiącymi,

Aby pasł Jakuba, Jego lud,

I Izraela, Jego dziedzictwo.

72I on pasł ich w prawości swego serca,

Przewodził im według zręczności swojej dłoni.