Joba 14 - BIBLIA to jest Pismo ?wi?te Starego i Nowego Przymierza(SNPD4)

Refleksja nad życiem

1Człowiek urodzony przez kobietę –

krótkie dni i pełne

niepokoju.

2Wyrasta jak kwiat i więdnie,

umyka jak cień – i nie ostaje się.

3Tak! Nad takim otwierasz swoje

oczy

i pozywasz mnie przed siebie

na sąd.

4Kto da czyste z nieczystego?

Ani jeden!

5Gdyż ustalone są jego dni,

liczba miesięcy u Ciebie,

ustalasz jego porcję

i nie przekracza.

6Przestań wpatrywać się w niego,

niech ustanie,

aż się pocieszy jak najemnik

swoim dniem.

7Bo jest nadzieja dla drzewa –

choć zostaje ścięte, odrasta

i jego pęd rośnie dalej;

8choć zestarzeje się w ziemi

jego korzeń

i w prochu umrze jego pień,

9to gdy poczuje wilgoć, kiełkuje,

puszcza gałązkę jak świeża

sadzonka –

10o tyle gdy człowiek umiera,

to na dobre;

gdy zgaśnie człowiek,

to gdzież on jest?

11Jak wód ubywa w morzu,

a rzeka opada i wysycha,

12tak człowiek – legł i już

nie wstanie,

póki będą niebiosa,

nie obudzą się

i nie podniosą się z ich snu.

13Obyś tak skrył mnie w Szeolu,

schował mnie, aż ustanie

Twój gniew,

wyznaczył mi granicę –

i wspomniał o mnie!

14Gdy człowiek umrze, czy ożyje?

Przez wszystkie dni mej służby

będę czekał,

aż nadejdzie moja zmiana.

15Będziesz wołał, a ja ci odpowiem,

będziesz tęsknił za tworem swoich

rąk.

16Tak! Teraz liczysz moje kroki.

[Czyż] nie strzeżesz mojego

grzechu?

17Moja nieprawość zapieczętowana

w sakiewce,

zamalowałeś moją winę.

18Lecz jak góra pada i kruszeje,

a skała przesuwana jest

ze swego miejsca,

19kamienie rozbijają wody,

a ulewa spłukuje proch ziemi,

tak Ty niweczysz nadzieję

człowieka.

20Pokonujesz go na zawsze –

i odchodzi;

zmieniasz jego oblicze –

i odprawiasz go.

21Jego synowie są szanowani,

lecz on nie wie;

tracą znaczenie, a do niego

to nie dociera.

22Póki na nim ciało, odczuwa ból,

dopóki w nim dusza – płacze.