1 Samuela 17 - BIBLIA to jest Pismo ?wi?te Starego i Nowego Przymierza(SNPD4)

Dawid i Goliat

1Filistyni połączyli swoje obozy na wojnę i zebrali się w Socho, które należy do Judy, a rozłożyli się obozem w Efes-Damim między Socho a Azeka.

2Saul i Izraelici też zebrali się i rozłożyli obozem w Emek-Ela, gdzie ustawili się do bitwy, aby zetrzeć się z Filistynami.

3Filistyni stali na górze z jednej strony, a Izraelici stali na górze z drugiej strony, między nimi zaś była dolina.

4Wtedy z obozów filistyńskich wystąpił pewien harcownik, imieniem Goliat, z Gat, mierzył sześć łokci i piędź wzrostu.

5Na głowie miał hełm z miedzi, a odziany był w pancerz łuskowy – waga pancerza wynosiła pięć tysięcy sykli miedzi.

6Miał też na nogach miedziane nagolenniki i miedzianą dzidę między ramionami.

7Drzewce jego włóczni było jak drąg tkacki, żelazny grot jego włóczni ważył sześćset sykli, a przed nim szedł noszący jego tarczę.

8Stanął on i zawołał w stronę szeregów Izraela; powiedział do nich: Dlaczego wychodzicie, by ustawiać się do bitwy? Czy ja nie jestem Filistynem, a wy sługami Saula? Wybierzcie sobie wojownika i niech zejdzie do mnie!

9Jeśli zdoła mnie pokonać i powali mnie, będziemy waszymi niewolnikami, lecz jeśli ja go przemogę i powalę, wy będziecie naszymi niewolnikami i będziecie nam służyć.

10Ponadto Filistyn powiedział: Ja znieważam dziś szeregi Izraela! Dajcie mi wojownika, a będziemy z sobą walczyć.

11Gdy Saul i cały Izrael usłyszeli te słowa Filistyna, byli zakłopotani i bardzo przestraszeni.

12A Dawid był synem tego Efratejczyka

13Poszli więc za Saulem na wojnę trzej najstarsi synowie Jiszaja. Imiona trzech jego synów, którzy poszli na wojnę, to: Eliab, pierworodny, a drugi po nim Abinadab, a trzeci Szamma.

14Dawid był najmłodszy, za Saulem poszli trzej najstarsi.

15Dawid zaś odchodził od Saula i wracał, aby paść owce swojego ojca w Betlejem.

16Tymczasem Filistyn występował rano i wieczorem – przez czterdzieści dni.

17Jiszaj tymczasem powiedział do Dawida, swego syna: Weź, proszę, dla swoich braci efę tego prażonego ziarna i tych dziesięć chlebów i pobiegnij z tym do obozu, do swoich braci.

18A tych dziesięć kawałków sera zanieś księciu oddziału. Sprawdź, jak się wiedzie twoim braciom, i weź od nich jakiś znak;

19Saul bowiem i oni, i wszyscy Izraelici są w Emek-Ela, walczą z Filistynami.

20Dawid wstał więc wcześnie rano, powierzył owce stróżowi, wziął i poszedł, jak mu przykazał Jiszaj. A gdy przybył do obozowiska, wojsko wychodziło w szeregu i wzniosło okrzyk do boju.

21Potem Izraelici i Filistyni ustawili się szereg naprzeciw szeregu.

22Dawid zaś zdjął z siebie juki na rękę stróża juków i pobiegł do szeregu, przyszedł i zapytał swoich braci o powodzenie.

23Jeszcze rozmawiał z nimi, gdy oto z szeregów filistyńskich wystąpił harcownik imieniem Goliat, z Gat, i odezwał się podobnie jak poprzednio – i usłyszał to Dawid.

24A wszyscy Izraelici, gdy widzieli tego człowieka, tracili pewność siebie i bardzo się bali.

25Mówili też Izraelici: Czy widzicie tego człowieka, który występuje, by znieważać Izraela? Tego, kto go powali, król obdarzy wielkim bogactwem i da mu swoją córkę, a dom jego ojca uczyni wolnym w Izraelu.

26I Dawid zapytał ludzi stojących przy nim: Co uczynią człowiekowi, który powali tego Filistyna i zdejmie hańbę z Izraela? Bo kim jest ten Filistyn, nieobrzezany, żeby lżyć szeregi żywego Boga?!

27I lud powiedział mu podobnymi słowy: Tak stanie się z człowiekiem, który go powali.

28A gdy Eliab, jego najstarszy brat, usłyszał, jak rozmawia z ludźmi, zapłonął gniew Eliaba na Dawida i powiedział: Po co tu przyszedłeś i komu pozostawiłeś tych parę owiec na pustyni? Ja znam twoje zuchwalstwo i upór twojego serca, bo zszedłeś po to, aby przyglądać się bitwie!

29A Dawid odpowiedział: Co zrobiłem teraz? Czy to tylko nie słowo?

30I odwrócił się od niego ku innemu i rozmawiał o tym samym, a ludzie ci odpowiedzieli mu podobnie jak poprzednio.

31A gdy słowa, które Dawid wygłaszał, dały się słyszeć przed obliczem króla, sprowadzili go.

32Wtedy Dawid powiedział do Saula: Niech z powodu niego w nikim nie upada serce! Twój sługa pójdzie i będzie walczył z tym Filistynem.

33A Saul powiedział do Dawida: Nie możesz pójść do tego Filistyna, aby z nim walczyć, bo ty jesteś chłopcem, a on jest wojownikiem od swojej młodości.

34Dawid zaś odpowiedział Saulowi: Twój sługa pasał owce swego ojca i gdy przyszedł lew albo niedźwiedź i unosił owcę ze stada,

35to wychodziłem za nim, powalałem go i wyrywałem z jego paszczy. A gdy powstał przeciwko mnie, to chwytałem go za grzywę, biłem go i zabijałem.

36Zarówno lwa, jak i niedźwiedzia powalał twój sługa, więc i ten Filistyn, nieobrzezany, będzie jak jeden z nich, ponieważ znieważył szeregi żywego Boga.

37Ponadto Dawid powiedział: JHWH, który mnie wyrwał z łapy lwa i z łapy niedźwiedzia, On wyrwie mnie też z ręki tego Filistyna. Wówczas Saul powiedział do Dawida: Idź, a JHWH niech będzie z tobą!

38I Saul odział Dawida w swoją tunikę, włożył mu na głowę hełm z miedzi i przywdział mu pancerz.

39Przypasał też Dawid jego miecz na tunikę i próbował chodzić, bo nie był w to wprawiony. I powiedział Dawid do Saula: Nie mogę w tym iść, gdyż jestem niewprawiony. I Dawid zdjął to z siebie.

40Potem wziął do ręki swój kij i wybrał sobie z potoku pięć gładkich kamieni, włożył je do torby pasterskiej, którą miał, to jest kieszeni, wziął też swoją procę do ręki – i zaczął podchodzić do Filistyna.

41Szedł i Filistyn, a idąc, zbliżał się do Dawida, przed nim zaś szedł niosący tarczę.

42Gdy Filistyn spojrzał i zobaczył Dawida, zlekceważył go, gdyż był to chłopiec, rudawy i przystojny.

43I powiedział Filistyn do Dawida: Czy ja jestem psem, że podchodzisz do mnie z kijami? I Filistyn przeklął Dawida przez swoich bogów.

44Potem Filistyn powiedział do Dawida: Chodź do mnie, a wydam twoje ciało ptactwu niebios i polnej zwierzynie!

45A Dawid odpowiedział Filistynowi: Ty wyszedłeś do mnie z mieczem, z włócznią i z dzidą, a ja wyszedłem do ciebie w imieniu JHWH Zastępów, Boga szeregów Izraela, które znieważyłeś.

46Dziś wyda cię JHWH w moją rękę, powalę cię i odetnę ci głowę, i w tym dniu wydam zwłoki obozu Filistynów ptactwu niebios i zwierzętom ziemi – i dowie się cała ziemia, że Izrael ma Boga!

47Dowie się też całe to zgromadzenie, że nie mieczem i dzidą ratuje JHWH, gdyż wojna należy do JHWH – i wydał was w naszą rękę.

48A gdy Filistyn wstał i poszedł, i zaczął zbliżać się do Dawida, Dawid pośpieszył i wybiegł z szeregu na spotkanie Filistyna.

49I wyciągnął Dawid swoją rękę do torby, wziął stamtąd kamień, puścił z procy i ugodził nim Filistyna w czoło – a kamień zagłębił się w jego czole i padł on twarzą ku ziemi.

50Tak Dawid przemógł Filistyna dzięki procy i kamieniowi, i powalił Filistyna, i uśmiercił go, choć w ręce Dawida nie było miecza.

51Potem Dawid podbiegł, stanął nad Filistynem, chwycił jego miecz, dobył go z jego pochwy, uśmiercił go i uciął mu nim głowę. A gdy Filistyni zobaczyli, że zginął ich bohater, zaczęli uciekać.

52Wtedy powstali Izraelici i Judejczycy, wydali okrzyk i ruszyli w dół na Filistynów aż do wejścia do doliny i aż do bram Ekronu – i padali przebici Filistynów na drodze od Szaaraim aż do Gat i Ekronu.

53Potem synowie Izraela wrócili z pościgu za Filistynami i złupili ich obóz.

54A Dawid wziął głowę Filistyna i zaniósł ją do Jerozolimy,

56A król powiedział: Sam zapytaj, czyim synem jest ten młodzieniec.

57A gdy Dawid wracał po pokonaniu Filistyna, Abner zabrał go i zaprowadził przed Saula, a głowa Filistyna była w jego ręku.

58Wtedy Saul powiedział do niego: Czyim synem jesteś, chłopcze? A Dawid odpowiedział: Synem twojego sługi Jiszaja Betlejemczyka.