Joba 7 - BIBLIA to jest Pismo ?wi?te Starego i Nowego Przymierza(SNPD4)

Marność życia

1Czy nie żołnierką dla człowieka jest

być na ziemi,

a jego dni – czy nie są jak dni

najemnika?

2Jak niewolnikowi spragnionemu

cienia

i jak najemnikowi oczekującemu

swej zapłaty,

3tak mi przydzielono miesiące

marności

i wyznaczono mi noce

niedoli.

4Gdy się kładę, pytam:

Kiedy wstanę? –

a mierzy wieczór –

i przewracam się z boku na bok

po świt.

5Moje ciało obleczone w robactwo

i grudę prochu,

moja skóra twardnieje i cieknie.

6Moje dni umykają mi jak czółenko

i przemijają pozbawione nadziei.

7Pamiętaj, że tchnieniem jest

me życie,

moje oko nie ujrzy już szczęścia.

8Nie zobaczy mnie oko patrzącego,

twe oczy na mnie – a mnie nie ma!

9Rozpływa się obłok i znika;

tak ze schodzącym do Szeolu –

nie wraca.

10Nie powróci już do swego domu,

nie zapozna się już z nim jego

miejsce.

11I ja nie powstrzymam ust –

będę mówił

w przygnębieniu

mego ducha –

będę narzekał w goryczy

mojej duszy.

12Czy ja jestem morzem

lub potworem morskim,

że stawiasz przy mnie straż?

13Gdy pomyślę: Pocieszy mnie

moje posłanie,

moje łoże ulży mi w narzekaniu,

14to straszysz mnie snami

i przerażasz mnie widziadłami,

15tak że wolałaby uduszenie

moja dusza,

śmierć mych kościach.

16Mam dość! Nie chcę żyć

na wieki!

Odstąp ode mnie, bo parą są

me dni!

17Czym jest śmiertelnik, że czynisz go

tak ważnym

i że przykładasz do niego swe

serce,

18że go nawiedzasz co rano

i co chwila doświadczasz?

19Kiedy przestaniesz się we mnie

wpatrywać

i ulżysz mi, abym przełknął

moją ślinę?

20Jeśli zgrzeszyłem, to co Ci

uczyniłem,, stróżu

człowieka?

Dlaczego wystawiasz mnie

sobie na cel,

tak że sam stałem się dla siebie

ciężarem?

21I dlaczego nie usuwasz mej

nieprawości

i nie przebaczasz mojej winy?

Bo wkrótce legnę w prochu,

a gdy mnie będziesz wypatrywał –

mnie nie będzie.