Dzieje Apostolkie 11 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

Piotr usprawiedliwia się przed judaistami

1I usłyszeli apostołowie i bracia, którzy mieszkali w Judei, że i poganie przyjęli Słowo Boże.

2 Dz. 10,45 Kiedy zaś Piotr przybył do Jerozolimy, stawiali mu zarzuty rodowici Żydzi,

3 Gal. 2,12; Efez. 2,11 Mówiąc: Poszedłeś do mężów nieobrzezanych i jadłeś z nimi.

4Wtedy Piotr zaczął im wykładać po kolei, mówiąc:

5 Dz. 10,9—48 Byłem w mieście Joppie i modliłem się; naraz w zachwyceniu miałem widzenie; jakiś przedmiot, jakby wielkie lniane płótno, opuszczane za cztery rogi, zstępowało z nieba, aż dotarło do mnie.

6Wpatrzywszy się w nie uważnie, zobaczyłem ziemskie czworonogi i dzikie zwierzęta, płazy i ptactwo niebieskie.

7Usłyszałem też i głos, który mi powiedział: Wstań, Piotrze, zabijaj i jedz!

8I odrzekłem: Przenigdy, Panie, bo jeszcze nigdy nic skalanego lub nieczystego nie weszło do ust moich.

9Wtedy po raz wtóry odpowiedział głos z nieba: Co Bóg oczyścił, ty nie miej za skalane.

10I stało się to po trzykroć, po czym wszystko znowu zostało wciągnięte do nieba.

11I oto w tej chwili przed domem, w którym byłem, stanęli trzej mężowie, wysłani z Cezarei do mnie.

12I powiedział mi Duch, abym z nimi poszedł bez wahania. Poszło też ze mną i tych sześciu braci i tak przyszliśmy do domu owego męża.

13Opowiedział nam on, jak ujrzał anioła, który się pojawił w domu jego i rzekł: Poślij do Joppy i sprowadź Szymona, którego nazywają Piotrem,

14A on powie ci słowa, przez które będziesz zbawiony, ty i cały dom twój.

15A gdy zacząłem mówić, zstąpił na nich Duch Święty, jak i na nas na początku.

16 Dz. 1,5 I przypomniałem sobie Słowo Pana, gdy powiedział: Jan. chrzcił wodą, ale wy będziecie ochrzczeni Duchem Świętym.

17Jeżeli więc Bóg dał im ten sam dar, co i nam, którzy uwierzyliśmy w Pana Jezusa Chrystusa, to jakże ja mogłem przeszkodzić Bogu?

18 Dz. 13,48; 14,27 A gdy to usłyszeli, uspokoili się i wielbili Boga, mówiąc: Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi.

Zbór poganochrześcijański w Antiochii

19 Dz. 8,1—4 Tymczasem ci, którzy zostali rozproszeni na skutek prześladowania, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, nikomu nie głosząc słowa, tylko samym Żydom.

20Niektórzy zaś z nich byli Cypryjczykami i Cyrenejczykami; ci, gdy przyszli do Antiochii, zwracali się również do Greków, głosząc dobrą nowinę o Panu Jezusie.

21 Dz. 2,47 I ręka Pańska była z nimi, wielka też była liczba tych, którzy uwierzyli i nawrócili się do Pana.

22 Dz. 4,36 Wieść o nich dotarła także do uszu zboru w Jerozolimie; wysłali więc do Antiochii Barnabę,

23 Dz. 13,43 Który, gdy tam przybył i ujrzał łaskę Bożą, uradował się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem trwali przy Panu.

24 Dz. 5,14; 6,5 Był to bowiem mąż dobry i pełen Ducha Świętego i wiary. Sporo też ludzi zostało pozyskanych dla Pana.

25 Dz. 9,30 Potem poszedł do Tarsu, aby odszukać Saula,

26 Gal. 2,11; Dz. 26,28; I Piotra 4,16 A gdy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii. I tak się ich sprawy ułożyły, że przez cały rok przebywali razem w zborze i nauczali wielu ludzi; w Antiochii też nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami.

Misja Barnaby i Saula w Jerozolimie

27 Dz. 13,1; 15,32 W owym to czasie przyszli do Antiochii prorocy z Jerozolimy.

28 Dz. 21,10 I powstał jeden z nich, imieniem Agabus, i przepowiedział, natchniony przez Ducha, że nastanie głód wielki na całym świecie; nastał on też za Klaudiusza.

29 Gal. 2,10 Wówczas uczniowie postanowili posłać, każdy według możliwości, doraźną pomoc braciom, którzy mieszkali w Judei;

30 Dz. 12,25 Co też uczynili, przesławszy ją starszym przez Barnabę i Saula.