Dzieje Apostolkie 4 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

Piotr i Jan. przed Radą

1 Łuk. 22,4.52 A gdy oni mówili do ludu, przystąpili do nich kapłani i dowódca straży świątynnej oraz saduceusze,

2 Dz. 23,8 Oburzeni, iż nauczają lud i zwiastują zmartwychwstanie w Jezusie;

3 Dz. 3,1 Ujęli ich więc i wtrącili do więzienia aż do następnego dnia; był już bowiem wieczór.

4 Dz. 2,47 Wielu zaś z tych, którzy słyszeli tę mowę, uwierzyło, a liczba mężów wzrosła do około pięciu tysięcy.

5A następnego dnia zebrali się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i uczeni w Piśmie

6Oraz Annasz, arcykapłan, i Kaifasz, i Jan, i Aleksander, i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.

7 Mat. 21,23 I postawiwszy ich pośrodku, pytali się: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?

8 Mat. 10,19.20 Wtedy Piotr, pełen Ducha Świętego, rzekł do nich: Przełożeni ludu i starsi!

9Jeżeli my dziś jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa wyświadczonego człowiekowi choremu, dzięki czemu został on uzdrowiony,

10 Dz. 3,6.13—16 To niech wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu wiadome będzie, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego wy ukrzyżowaliście, którego Bóg wzbudził z martwych; dzięki niemu ten oto stoi zdrów przed wami.

11 Mat. 21,42; Ps. 118,22 On to jest owym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym.

12 Mat. 1,21 I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.

13A widząc odwagę Piotra i Jana i wiedząc, że to ludzie nieuczeni i prości, dziwili się; poznali ich też, że byli z Jezusem;

14 Dz. 3,8—9 Patrząc zaś na człowieka uzdrowionego, który stał z nimi, nie wiedzieli co odpowiedzieć.

15Kazali im tedy opuścić Radę Najwyższą i naradzali się między sobą,

16 Jan 11,47 Mówiąc: Cóż poczniemy z tymi ludźmi? Wiadomo przecież wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, że dokonali oczywistego cudu, i nie możemy temu zaprzeczyć;

17 Dz. 5,28 Lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zagroźmy im, aby w tym imieniu więcej do nikogo z ludzi nie mówili.

18I przywoławszy ich, nakazali im, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imieniu Jezusa.

19 Dz. 5,29 Lecz Piotr i Jan. odpowiedzieli im i rzekli: Czy słuszna to rzecz w obliczu Boga raczej was słuchać aniżeli Boga, sami osądźcie;

20My bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.

21A oni zagrozili im ponownie i zwolnili ich, nie znajdując nic, za co by ich ukarać, a to ze względu na lud; wszyscy bowiem wysławiali Boga za to, co się stało;

22Bo człowiek, na którym dokonał się ten cud uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.

Powrót do swoich

23A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co do nich mówili arcykapłani i starsi.

24 II Mojż. 20,11; Ps. 146,6; Izaj. 37,16; Łuk. 2,29; Przyp. 6,10 Ci zaś, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, któryś stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest,

25 Ps. 2,1—2 Któryś powiedział przez Ducha Świętego ustami ojca naszego Dawida, sługi twego:

Czemu wzburzyły się narody,

A ludy myślały o próżnych rzeczach?

26Powstali królowie ziemscy i książęta zebrali się społem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi jego.

27 Łuk. 23,12 Zgromadzili się bowiem istotnie w tym mieście przeciwko świętemu Synowi twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i plemionami izraelskimi,

28 Dz. 2,23 Aby uczynić wszystko, co twoja ręka i twój wyrok przedtem ustaliły, żeby się stało.

29 Efez. 6,19 A teraz, Panie, spójrz na pogróżki ich i dozwól sługom twoim, aby głosili z całą odwagą Słowo twoje,

30Gdy Ty wyciągasz rękę, aby uzdrawiać i aby się działy znaki i cuda przez imię świętego Syna twego, Jezusa.

31 Dz. 2,2—4 A gdy skończyli modlitwę, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i napełnieni, zostali wszyscy Duchem Świętym, i głosili z odwagą Słowo Boże.

Wspólnota dóbr

32 Dz. 2,44 A u tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.

33 Dz. 2,47 Apostołowie zaś składali z wielką mocą świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich.

34 Dz. 2,45 Nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek, ci bowiem, którzy posiadali ziemię albo domy, sprzedając je przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży

35I kładli u stóp apostołów; i wydzielano każdemu, ile komu było potrzeba.

36 Dz. 11,22.24; 13,4; 15,39 I tak, Józef, nazwany przez apostołów Barnabą, co się wykłada Syn Pocieszenia, lewita, rodem z Cypru,

37Sprzedał rolę, którą posiadał, przyniósł pieniądze i złożył u stóp apostołów.