Księga Jeremiasza 8 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

1W owym czasie — mówi Pan — dobędzie się z grobów kości królów judzkich i kości ich książąt, kości kapłanów, kości proroków i kości mieszkańców Jeruzalemu

2 II Król. 21,5; 23,5.11 I rozłoży się je na słońcu i w świetle księżyca, i wszystkich ciał niebieskich, które kochali, które czcili, za którymi chodzili, których się radzili i którym się kłaniali; nie będą zebrane ani pogrzebane, staną się nawozem na polu.

3Lecz wszyscy, którzy pozostaną, którzy ocaleją z tego rodu złego, wybiorą raczej śmierć niż życie na wszystkich miejscach, dokądkolwiek ich wygnałem, mówi Pan Zastępów.

Grzech i sąd

4I powiesz im: Tak mówi Pan:

Gdy ktoś upadnie, czy się znowu nie podniesie?

Gdy ktoś odejdzie, czy znowu nie powraca?

5Dlaczego więc ten lud jeruzalemski trwa nieustannie w odstępstwie?

Trzymają się kłamstwa, nie chcą się nawrócić.

6Uważałem na to, co mówią,

i słyszałem: Mówią nieprawdę.

Nikt nie ubolewa nad swoją złością w słowach: Cóż to uczyniłem?

Każdy pędzi na oślep w swoim biegu,

jak koń cwałujący w bitwie.

7 Izaj. 1,3 Nawet bocian w przestworzach zna swój czas,

synogarlica, jaskółka i żuraw przestrzegają pory swojego przylotu,

lecz mój lud nie chce znać prawa Pana.

8Jakże możecie mówić: Jesteśmy mądrzy i znamy zakon Pana?

Zaiste: W kłamstwo obrócił go kłamliwy rylec pisarzy.

9Na wstyd narazili się mędrcy,

struchleli i uwikłali się,

gdyż pogardzili słowem Pana, jaką więc mają mądrość?

10 Jer. 6,12—15; Izaj. 13,16 Dlatego dam ich żony innym,

ich pola zdobywcom,

gdyż od najmłodszego do najstarszego wszyscy myślą o wyzysku;

zarówno prorok jak kapłan, wszyscy popełniają oszustwo.

11 Ez. 13,10 I leczą ranę córki mojego ludu powierzchownie,

mówiąc: Pokój! Pokój! Choć nie ma pokoju.

12Czy się wstydzą, że popełnili obrzydliwość?

Oni nie potrafią się wstydzić,

nie umieją także się rumienić.

Dlatego padną wśród poległych,

runą, gdy ich nawiedzę — mówi Pan.

13 Izaj. 5,2; Mat. 21,19; Łuk. 13,6 Choćbym chciał urządzić u nich zbiór — mówi Pan —

nie ma winogron na krzewie winnym,

nie ma fig na drzewie figowym,

nawet liść zwiądł;

co im dałem, to od nich odeszło.

14Dlaczego tu siedzimy bezczynnie?

Zbierzcie się

i wejdźmy do miast obronnych

i tam zgińmy,

gdyż Pan, nasz Bóg, każe nam zginąć,

poi nas wodą zatrutą, bo przeciwko Panu zgrzeszyliśmy!

15Oczekiwaliśmy pokoju, lecz nic dobrego nie przyszło,

czasu uleczenia, a oto jest zgroza!

16Od Dan słychać parskanie jego rumaków,

cała ziemia drży od głośnego rżenia jego ogierów;

ciągną, aby pożreć kraj i to, co w nim jest,

miasto i jego mieszkańców.

17Bo oto puszczam na was jadowite węże,

na które nie ma zaklęcia;

będą was kąsać — mówi Pan — nieuleczalnie.

Narzekanie nad Judą i Jeruzalemem

18Ogarnia mnie troska, moje serce jest chore.

19Oto! Słuchaj! Żałosny krzyk córki mojego ludu

dochodzi z dalekiego kraju:

Czy nie ma Pana na Syjonie?

Czy nie ma w nim jego Króla?

Dlaczego drażnili mnie swoimi posągami,

nicościami cudzoziemskimi?

20Przeminęło żniwo, skończyło się lato,

a nie jesteśmy wybawieni!

21Z powodu rany córki mojego ludu jestem zraniony,

chodzę w żałobie, ogarnęło mnie przerażenie.

22Czy nie ma balsamu w Gileadzie?

Czy nie ma tam lekarza?

Dlaczego nie zabliźnia się rana córki mojego ludu?

23Oby moja głowa zamieniła się w wodę, a moje oczy w źródło łez,

abym dniem i nocą mógł opłakiwać pobitych córki mojego ludu!