Księga Joba 14 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

Job ubolewa nad krótkim trwaniem życia

1Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju.

2 Job 8,9; Ps. 102,12; 103,15; 144,4; Izaj. 40,6 Wyrasta jak kwiat i więdnie;

ucieka jak cień i nie ostaje się.

3Aleć jeszcze nad takim masz otwarte oczy

i pozywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Ps. 51,7 Jak może czysty pochodzić od nieczystego?

Nie ma ani jednego.

5Gdy jednak jego dni są ustalone,

a liczba jego miesięcy postanowiona u ciebie,

gdy Ty wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć,

6Odwróć od niego swój wzrok,

niech odpocznie, niech jak najemnik nacieszy się swoim dniem.

7Drzewo może mieć nadzieję;

choć jest ścięte, znowu się odradza,

a jego pędy rosną dalej,

8Chociaż jego korzeń zestarzeje się w ziemi

i jego pień obumiera w prochu,

9To jednak, gdy poczuje wilgoć,

puszcza pędy i gałęzie jak świeża sadzonka.

10Lecz gdy człowiek skona, leży bezwładny;

a gdy człowiek wyzionie ducha, gdzie jest potem?

11Jak ubywa wód z morza,

jak strumień opada i wysycha,

12 Jan 5,28; I Kor. 15,52; I Tes. 4,16 Tak człowiek, gdy się położy, nie wstanie;

dopóki niebo nie przeminie, nie ocuci się

i nie obudzi się ze swojego snu.

13Obyś mnie ukrył w krainie umarłych,

schował mnie, aż uśmierzy się twój gniew,

wyznaczył mi kres, a potem wspomniał na mnie!

14 Job 7,1 Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje?

Przez wszystkie dni mojej służby będę oczekiwał,

aż nadejdzie zmiana.

15Wtedy będziesz wołał, a ja ci odpowiem,

będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

16 Job 34,21; Przyp. 5,21 Lecz teraz liczysz moje kroki,

pilnujesz mojego grzechu.

17Mój występek jest zapieczętowany w woreczku,

a moja wina powleczona barwą.

Ludzkie nadzieje są złudne

18Zaprawdę, jak obsuwająca się góra pęka,

a skała przesuwa się ze swego miejsca,

19Jak woda drąży kamienie, a ulewa spłukuje glebę,

tak Ty wniwecz obracasz nadzieję człowieka.

20Bierzesz na zawsze nad nim górę — i odchodzi;

zmieniasz jego oblicze — i odprawiasz go.

21Jego dzieci zdobywają szacunek — lecz on o tym nie wie;

gdy żyją w poniżeniu, on na to nie zważa.

Póki życia, póty cierpienia

22Dopóki ma ciało, odczuwa ból,

dopóki jest w nim tchnienie, smuci się.