1Pieśń pouczająca. Asafowy.
Słuchaj, ludu mój, nauki mojej,
Nakłońcie uszu na słowa ust moich!
2 Mat. 13,35 Do przypowieści otworzę usta moje,
Opowiem zagadkowe dzieje starodawne.
3Cośmy słyszeli i poznali,
I co nam opowiadali ojcowie nasi,
4Tego nie zataimy przed synami ich,
Lecz opowiemy przyszłemu pokoleniu:
Chwalebne czyny Pana i moc jego
Oraz cudowne dzieła, których dokonał.
5 V Mojż. 4,9 Związał Jakuba przykazaniami
I ustanowił w Izraelu zakon,
Który nadał ojcom naszym,
Aby głosili go synom swoim,
6Aby poznało go następne pokolenie,
A synowie, którzy się urodzą,
Znów opowiadali go dzieciom swoim:
7Że mają pokładać nadzieję w Bogu
I nie zapominać o dziełach Bożych,
Lecz strzec przykazań jego;
8 V Mojż. 32,5—43 Żeby nie byli, jak ojcowie ich,
Pokoleniem przekornym i niewiernym,
Pokoleniem niestałego serca,
Którego duch nie był wierny Bogu.
9Synowie Efraima, łucznicy,
Uciekli w dniu boju.
10Nie strzegli przymierza Bożego,
A według zakonu jego nie chcieli postępować.
11Zapomnieli o czynach jego
I o cudownych dziełach, które im ukazał.
12 II Mojż. 7,8—12,32 Wobec ojców ich czynił cuda
W ziemi egipskiej, na polach Soanu.
13 II Mojż. 14,21—22 Rozdzielił morze i przeprowadził ich,
I ustawił wody jak wały.
14 II Mojż. 13,21—22 Prowadził ich za dnia w obłoku,
A całą noc w blasku ognia.
15Rozłupał skały na pustyni
I napoił ich obficie jakby głębiami wód.
16 II Mojż. 17,1—7; IV Mojż. 20,2—13 Sprawił, że strumienie trysnęły ze skały
I wody spływały jak rzeki
17Lecz oni dalej grzeszyli przeciwko niemu
I buntowali się przeciwko Najwyższemu na pustyni.
18Kusili Boga w sercu swym,
Żądając pokarmu według woli swojej.
19Mówili przeciwko Bogu tymi słowy:
Czy może Bóg zastawić stół na pustyni?
20Oto uderzył w skałę
I wody trysnęły, a rzeki popłynęły.
Czy również będzie mógł dać chleb?
Czy przygotuje mięso ludowi swemu?
21Przeto Pan, usłyszawszy to, uniósł się gniewem;
Ogień zapłonął przeciwko Jakubowi,
Także i gniew wybuchnął przeciwko Izraelowi,
22Że nie uwierzyli Bogu
I nie zaufali zbawieniu jego.
23Rozkazał więc obłokom w górze
I otworzył bramy niebios.
24 Jan 6,31 Spuścił im, jak deszcz, mannę na pokarm
I dał im zboże z niebios
25Wszyscy jedli chleb anielski;
Zesłał im żywności do syta.
26Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu
I przyniósł mocą swoją wiatr południowy.
27Spuścił na nich mięso jak proch,
A ptactwo skrzydlate jak piasek morski.
28Padło ono pośród ich obozu,
Wokół ich namiotów.
29Jedli i nasycili się bardzo;
I dał im, czego pożądali.
30A gdy się nadal nie wyzbyli żądzy,
Choć jeszcze pokarm był w ustach ich,
31 II Mojż. 16,2—15; IV Mojż. 11,4—35 Spadł na nich gniew Boży
I pozabijał najznakomitszych wśród nich,
A młodzież Izraela powalił.
32Mimo to nadal grzeszyli
I nie uwierzyli cudownym dziełom jego.
33Przeto sprawił, że marnie dokonali dni swoich,
A lat swoich w trwodze.
34Gdy ich zabijał, szukali go,
Nawracali się i skwapliwie garnęli do Boga.
35Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą,
Że Bóg Najwyższy jest odkupicielem ich.
36Schlebiali mu ustami,
A językiem okłamywali go,
37 Dz. 8,21 Bo serce ich nie było szczere wobec niego
I nie byli wierni jego przymierzu.
38On jednak, będąc miłosierny,
Odpuszczał im winę i nie wytracił.
Często powściągał swój gniew i nie zapłonął całą gwałtownością swoją.
39Pamiętał o tym, że są ciałem,
Tchnieniem, które ulatuje i nie wraca.
40Ileż to razy buntowali się przeciwko niemu na pustyni
I zasmucali go na pustkowiu!
41Ustawicznie kusili Boga
I zasmucali Świętego Izraela.
42Nie pamiętali czynów jego ręki,
Dnia, w którym wyzwolił ich od ciemięzcy,
43Gdy czynił w Egipcie znaki,
A cuda swe na polach Soanu,
44 II Mojż. 7,17—21 Gdy przemienił w krew rzeki ich
A potoki ich tak, że pić nie mogli,
45 II Mojż. 8 Zesłał na nich robactwo, które ich pożerało,
I żaby, które ich trapiły;
46 II Mojż. 10,12—15; 8,1—6 Wydał chrząszczom plony ich,
A znój ich szarańczy.
47Zniszczył gradem winnice ich,
A sykomory ich szronem.
48Wydał na pastwę gradu bydło ich,
A stada ich błyskawicom.
49 II Mojż. 9,10 Spuścił na nich zapalczywość swego gniewu,
Popędliwość, zaciekłość i utrapienie,
Poczet aniołów zagłady.
50Dał upust gniewowi swemu,
Nie ochronił od śmierci duszy ich,
A życie ich wydał zarazie.
51 II Mojż. 12,29 Pobił wszystkich pierworodnych, w Egipcie,
Pierwociny tężyzny męskiej w namiotach Chama.
52Jak owce wyprowadził lud swój,
A wiódł ich jak trzodę po pustyni.
53 II Mojż. 13,14 Prowadził ich bezpiecznie tak, że się nie lękali,
A nieprzyjaciół ich przykryło morze!
54 Joz. 3,14—17 Przywiódł ich do swojej świętej ziemi,
Do góry, którą nabyła prawica jego.
55 Joz. 11,16—23 Wypędził przed nimi narody,
Wyznaczył sznurem ich dziedzictwo
I osadził w namiotach ich plemiona izraelskie.
56 Sędz. 2,11—15 Oni zaś kusili Boga i buntowali się przeciwko Najwyższemu,
I nie strzegli przykazań jego,
57Lecz odstępowali i byli niewierni jak ojcowie ich;
Zawiedli jak łuk obwisły.
58Rozgniewali go swoim bałwochwalstwem na wzgórzach,
A bałwanami swymi wzbudzili jego zazdrość.
59Bóg usłyszał to, zapłonął gniewem
I zupełnie odrzucił Izraela.
60 Joz. 18; Jer. 7,26 Porzucił przybytek w Sylo,
Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi.
61 I Sam. 4,4—22 Oddał w niewolę arkę przymierza
I chwałę swoją w ręce wroga,
62Wydał lud swój na pastwę miecza
I rozgniewał się na dziedzictwo swoje.
63Ogień pożarł młodzieńców jego,
A dziewicom jego nie śpiewano pieśni weselnych.
64Kapłani jego padli od miecza,
A wdowy jego nie opłakiwały zmarłych.
65Lecz Pan ocknął się jakby ze snu,
Jak wojownik, który sobie podochocił winem.
66Uderzył na tyły wrogów swoich
I okrył ich wieczną hańbą.
67Wzgardził namiotem Józefa,
A plemienia Efraima nie wybrał,
68Lecz wybrał plemię Judy
I górę Syjon, którą miłuje.
69Zbudował świątynię swoją jak wysokie niebo,
Jak ziemię, którą ugruntował na wieki.
70Wybrał Dawida, sługę swego,
Powołał go od trzód owiec.
71 I Sam. 16,11—12; II Sam. 7,8 Przywiódł go do owiec karmiących,
Aby pasł Jakuba, lud jego,
I Izraela, dziedzictwo jego.
72I on pasł ich w prawości serca swego,
I prowadził ich rozsądnie ręką swoją.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
