Księga Joba 17 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

1Mój duch wycieńczony, moje dni gasną,

tylko groby na mnie czekają.

2Zaiste, tylko szyderstwa są moim udziałem,

a moje oczy muszą patrzeć na kpiny.

3Bądź poręczycielem za mnie u siebie,

bo któż inny da zastaw za mnie?

4Pozbawiłeś ich serce rozsądku,

dlatego nie pozwolisz im triumfować.

5Kto dla zysku zdradzi przyjaciół,

tego dzieciom oczy zgasną.

6 Job 30,9 Uczyniono ze mnie pośmiewisko ludów

i stałem się tym, komu pluje się w twarz.

7 Ps. 6,8; 31,10 Moje oko zamgliło się od zgryzoty,

a wszystkie moje członki są jak cień.

8Ludzie prawi zdumiewają się nad tym,

a niewinny oburza się na mój marny los.

9Mimo to sprawiedliwy trzyma się swojej drogi,

a kto ma czyste ręce, nabiera siły.

10Lecz wy wszyscy wracajcie, przyjdźcie znowu,

chociaż nie znajdę wśród was mędrca.

11Moje dni przeminęły,

rozwiały się pragnienia mego serca.

12Noc obracają mi w dzień, światło, jak mówią, blisko jest ciemności.

13Czego mam oczekiwać? Kraina umarłych moim domem.

W ciemności uścielę sobie łoże.

14Jeżeli na grób muszę wołać: Tyś moim ojcem,

a na robactwo: Matko moja i siostro moja!

15To gdzież jest moja nadzieja?

Któż może dostrzec moje szczęście?

16Czy wraz ze mną zstąpią do krainy umarłych,

gdy razem położymy się w prochu?