Księga Jeremiasza 20 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

Paszchur więzi Jeremiasza

1A kapłan Paszchur, syn Immera, naczelny nadzorca w świątyni Pana, słuchał Jeremiasza prorokującego te słowa.

2I Paszchur kazał proroka Jeremiasza wychłostać, i zakuł w dyby, które były w Górnej Bramie Beniamina przy świątyni Pana.

3A gdy nazajutrz Paszchur uwolnił Jeremiasza z dybów, rzekł do niego Jeremiasz: Nie dał ci Pan imienia „Paszchur”, lecz „Groza Dokoła”!

Przepowiednia Jeremiasza o przyszłości Paszchura

4 II Król. 25; Izaj. 39,6 Bo tak mówi Pan: Oto Ja uczynię cię grozą dla ciebie samego i dla wszystkich twoich przyjaciół: Padną oni od miecza swoich wrogów, a twoje oczy patrzeć na to będą; i całą Judę wydam w ręce króla babilońskiego, i uprowadzi ich do niewoli, do Babilonu, i pobije ich mieczem.

5I wydam całe mienie tego miasta i wszystek jego dobytek, i wszystkie jego kosztowności, i wszystkie skarby królów judzkich w ręce ich wrogów, i splądrują je, zabiorą i wywiozą do Babilonu.

6A ty, Paszchurze, i wszyscy mieszkańcy twojego domu, pójdziecie do niewoli; i przyjdziesz do Babilonu, i tam umrzesz, i tam będziesz pogrzebany ty i wszyscy twoi przyjaciele, którym kłamliwie prorokowałeś.

Skarga Jeremiasza nad niedolą powołania prorockiego

7 Jer. 1,4—8 Namówiłeś mnie, Panie, i dałem się namówić;

pochwyciłeś mnie i przemogłeś.

Stałem się pośmiewiskiem na co dzień,

każdy szydzi ze mnie.

8Gdyż ilekroć przemawiam, muszę krzyczeć

i wołać: Gwałt i zniszczenie!

I tak słowo Pana stało mi się hańbą i pośmiewiskiem na co dzień.

9A gdy pomyślałem: Nie wspomnę o nim

i już nie przemówię w jego imieniu,

to stało się to w moim sercu jak ogień płonący, zamknięty w moich kościach.

Mozoliłem się, by go znieść, lecz nie zdołałem.

10 Jer. 18,18; Ps. 31,14 Słyszałem złośliwe szepty wielu:

„Groza dokoła! Złóżcie donos i my złożymy donos na niego!”

Wszyscy moi przyjaciele czyhają na mój upadek.

„Może da się namówić i potem będziemy nad nim górą,

i zemścimy się na nim”.

11 Jer. 1,8; 15,20; 17,18 Ale Pan jest ze mną jak groźny bohater;

dlatego moi prześladowcy padną i nie będą górą.

Będą bardzo zawstydzeni, że im się nie powiodło,

w wiecznej hańbie, niezapomnianej.

12 Jer. 11,20; 17,10; I Sam. 16,7 Lecz Ty, o Panie Zastępów, który badasz sprawiedliwego,

przenikasz nerki i serce,

spraw, bym ujrzał twoją pomstę nad nimi,

gdyż tobie powierzyłem moją sprawę.

13Śpiewajcie Panu, chwalcie Pana,

gdyż wybawił duszę biednego z mocy złośników.

14 Jer. 15,10; Job 3,1.10 Przeklęty dzień, w którym się urodziłem;

dzień, w którym mnie porodziła moja matka,

niech nie będzie błogosławiony!

15Przeklęty mąż, który przyniósł mojemu ojcu radosną wieść:

Urodził ci się chłopiec — i tym go bardzo ucieszył.

16 I Mojż. 19,24 Niech z tym dniem będzie jak z miastem,

które Pan bezlitośnie zburzył!

Niech słyszy krzyk z rana, a wrzawa wojenną w samo południe!

17Za to, że nie uśmiercił mnie w łonie,

aby mi moja matka stała się grobem,

a jej łono wiecznie brzemienne.

18Po cóż to wyszedłem z łona matki,

aby doznać tylko znoju i udręki

i swoje dni trawić w hańbie!