Księga Psalmów 90 - The Warsaw Bible 1975(PLWB1975)

Wieczny Bóg ostoją znikomego człowieka

1Modlitwa Mojżesza, męża Bożego.

Panie, Tyś był ostoją naszą

Z pokolenia w pokolenie.

2Zanim góry powstały,

Zanim stworzyłeś ziemię i świat,

Od wieków na wieki Tyś jest, o Boże!

3 Kazn. 12,7 Ty znowu człowieka w proch obracasz

I mówisz: Wracajcie, synowie ludzcy!

4 II Piotra 3,8 Albowiem tysiąc lat w oczach twoich

Jest jak dzień wczorajszy, który przeminął,

I jak straż nocna.

5Wartko porywasz ich, są jak sen poranny,

Jak trawa, która znika:

6Rano kwitnie i rośnie,

Pod wieczór więdnie i usycha.

7Tak i my giniemy od gniewu twego,

A srogością twoją jesteśmy przerażeni.

8Położyłeś winy nasze przed sobą,

Tajne grzechy nasze w świetle oblicza swego.

9Wszystkie dni nasze znikają z powodu gniewu twego.

Lata nasze giną jak westchnienie.

10Życie nasze trwa lat siedemdziesiąt,

A gdy sił stanie, lat osiemdziesiąt;

A to, co się ich chlubą wydaje, to tylko trud i znój,

Gdyż chyżo mijają, a my odlatujemy.

11Któż zna moc gniewu twego?

Kto boi się ciebie w uniesieniu twoim?

12Naucz nas liczyć dni nasze,

Abyśmy posiedli mądre serce!

13Zwróć się ku nam, Panie, jak długo jeszcze,

Zmiłuj się nad sługami swymi!

14Nasyć nas o świcie łaską swoją,

Abyśmy się weselili i radowali przez wszystkie dni nasze!

15Rozwesel nas w zamian za dni, gdyś nas utrapił,

Za lata, w których oglądaliśmy niedolę!

16Niech się ukaże sługom twoim dzieło twoje,

A majestat twój synom ich!

17Niech spocznie na nas łaska Pana, Boga naszego,

A dzieło rąk naszych utwierdzaj wśród nas!

Tak, utwierdź dzieło rąk naszych!