1Miingon ang Ginoo, “Mga lumulupyo sa Jerusalem,
pangadto kamo sa mga kadalanan! Tan-awa ang mga plasa!
Kon aduna kamoy makita nga bisan usa lang ka tawong matarong ug kasaligan,
pasayloon ko ang inyong siyudad.
2Bisan ug manumpa kamo sa akong ngalan,
gabakak lang gihapon kamo.”
3O Ginoo, dili ba nga nangita ka ug tawong kasaligan?
Gisakit mo ang imong katawhan,
apan wala sila masakiti niini.
Gisilotan mo sila, apan dili sila gustong magpadisiplina.
Gahi na kaayo silag ulo, ug nagdumili sila sa paghinulsol.
4Gipakaingon ko nga, “Mga kabos lamang sila,
apan mga buang-buang diay sila.
Kay wala sila masayod sa pamaagi sa Ginoo
nga ilang Dios nga gipatuman kanila.
5Busa moadto ako sa ilang mga pangulo aron sa pagpakigsulti kanila.
Sigurado gayod nga nasayod sila sa mga pamaagi sa Ginoo
nga ilang Dios nga gipatuman kanila.”
Apan bisan ang mga pangulo mismo
nagsalikway diay usab sa pamalaod sa Dios.
6Busa sulongon sila sa ilang mga kaaway
nga daw liyon nga gikan sa kalasangan
o daw bangis nga iro nga gikan sa disyerto
o daw mananap nga leopardo
nga mag-atang duol sa ilang mga lungsod
ug mokunis-kunis sa bisan kinsa nga mogawas.
Mahitabo kini kanila kay nanobra na ang ilang pagkamasinupakon sa Dios,
ug makadaghan na sila nga mitalikod kaniya.
7Miingon ang Ginoo, “Nganong pasayloon ko man kamo?
Bisan ang inyong mga kabataan nagsalikway kanako
ug nagsaad sa ngalan sa mga dios nga dili tinuod.
Gihatag ko ang tanan nilang mga kinahanglanon
apan daw babayeng mananapaw sila nga miluib kanako.
Nagpanon pa sila didto sa mga balay sa mga babayeng
nagbaligya sa ilang dungog.
8Sama sila sa mga inatiman nga laking kabayo nga labihan ka higal.
Matag-usa kanila nangibog sa asawa sa uban.
9Dili ba nako sila angayng silotan tungod niini?
Dili ba nako angayng balosan ang nasod nga sama niini?
Ako, ang Ginoo, ang nag-ingon niini.
10“Kamong mga kaaway sa mga Israelinhon,
gub-a ninyo ang ilang ubasan,
apan ayaw lang gub-a sa hingpit.
Pamutla ang mga sanga niini,
kay kining mga tawhana dili na ako.
11Ang katawhan sa Israel ug sa Juda dili na gayod matinud-anon kanako.
Ako, ang Ginoo, ang nag-ingon niini.
12“Wala sila magsulti sa tinuod mahitungod kanako.
Miingon sila,
‘Dili kita unsaon sa Ginoo!
Walay katalagman nga moabot kanato;
walay gira o kagutom.
13Ang mga propetang walay pulos
ug ang ilang mga mensahe wala maggikan sa Dios.
Hinaut pa nga mahitabo kanila
ang mga kalaglagan nga ilang gipangtagna.’ ”
14Busa mao kini ang giingon sa Ginoong Dios nga Makagagahom kanako,
“Tungod kay mao man kini ang gisulti niining mga tawhana,
hatagan ka nako ug mensahe nga sama sa kalayo
ug himuon ko silang daw kahoy nga lamyon niini.”
15Miingon ang Ginoo, “Mga katawhan sa Israel,
magpadala akog mga tawo gikan sa layo nga nasod sa pagsulong kaninyo.
Kini usa ka karaan na kaayo nga nasod,
nga ang ilang sinultihan dili ninyo masabtan.
16Ang ilang mga armas makamatay,
ug silang tanan isog nga mga sundalo.
17Hutdon nila ang inyong mga abot, mga pagkaon,
ug ang mga bunga sa inyong ubas ug igera.
Pamatyon nila ang inyong mga kahayopan ug kabataan.
Panggub-on nila ang inyong pinarilan nga mga lungsod
nga inyong gisaligan nga makadepensa kaninyo.
18“Apan bisan pa nianang mga adlawa, dili ko kamo laglagon sa hingpit. Ako, ang Ginoo, ang nag-ingon niini.
19Ug kon mangutana ang mga tawo, ‘Nganong gibuhat man kining tanan sa Ginoo nga atong Dios kanato?’ Ingna sila, ‘Kay gisalikway ninyo ang Ginoo ug nag-alagad kamo sa ubang mga dios diha mismo sa inyong kaugalingong yuta. Busa karon mag-alagad kamo sa mga langyaw, sa yuta nga dili inyo.’
20“Ipahibalo kini sa mga katawhan sa Israel ug sa Juda:
21Patalinghogi ninyo kini, kamong mga buang-buang
ug walay buot nga mga katawhan.
Aduna kamoy mga mata, apan dili makakita,
adunay mga dalunggan, apan dili makadungog.
22Ako, ang Ginoo, nag-ingon: Wala ba kamo mahadlok kanako?
Nganong wala kamo magkurog sa akong atubangan?
Ako ang naghimo sa baybayon nga utlanan sa dagat.
Kini permanente nga utlanan ug dili malapas.
Hampakon kini sa mga balod apan dili kini makalapas niini.
23Apan gahig ulo ug mga rebelde kining mga tawhana.
Mitalikod sila ug mipalayo kanako.
24Dili kinasing-kasing ang ilang pag-ingon,
‘Tahoron nato ang Ginoo nga atong Dios
nga naghatag ug ulan sa hustong panahon,
ug naghatag kanatog maayong abot sa panahon sa ting-ani.’
25Ang inyong pagkadaotan maoy nagpahilayo niining
mga kaayohan gikan kaninyo.
Ang inyong mga sala maoy nakapugong
nga madawat ninyo kini nga mga pagpanalangin.
26“Adunay daotang mga tawo diha sa akong katawhan
nga nag-atang sa ilang mabiktima,
nga daw sama sa tawong nanglit-ag ug langgam.
Nagbutang silag lit-ag alang sa ubang mga tawo.
27Sama sa hawla nga puno sa mga langgam,
ang balay niining mga tawhana
puno sa bahandi gikan sa ilang pagpanunto.
Nadato sila ug nahimong gamhanan niining paagiha.
28Nanambok sila ug nabaskog ang ilang mga lawas.
Walay kinutoban ang ilang mga daotang binuhatan.
Wala nila hatagig hustisya ang mga ilo,
ug wala nila dapigi ang katungod sa mga kabos.
29Ako, ang Ginoo, nag-ingon: Dili ba angay ko silang silotan tungod niini?
Dili ba angay kong panimaslan ang nasod nga sama niini?
30“Makahahadlok ug makalilisang ang mga butang
nga nahitabo niini nga yuta.
31Ang mga propeta nanagna ug bakak.
Ang mga pari nagdumala sumala sa ilang kaugalingon nga katungod.
Ug nakaangay niini ang akong katawhan.
Apan unsay ilang buhaton inig-abot sa kataposang panahon?
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
